Агата Кристи - Бездакорная пакаёўка (на белорусском языке)

Калi Мэры падала цукерку, мiс Марпл збянтэжылася.

- Ах, гэта, вiдаць, малыш мiсiс Клементс. Я памятаю, ён смактаў яе i ўзяў пагуляць маю сумку. Пэўна, ён паклаў. Яна ж вельмi лiпкая, праўда?

- Я выкiну, мадам?

- Ага, ага, вядома. Дзякуй.

Мэры нагнулася, каб падняць апошнюю рэч - маленькае люстэрка, узяўшы якое мiс Марпл радасна ўсклiкнула:

- Якое шчасце, што не разбiлася!

Яна развiталася i пайшла, а Мэры, як i належыць ветлiвай служанцы, стаяла ў дзвярах, з абыякавым тварам i недаедзенай паласатай лiпкай цукеркаю ў руцэ.

Дзесяць дзён у Сент-Мары-Мiд усiм давялося выслухоўваць размовы пра выдатныя якасцi новай служанкi мiс Лавiнii i мiс Эмiлii.

На адзiнаццаты дзень вёска ахнула ад сенсацыi.

Мэры, гэта дасканаласць, знiкла! Яе ложак астаўся засцелены, а дзверы ў пакоi былi незачыненыя. Яна цiха ўцякла пад заслонай ночы.

Але прапала не толькi Мэры! Прапалi яшчэ дзве брошкi i пяць пярсцёнкаў у мiс Лавiнii, тры пярсцёнкi, кулон, бранзалет i чатыры брошкi ў мiс Эмiлii.

Гэта быў пачатак катастрофы.

У маладой мiсiс Дыверыкс прапалi брыльянты, якiя яна трымала ў незамкнутай шуфлядцы ў стале, а таксама некалькi каштоўных футраў, якiя яна атрымала на сваё вяселле. У суддзi i ў яго жонкi таксама былi ўкрадзены такiя-сякiя каштоўнасцi i нейкая сума грошай. У вялiкiм горы была мiс Кармiчэл. Прапалi не толькi некалькi вельмi каштоўных камянёў, але i вялiкiя грошы, якiя яна трымала ў кватэры. У той вечар у Жанет быў выхадны, а яе гаспадыня, як звычайна, прагульвалася ў садзе, склiкала птушак i кармiла iх. Стала зразумела, што Мэры, гэтая бездакорная пакаёўка, мела ключы ад усiх кватэр!

Трэба прызнацца, у Сент-Мары-Мiд крыху злараднiчалi. Вельмi ўжо многа пахвалялася мiс Лавiнiя сваёй слаўнай Мэры.

- А на самай справе, дарагая, проста звычайная зладзюжка!

Потым адбылося цiкавае адкрыццё. Мэры знiкла не толькi з вёскi. У агенцтве, якое яе рэкамендавала i паручалася за яе, выявiлася, што Мэры Хiгiнс зусiм другая жанчына, якая служыць пакаёўкаю ў сястры настаяцеля сабора. Але гэта сапраўдная Мэры жыве ў Карнуэле.

- Чыстая работа, - вымушаны быў прызнаць iнспектар Слэк. - I па-мойму, яна "працуе" з шайкаю. За год да гэтага адбыўся амаль такi самы выпадак у Нортумберлендзе. Рэчаў не знайшлi, злодзеяў не схапiлi. Але мы яе знойдзем!

Iнспектар Слэк заўсёды быў самаўпэўнены чалавек.

Аднак тыднi iшлi, а Мэры Хiгiнс заставалася на свабодзе. Дарэмна iнспектар падвойваў сваю энергiю, якой так не адпавядала яго прозвiшча*.

* Слэк - павольны, лянiвы (англ.).

Мiс Лавiнiя, як i раней, бедавала. Мiс Эмiлiя так расхвалявалася i спалохалася за сваё здароўе, што папрасiла прывесцi доктара Хайдака.

Усiм у вёсцы было вельмi цiкава даведацца, што ён думае пра хваробы мiс Эмiлii, але, вядома, папытацца ў яго не маглi. Звесткi, якiя задаволiлi цiкаўнасць па гэтым пытаннi, дайшлi праз мiстэра Мiка, якi заляцаўся да Клары, служанкi мiсiс Прайс-Рыдлi. Стала вядома, што доктар Хайдак выпiсаў мiс Эмiлii супакойлiвую мiкстуру i валяр'янку, якая, на думку мiстэра Мiка, была выпрабаваным лякарствам для ўсiх сiмулянтаў у армii!

Крыху пазней вёска даведалася, што мiс Эмiлiя, незадаволеная iснуючай медыцынскай абслугай, заявiла, што па стану здароўя ёй трэба пераехаць у Лондан, блiжэй да спецыялiстаў, якiя могуць разабрацца ў яе хваробе. Яна сказала, што гэта трэба i Лавiнii.

Вызвалялася кватэра.

Праз некалькi дзён мiс Марпл, расчырванелая ад хуткай хады i злёгку ўсхваляваная зайшла ў палiцэйскi ўчастак у Мач-Бенхаме i запыталася, дзе знайсцi iнспектара Слэка.

Iнспектару Слэку не спадабалася мiс Марпл, але ён ведаў, што галоўны канстэбль, палкоўнiк Мэлчэт, думае iнакш. Таму вельмi неахвотна ён запрасiў яе.

- Добры дзень, мiс Марпл. Чым магу служыць?

- О, прабачце, - сказала мiс Марпл, - баюся, вы спяшаецеся.

- Многа работы, - пацвердзiў iнспектар. - Але ў мяне ёсць некалькi хвiлiн.

- О, прабачце, - гаварыла далей мiс Марпл, - спадзяюся, я змагу дакладна ўсё расказаць. Ведаеце, вельмi цяжка каму-небудзь тлумачыць сваю думку, праўда? Не, вiдаць, вам растлумачу. Што зробiш, не атрымала сучаснай адукацыi - толькi гувернантка, ведаеце, якая вучыла дзяцей, каб запамiналi даты ангельскiх каралёў i таму, што вядома ўсiм... ну, i як працаваць з пруткамi i ўсё такое. Блытаюся, ведаеце, не навучана гаварыць коратка i ясна. Якраз тое, што я хачу зрабiць. Гаворка iдзе, бачыце, пра Глэдзiс, пакаёўку мiс Скiнераў.

- Мэры Хiгiнс, - паправiў iнспектар Слэк.

- Гэта другая пакаёўка. А я гавару пра Глэдзiс Холмс. Дзёрзкая дзяўчына, i не кожнаму падабаецца мець з ёю справы, але яна сумленная, а гэта, прызнацца, вельмi важна.

- Наколькi мне вядома, яе нi ў чым не абвiнавачваюць, - сказаў iнспектар.

- Ага, я ведаю, абвiнавачання няма, але ад гэтага не лепей. Таму што, бачыце, людзi ўсё пляткараць. Я ведала, што дрэнна раскажу. Увогуле, я хачу сказаць, што цяпер важна знайсцi Мэры Хiгiнс.

- Вядома, - вырвалася ў iнспектара Слэка. - У вас ёсць якiя-небудзь меркаваннi наконт гэтага?

- Праўду кажучы, ёсць, - сказала мiс Марпл. - Можна задаць вам адно пытанне? Цi маюць якое-небудзь значэнне адбiткi пальцаў?

- А, - вымавiў iнспектар Слэк. - Вось тут дык яна была хiтрэйшая за нас i працавала або ў гумавых пальчатках, або ў простых. Яна была вельмi асцярожная, усё выцерла ў сваёй спальнi i ў другiх пакоях. Нiдзе не знайшлi нiводнага адбiтка пальцаў!

- Калi б у вас былi адбiткi яе пальцаў, гэта памагло б вам?

- Магчыма, мадам. Яны могуць быць вядомыя ў Скотланд-Ярдзе. Я ўпэўнены, гэта не першая яе справа!

Мiс Марпл кiўнула галавою. Яна адчынiла сумку i дастала з яе маленькую скрыначку. Усярэдзiне, асцярожна замацаванае на вугалках ватаю, ляжала маленькае люстэрка.

- Маё люстэрка, - тлумачыла мiс Марпл. - На iм адбiткi пальцаў пакаёўкi. Па-мойму, яны павiнны захавацца: перад тым як падняць люстэрка, яна трымала ў руках лiпкую цукерку.

Iнспектар Слэк вылупiў вочы.

- Вы ўзялi адбiткi пальцаў наўмысна?

- Вядома.

- Ужо тады вы падазравалi яе?

- Разумееце, мне здалося, што яна занадта добрая, каб быць сапраўднаю. Так я i сказала мiс Лавiнii. Але яна проста не захацела зразумець майго намёку! Ведаеце, iнспектар, я не веру ў iдэальных людзей. У большасцi з нас ёсць недахопы, а ў хатняй прыслугi яны распазнаюцца вельмi хутка!

- Ну што ж, - сказаў iнспектар, прыходзячы ў сябе, - я вам вельмi ўдзячны. Мы пашлём адбiткi пальцаў у Скотланд-Ярд i паглядзiм, што яны нам скажуць.

Ён змоўк. Мiс Марпл схiлiла галаву набок i паглядзела на яго.

- А вы не лiчыце патрэбным, iнспектар, прыгледзецца блiжэй да дома?

- Што вы хочаце сказаць, мiс Марпл?

- Гэта вельмi цяжка растлумачыць, але калi вы сустракаеце нешта дзiўнае, вы заўважаеце яго. Хоць часцей за ўсё гэтае незвычайнае - дробязь. Я адчувала гэта заўсёды: я маю на ўвазе Глэдзiс i справу з брошкаю. Яна - сумленная дзяўчына; яна не брала гэтай брошкi. Тады чаму мiс Скiнер западозрыла яе? Сама мiс Скiнер не дурная, зусiм не дурная! Чаму ж яна так хацела пазбавiцца ад дзяўчыны, якая была добрай служанкаю, калi знайсцi новую прыслугу вельмi цяжка? Гэта было незвычайна, разумееце. Таму я зацiкавiлася. Вельмi зацiкавiлася. I заўважыла яшчэ адну дзiўную рэч! Мiс Эмiлiя - iпахондрык, але яна - першы iпахондрык, хто адразу не запрасiў хоць якога-небудзь доктара. Iпахондрыкi любяць дактароў. Мiс Эмiлiя - не!