Алесь Яфімаў - Каменная ноч

— Вось бы яны ўсе разам заснулі і пабачылі нейкі добры сон... Кожны свой канешне ж... І ў той жа час — астэроід... Магчыма, пабылі б яны яшчэ нейкі час у сваіх снах... А магчыма, адразу патрапілі б у нейкі іншы, сапраўдны свет, дзе няма гэтых штучных зямных праблем...

Яму адказаў Добры:

— Я ведаю, што ты нядрэнны чалавек. Я ведаю, што ты хочаш зрабіць як лепш. Але ў цябе няма права вырашаць за іншых. Накіруй сваё памкненне на нешта са праўды добрае. Хай гэта будзе толькі кропля ў моры. Хай гэтага нават ніхто не заўважыць, але так будзе правільна...

Ён ляжыць і маўчыць. Словы Добрага быццам бы застаюцца па-за ўвагай, і Ён зноў пачынае свой дзіўны рытуал набліжэння каменнай глыбы.

НОЧ ДЗЯВЯТАЯ

Бог з машыны.

Аўтар невядомы

Ён ляжыць нерухома. Узгадвае ўчарашнюю размову. Нягледзячы на тое, што ўчора Яго недаслухалі, вырашае агучыць сваю думку цяпер:

— Як я прыйшоў да ідэі агульнага вынішчэння?.. Тут усё... Я казаў, што смерць часткі чалавецтва выратуе гэтых загінулых і падштрухне некаторых іншых да сапраўднага жыцця. Аднак я выдатна разумею, што гэта будзе і вялікі боль — у першую чаргу для сваякоў памерлых, а таксама для некаторых чуллівых асоб... Канешне, гэты боль часткі грамадства варты таго, каб усё чалавецтва ўвогуле стала крыху лепшым і яшчэ раз задумалася над сваім існаваннем... Бо лепш ахвяраваць тысячамі цяпер, каб не страціць мільёны потым...

Яго перабіў Добры:

— Жыццё кожнага асобнага чалавека — самае каштоўнае ў гэтым свеце. Ты не маеш права так легкадумна казаць пра нейкія тысячы і мільёны... У табе няма Бога, бо Ён — гэта любоў. Палюбі кожнага асобнага чалавека...

— Як самога сябе? — з’едліва запытаў Злы, відавочна намякаючы, што самога сябе Ён не любіць і таксама хоча забіць.

— ...Потым ты ўжо не зможаш успрымаць людзей, як нейкую сухую статыстыку.

Гэтыя словы амаль абурылі Яго:

— Ты памыляешся! Нават недаслухаўшы! Я якраз хацеў сказаць пра гэта. Мая ідэя і ёсць праяўленне вялікай любові, усеахопнай любові да кожнага. Толькі знішчыўшы ўсіх разам, я магу даць сваю любоў пароўну кожнаму. Нікога пры гэтым не пакрыўдзіць. Я нават гатовы ахвяраваць сабой. Бо тут я буду адзіным, хто ведае, што свядома ідзе на ахвяру — астатнія да апошняга будуць у шчасным няведанні. А там я гатовы прыняць статус забойцы і ўзяць на сябе ўсе грахі ахвяр, калі на тое будзе воля Бога, як казаў Злы. І хіба ж гэта — не любоў?

— Гэта амбіцыі і ганарлівасць. Няўжо ты сам гэтага не разумееш?.. Табе неабходна пакора. Неабходна змірыцца і прыняць свет такім, які ён ёсць. Прыняць людзей такімі, якія яны ёсць. І палюбіць іх такімі... Гэта і будзе сапраўдная любоў. Ты ж гатовы любіць толькі тое, што адпавядае нейкім тваім уяўленням і патрабаванням. Гэта значыць, ты гатовы любіць толькі сябе.

Да размовы зноў далучыўся Злы:

— Памятаеш, мы размаўлялі наконт таго, што ўсё чалавецтва з’яўляецца пэўным эксперыментам? Эксперыментам, сэнс якога — самаразвіццё, эвалюцыя, прагрэс. Але ты ж лічыш, што прагрэс не адбываецца, што цяпер назіраецца толькі заняпад...

— А хіба не? Інструмент чалавека эвалюцыянаваў з прымітыўнай дубіны да звышхуткіх камп’ютараў і ядзернай зброі. А што сам чалавек? У лепшым выпадку, ён там жа, дзе быў тысячы год таму...

— Ты памыляешся. Акрамя таго, эвалюцыя інструментаў чалавека — гэта нядрэнна. Яна можа дапамагчы яму самому... Ты хочаш знішчыць усё цяпер, матывуючы гэта тым, што ўсё быццам бы вельмі кепска і паступова пагаршаецца. Аднак, уяві іншы варыянт — варыянт прагрэсу, пры якім будуць змяняцца не толькі інструменты, але і сам чалавек. Я разумею, што няма прынцыповай розніцы паміж прымітыўнай падводай, сучасным аўтамабілем і тым, што заменіць аўтамабіль у будучым; няма прынцыповай розніцы паміж мячом, аўтаматам і нейкай лазернай зброяй... Але некаторыя вынаходніцтвы прынцыпова ўплываюць на асобу чалавека. Што казаць, калі сёння чалавецтва можа змяняць ДНК? Тыя ж камп’ютары дазволілі атрымаць уяўленне пра існаванне віртуальных сусветаў... Квантавая фізіка дазволіла зразумець парадаксальнасць гэтага свету... Я хачу даць табе адзін з варыянтаў развіцця чалаве­цтва. Можаш лічыць, што гэта такая казка нанач... Ты лічаш, што людзі перастаюць верыць у Бога — хай так. На мой погляд, сапраўднаму Богу ўсё роўна, вераць у Яго, ці не, бо гэта не ёсць самамэта. Акрамя таго, Ён з’яўляецца ўсемагутным і не залежыць ад веры або бязвер’я людзей... Але ж, так ці інакш, людзям патрэбна ў нешта верыць і разам з гэтым, мець пэўныя маральныя арыенціры. Я згодны з табой у тым плане, што абсалютная большасць людзей не можа кантраляваць сябе знутры: адказна працаваць, не рабіць дурнога і гэтак далей, калі над імі няма назіральніка. У ранейшыя часы, гэтым назіральнікам з’яўляўся Бог, якім яго ўяўлялі паводле рэлігіі. Натуральна, гэта не азначае, што атэісты, застаючыся сам-насам рабілі злачынствы налева-направа. Аднак, ужо ў наш час ідэі дэмакратыі прывялі да неверагоднай разбэшчанасці і значна пахіснулі маральныя ўстоі. Ты ведаеш пра гэта лепш за мяне... Лагічна ўявіць, што ў будучым такая сітуацыя толькі пагоршыцца. Я ўжо не кажу пра тое, што большасць людзей устрымліваецца ад шэрагу дзеянняў толькі пад пагрозай штрафаў ці іншых пакаранняў, а не з-за высокай маралі... Але потым маятнік абавязкова хіснецца ў іншы бок. Людзі, страціўшы веру ў традыцыйнага Бога, створаць уласнага — рэальнага, адносна іх разумення. Гэта можа быць камп’ютарная сістэма — нават не штучны інтэлект, а вялікі набор алгарытмаў, — якая будзе ўвесь час сачыць за кожным асобным чалавекам і рэагаваць на яго дзеянні. Кантроль можа быць устаноўлены з дапамогай наначыпаў, што будуць ужыўляцца ў арганізм людзей пры нараджэнні. Заўваж, тое, пра што я пакуль кажу — не выглядае занадта фантастычным. Дык вось, наначыпы ці нанаробаты будуць мець сталую сувязь з Сістэмай як бы знутры чалавека. Акрамя таго, магчыма, будуць і нейкія знешнія перадатчыкі. У сукупнасці, усе яны будуць даваць гэтай Сістэме звесткі пра тое, што і як чалавек зрабіў, а яна будзе ўзнагароджваць ці караць яго. Якім чынам? Адказ можа быць геніяльна простым: пры дапамозе грошай. На рахунак чалавека Сістэма будзе налічваць пэўную колькасць за добрыя справы і вылічваць за кепскія. А ўжо за гэтыя грошы чалавек зможа наладзіць сабе дабрабыт. Паколькі рахунак будзе звязаны з асобай чалавека, звычайныя грошы ці пластыкавыя карткі не спатрэбяцца — дастаткова будзе толькі біяметрычных дадзеных. Ужо сёння ў гэтым свеце за грошы можна набыць амаль усё, акрамя хіба толькі здароўя ці жыцця. Але ж медыцына не будзе стаяць на месцы... Дарэчы, цалкам верагодна, што Сістэма зможа кантраляваць здароўе чалавека напрамую: стымуляваць выпрацоўку пэўных гармо наў, уздзейнічаць на тонус і гэтак далей. У такім рэчышчы цалкам верагодна, што яна зможа сачыць за думкамі і за эмоцыямі чалавека, каб папярэдзіць злачынствы. Атрымала сігнал, што чалавека ахоплівае гнеў — стымулюе падачу эндарфінаў, ці наадварот — застав іла супакоіцца і заснуць... І ў кожнага тады будзе неаспрэчны стымул рабіць толькі добрае, шчыра працаваць, дапамагаць бліжнім...