Леопольд Воеводский - Каннибализм в греческих мифах. Опыт по истории развития нравственности
- Название:Каннибализм в греческих мифах. Опыт по истории развития нравственности
- Автор:
- Жанр:
- Издательство:неизвестно
- Год:неизвестен
- ISBN:нет данных
- Рейтинг:
- Избранное:Добавить в избранное
-
Отзывы:
-
Ваша оценка:
Леопольд Воеводский - Каннибализм в греческих мифах. Опыт по истории развития нравственности краткое содержание
Мы восхищаемся подвигами Геракла и Одиссея, представляем себе красоту Елены Троянской и Медеи, мысленно плывем вместе с аргонавтами за золотым руном. Мы привыкли считать мифы Древней Греции образцом поэзии не только по форме, но и по содержанию. Однако в большинстве своем мифы, доступные широкой публике, значительно сокращены. В частности, в них почти отсутствуют упоминания о каннибализме.
Филолог-классик Л. Ф. Воеводский (1846 – 1901) попытался разрешить весь гомеровский эпос в солнечно-лунно-звездный миф и указать на мифы как на источник для восстановления древнейшей бытовой истории народа.
Текст восстановлен по изданию В. С. Балашева 1874 г., приведён в соответствие с нормами современного русского языка, проведены корректорская, редакторская правки с максимальным сохранением авторского стиля.
Каннибализм в греческих мифах. Опыт по истории развития нравственности - читать онлайн бесплатно ознакомительный отрывок
Интервал:
Закладка:
627
Quint . Posthom. III, 61 слл.
628
Nibelungenlied, XV, в изд. Zarneke (1871) стр. 136.
629
Apollod . I, 5, 2. Ср. Hym. hom. in Ger. 232 слл., где, однако, мальчик не сгорает. Замечательна форма мифа у Гигина, Fab. 147: cum Ceres eum [Eleusinum вм. Demophentem] vellet in ignem mittere, pater [Triptolemus вм. Celeus] expavit [exclamavit?]. Illa irata Eleusinum examavit .
630
Gerhard , Griech. Mythol. I (1854), 458 сл.
631
Lycophr. Cass. 178.
632
Iliad. XXIV, 538.
633
Paus. IV, 17, 4.
634
Ср. Paus. X, 26, 4.
635
Hyg. Fab. 135: Laocoon, ut sacrum faceret Neptuno, Apollo a Tenedo per fluctus maris dracones misit duos, qui filios ejus Antiphantem et Thymbraeum necarent.
636
Eur. Нес. 534.
637
Lucian. Charon, 22.
638
Cyrill. Alex. Contra Julian. IX, ed. Paris. стр: 128, по цитату Гиллани, Menschenopfer der alten Hebräer, стр. 540.
639
E. B. Tylor , Primitive Culture, II (1871), стр. 28.
640
Iliad. IV, 31.
641
G. Grote , History of Greece, 2‑е изд. I (1849), стр. 18.
642
Hesiod. Theog. 154.
643
Там же , 137.
644
Там же, 178.
645
О существовании такого обычая у магов, см. Strab. XV, 3, 20, стр. 735.
646
J. G. v. Hahn, Sagwissenschaftliche Studien, вып. 1 (1871), стр. 82. ).
647
Schaaffhausen , в Arch. f. Anthrop. IV, стр. 252. О другом способе лишить отца власти, посредством овладения его гаремами, см. выше.
648
Hesiod. Theog. 459.
649
Там же, 466.
650
Там же, 471.
651
Там же, 485.
652
Там же, 493.
653
Paus, X, 24, 6.
654
Lobeck, Aglaoph. стр. 525, Orph. fragm. VIII, 33.
655
Odyss. IX, 371.
656
A. Weber , Collectanea über die Kastenverhültnisso in den Brähmana und Sütra, в Ind. Stud. X (1868).
657
A. Weber, в ук. м. стр. 75–77.
658
Ср. Wundt, Menschen– und Thierseele, 11, стр. 141. Относительно браков братьев с сёстрами см. Bachofen, Mutterrecht (1861), в алф. указ. под. сл. Srhwesterehe. Между прочим он удачно указывает, что и Платон признавал эти браки в своём «Государстве», Rep. V, 461.
659
Замечательно, что боги сражаются почти исключительно камнями; о Гекатонхейрах говорится: Hesiod . Theog. 713. Должно быть, и Циклопы точно так же кидали только камни или скалы. Об этом мы могли бы даже заключить и из гомеровского рассказа о циклопе Полифеме, который кидает скалы вслед за отплывающим кораблём Одиссея.
660
Там же, 886.
661
Schol. ad Hes. Theog. 889.
662
Apollod. I, 3, 6.
663
Hesiod Theog. 892.
664
См. Lobeck, Aglaoph. 465 слл. и 547 сл. Cр. Paus . VIII, 37, 5.
665
Около 350 г., по догадке Бурзиана , в его издании Фирмиция, стр. V.
666
Julii Firmicii Materni. De errore profanarum religionum, ex rec. Conr. Bursian (1856), гл. 6, лист 5: Liber itaque Jouis fuit filius regis scilicet Cretici. Hic cum fuisset adultera matre progenitus nutriebatur aput patrem studiosius quam decebat. Uxor Jouis cui Junoni fuit nomeu nouercalis animi furore commota ad necem infantis omnifariam parabat insidias. Proficiscens peregre pater quia indignationes facitas sciebat uxoris, ne quid ab irata muliere dolo fieret, idoneis, sicut sibi uidebatur, custadibus tutelam eredidit filii. Tunc Juno opportunum insidiarum nancta tempus et ex hoc fortius inflammata, quia proficiscens pater et sellam regni puero tradiderat et sceptrum, custodes primum regalibus praemiis muneribusque corrupit, deinde satellites suos, qui Titanes uocabantur in interioribus regiae locat partibus et crepundiis ac speculo adfabre facto animus iu pueriles inlexit, ut desertis regiis sedibus ad insidiarum locum puerilis animi desiderio duceretur. Illic interceptus trucidatur et, ut nullum posset necis inueniri uestigium, particulatim membra concisa satellitum sibi diuidit turba. Tunc, ut huic facinori aliud facinus adderetur, quis uehementer tyranni crudelitas timebatur, decocta uariis generibus pueri membra consumunt, ut humani cadaueris inauditis usque in ilium diem epulis uescerentur, Cor diuisum sibi soror seruat cui Minerua fuit nomeu, quia et ipsa sceleris fuit particeps; et ut manifestum delationis esset indicium et ut haberet unde furentis patris impetum mitigaret.
667
Там же: Imaginem ejus ex gypsoplastico opere perfecit et cor pueri ex quo facinus fuerat sorore deferente detectum in ea parte plastes conlocat, qua pectoris fuerant lineamenta formata. Post haec pro tumulo extruit templum et paedagogum pueri constituit sacerdotem. Huic Silenus fuit nomen. Cretenses ut furentis tyranni saeuitatem mitigarent, festos funeris statuunt et annuum sacrum trieterica consecratione componunt omnia per ordinem facientes quae puer moriens aut tecit aut passus est. Viuum laniant dentibus taurum crudeles epulas annuis commemorationibus excitantes et per secreta siluarum clamoribus dissonis eiulantes fingunt animi furentis insaniam, ut illud facinus non per fraudem factum sed per insaniam crederetur: praefertur cista iu qua cor soror latenter obsconderat, tibiarum cantu et cymbalorum tinnitu crepundia quibus puer deceptus fuerat mentiuntur. Sic in honorem tyranni a seruiente plebe deus factus est qui habere non potuit sepulturum.
668
Etum. Magn.
669
Ov. Met. VI, 113: (Juppiter) —
Aureus ut Danaen, Asopida lucerit ignis,
Mnemosynen pastor, varius Deoida (Персефону) serpens.
670
Athenag. гл 20, 292.
671
Clem. Alex. Protr. II, 18 (изд. Поттера, стр. 15.) Отсюда заимствован Арновий, X, 19: ut occupatus puerilibus ludicris, distractus ab Titanibus Liber sit; ut ab iisdem membratim sectus atque in ollutas conjectus ut coqueretur; quemadmodum Juppiter suavitate odoris illectus, invocatus advolaverit ad prandium, compertaque re gravi grassatores obruerit fulmine.
672
Schaafhausen, в Arch. f. Anthrop. IV, стр. 259.
673
См., напр., стихотворение Уланда , Der Castellan von Coucy. Ревнивый муж велит сварить сердце своего соперника и даёт его съесть жене вместо сердца убитого им оленя. При этом характеристичны слова: Was ich immer mag erjagen, Euch gehört davon das Herze. Cp. Bunte , Eur. fr. (1844), стр. 165, прим., где есть пример из Нострадама.
674
Относительно оборотов «ем твоё сердце» и «ем твою душу» см. Arendt , в Zeitschr. f. Völkerps. III (1865), стр. 218 сл.
675
Hyg . Fab. 167: Liber Jovis et Persephonae filius a Titanis est distractus, cujus cor contritum Jovis Semelae dedit in potionem. Ex eo praegnans cum esset facta… a Jove fulmine est icta. Ex cujus utero Liberum exuit [Juno] et Nyso dedit nutriendum unde Dionysus est appellatus (et Bimater est dictus).
676
Lobeck , Aglaoph. стр. 560: Aeque non est dubium fabulam taeterrimam, quam Proculus et Nonnus, ambo poesis Orphicae scientissim, carminibus sais inseruerunt, ab illo portentorum fabro (т. e. Орфеем) procusam esse. Narraut autem Iovem Zagrei cor maceratum hausisse, eoque intus concepto proseminasse quasi alterum Zagreum, Dionysum juniorem.
677
Nonn . Dionys. 206.
678
Hesiod Theog. 717–735.
679
Schaaffhausen, в ук. м. стр. 258 сл.
680
Livius , XXIII, 5, с примеч. Вейссенборна к эт. м. Если и считать этот рассказ вымыслом, то всё-таки этот вымысел имел, должно быть, основание в некоторых данных обычая карфагенян или какого-нибудь другого африканского народа.
681
Schömann, Gr. Alt. II, 2‑е над. стр. 480. Насчёт острова Крита сравни, впрочем: Lobeck, в ук. соч. стр. 572.
682
Preller, Gr. Myth. I, 3‑е изд. (1872), стр. 569.
683
Porph . Abst. II, 55.
684
Preller, в ук. соч. II, стр. 310, прим. 2. О слиянии и тождестве Зевса Лафистия, называвшегося иногда просто Лафистием (Paus. I, 24, 2), с Дионисом Лафистием ( Etym. Мадп. 557, 51), смотри правдоподобную догадку Отфрида Мюллера, Orchomenos, 2‑е изд. (1814), стр. 168.
685
Porph. Abst. IV, 19.
686
Ср. в след. параграфе: «Леарх и Меликерт».
687
Тирс (греч. θύρσος, фирс) – деревянный жезл, увитый плющом и виноградными листьями, сделан из стебля гигантского фенхеля, увенчанный шишкой пинии атрибут древнегреческого бога рождающих сил природы и вина Диониса, а также его свиты – сатиров и менад. Непременный атрибут дионисических мистерий, символ мужского созидающего начала.
688
Eur. Bacch. 1125.
689
Там же, 1240.
690
Там же, 1095–1113.
691
Ov. Met. III, 511–733.
692
Apollod. Ill, 5, 1, 2.
693
Hyg . Fab. 184.
694
Ael. N. А. XII, 34.
695
Apollod. III, 6, 8.
696
Plut. Qu. gr. 38. Более первобытную форму этого сказания мы будем в состоянии восстановить ниже, § 30, при рассмотрении сказания об Итие.
697
См. Lobeck. Aglaoph. стр. 556.
698
Anton. Lib. 10.
699
У Овидия даже вовсе не упоминается ни об Гиппие, ни вообще о смерти или принесении в жертву ребёнка. Три сестры превращаются непосредственно в летучих мышей. Все же прочее рассказывается одинаково с Антонином Либералом Ov . Met. IV, 389–415.
Читать дальшеИнтервал:
Закладка: