Генрих Гейне - Æмдзæвгæтæ. Санахъоты Юляйы тæлмац

Дæ фыстæджы зын фарстæй
Цы тæрсын кæныс мæн?
Фыссыс, ды мæн нæ уарзтай, —
Цы тыхсыс уæд, цæмæн?

Æхсæз сыфы, лыстæг фыст, —
Чысыл къухæн йæ фæд.
Дæрддыл фыссын – дзæгъæл куыст,
Куы нæ уал уарзай, уæд.

Der Brief, den du geschrieben,
Er macht mich gar nicht bang;
Du willst mich nicht mehr lieben,
Aber dein Brief ist lang.

Zwölf Seiten, eng und zierlich!
Ein kleines Manuskript!
Man schreibt nicht so ausführlich,
Wenn man den Abschied gibt.

Ды – дидинау хæрзаив, —
Уæздан, рæсугъд, сыгъдæг.
Æмæ мæ удмæ катай
Æрбахъуызы сындæг.

Фæзæгъын: райс йæ зынтæ, —
Уый уаз хæсыл нымай!
Хуыцауæй иу хорз курын, —
Цæстæй дын ма уæд хай!

Du bist wie eine Blume,
So hold und schön und rein;
Ich schau dich an, und Wehmut
Schleicht mir ins Herz hinein.

Mir ist, als ob ich die Hände
Aufs Haupt dir legen sollt,
Betend, daß Gott dich erhalte
So rein und schön und hold.

Ды сомбон куы бауай мæ бинойнаг,
Кæндзæни дæм алчи хæлæг,
Нæ цард та уыдзæни тæхудиаг,
Хæсдзæни дын амонд дæ лæг.

Дæумæ æз, дæ тæргæйттæм, не стигъ дæн,
Уыдзынæн дæ бустæм фæлмæн.
Æрмæст мын куы не ́ппæлай ме стихтæй,
Уæд демæ цæринаг нæ дæн.

Und bist du erst mein ehlich Weib,
Dann bist du zu beneiden.
Dann lebst du in lauter Zeitvertreib,
In lauter Pläsier und Freuden.

Und wenn du schiltst und wenn du tobst,
Ich werd es geduldig leiden;
Doch wenn du meine Verse nicht lobst,
Laß ich mich von dir scheiden.

Дыууæ уды куы кæнынц хицæн,
Иу иннæмæ ратты йæ къух.
Цæссыг – тæрккъæвда —́вдисæг, —
Зæрдæйы рухс фæцух.

Нæ калдтам мах цæссыгтæ,
Нæ кодтам ох æмæ ах.
Цæссыгтæ ́мæ хъынцъымтæ
Æрæййафдзысты мах.

Wenn zwei voneinander scheiden,