Илис Фисс - Надлом

Для подготовки обложки издания использована художественная работа выполненная специально для данной книги автора Екатерины Майлычки https://vk.com/id53768552

Жыццё – заўсёды вандраванне ў адзінотку. Бязмернае мора, напоўненае нашымі ўласнымі перажываннямі і страхамі, чый абрыў мы ўбачым у самы нечаканы момант.

Чаму ўсё адбываецца так, а не іначай. Для чаго ўсе гэтыя словы і хітраспляценні нашага штодзённага жыцця, вынік якога выльецца ў бясформавае нішто.

Гэта кніга – складанка вершаў-перажыванняў адной асобы з мільёнаў такіх жа, пра жыццё і яе шматлікія кампанэнты.

Жизнь – всегда путешествие в одиночку. Безмерное море, наполненное нашими собственными переживаниями и страхами, чей обрыв мы увидим в самый неожиданный момент.

Почему всё происходит так, а не иначе. Для чего все эти слова и хитросплетения нашей повседневной жизни, в итоге выливающееся в бесформенное ничто.

Это книга – сборник стихов-переживаний одной личности из миллионов таких же, о жизни и ее многочисленных составляющих.

Аскепкі сыплюцца аб плоць

Патрэсквае сухі пагляд

Рука дранцвее пуста цела

Не бачны свет размытых фраз

Хаця здалося

Прыгнечана

Глядзець у бязмежны акіян

І бачыць як Зямля нядбайна

Надломвае дужы стан

Раскрышыць ногі лёгкі вецер

Застанецца ледзь дробны пыл

І галава так ціхамірна

Пампуецца ў густы наплыў

Пацьмяне пробліск

Сэрца грук

Зацягне саладосць мук

Але і яно нетрывалым сном

Прапусціць праз сябе надлом

Осколки сыплются о плоть

Потрескивает сухой глаз

Рука немеет пусто тело

Не виден мир размытых фраз

Хотя казалось

Удручённо

Смотреть в бескрайние моря

И видеть как Земля небрежно

Надламывается вся в себя

Раскрошит ноги лёгкий ветер

Останется лишь мелкий прах

И голова так безмятежно

Качается в густых волнах

Померкнет свет

Лишь сердца стук

Затянет сладость мук

Но и оно непрочным сном

Пропустит сквозь себя надлом

І ўтоены імглой

Я адчыняю

Бяздонных ніш пусту істу

І пада мной дзіра зеўрае

Ў яе я з галавой ужо нырну

Бязмерная плынь цёмных вод

Крыніц падземных моц

Нясе мяне праз цвержу пустэч

Утоеных ад людскі спрэч

Круцячыся ў струмені вечнай цемры

Ўдыхая прэсных вод пары

Я іду ў бездань імглы

И скрытый мглой

Я открываю

Бездонных ниш пустую суть

И подо мной дыра зияет

В нее я с головой уж окунусь

Безмерное течение темных вод

Источников подземных сила

Несет меня сквозь твердь пустот

Сокрытых от людского спора

Кружась в потоке вечной тьмы

Вдыхая пресных вод пары

Я ухожу в пучину мглы

Гронкі словаў

Пачуў ён

Ні страху

Ні пакоры

Навошта

Гучала пытанне

Гаргуллеў смех

І рыпанне зубоў

Гуд ветру

Пусты замак

Струхлеў сто год

Без позірку

Не схавацца

Ад ганьбы

Якою нарачоны

Сабой

Толькі трон

Храбусціць пад вагой

Глуша сабою

Выццё чужое

Гроздья слов

Услышал он

Ни страха

Ни смиренья

Зачем

Звучал вопрос

Горгулий смех

И скрип зубов

Гул ветра

Пустой замок

Обветшал за век

Без взора

Не скрыться

От позора

Которым наречен

Собой

Лишь трон

Хрустит под весом

Глуша собой

Вой чужой

З вакууму пустэч

Ты выдрала мяне

Ў свет дзіўных мрояў

Які я адмаўляў

Камфорт парушаны

Iскравых зорак паданне

Што прадракае мне

Пустых надзеяў зьмірэньне

Табой цешачыся наяве

Не разумеючы што дзе

Кранаюся вуснаў тваіх

Нібы ў забыцце

Не яснае тут адно

Ў дзіўным сне

Ўдалечыні заход

Ідзе ў пагружэнне

Из вакуума пустот

Ты вырвала меня

В мир странных грёз

Который отрицал я

Комфорт нарушен

Искрящих звёзд паденье

Что предрекает мне

Пустых надежд смиренье

Тобой любуясь наяву

Не понимая что к чему

Касаюсь губ твоих

Словно в забвенье

Не ясно тут одно

Во странном сне

Вдали закат

Уходит в погруженье

Што прыняў хлапчук

Які малы так быў

Свет поўны

Паўсюль глей

Навошта гэта

Здзейсніў некалў ён

Толькі дзеля адмаўлення

Бессэнсоўным ключом

І дзвер не адчыніць

Пайшла ў стагоддзе яна

Што ні было тады

Згублена душа

Пустою абалонкай

Сядзіць на краме ён

Ужо і не хлапчук

Толькі рыззя звон

Что принято мальчишкой

Который мал так был

Мир полон

Повсюду ил

Зачем сие деянье

Свершил когда-то он

Лишь ради отрицанья

Бессмысленным ключом

И дверь ту не открыть

Ушла во век она

Что ни было тогда

Утрачена душа

Полой оболочкой

Сидит на лавке он

Уже и не мальчишка

Лишь тряпья звон

Часам караблі

Ўдалечыні бачу я

І наштосьці яны

Не спусцяць ветразя

Не зразумела тады

Як жа рухаюцца ў далеч

Манатонна змацуючы

Шчоглаю карабля

Разразаючы хвалю

І іншую за ёй

Накіроўваюцца ўглыб

Да мора сініх агнёў

Иногда корабли

Вдалеке вижу я

И зачем-то они

Не спустят паруса

Не понятно тогда

Как же движутся в даль

Монотонно скрепя

Мачтою корабля

Разрезая волну

И другую за ней

Устремляются вглубь

К морю синих огней

Хвіліны ўдых

Апошні шарм

Лоўлю ад жыцця

Немы крык

Не выдзера грудзі

Ў маўчанні

Найзыркае святло

Іскрачыся красой

Бурліць да канца

Парадку колер

Прыгажосць імгнення

Падорыць смерць

Минуты вдох

Последний шарм

Ловлю от жизни

Истошный крик

Не вырвет грудь

В молчании

Ярчайший свет

Искрясь красой

Бурлит к концу

Порядка цвет

Красот на миг

Подарит смерть

Баюся, што не прачнуся я заўтра

Баюся, што забуду той твар

Баюся, страціць істу аднойчы

Баюся, што ператваруся ў нішто

І гэты страх, спальвае знутры

І гэты страх, з’ядае мне мазгі

І гэты страх, бязмерна вяселіцца

І гэты страх, смяецца і здзекуецца

То трапятанне, на маіх костках рада танцаваць

То трапятанне, на ражон кішкі накруціць

То трапятанне, цела мае готава падраць

То трапятанне, прагне душу ў путы

Мянжа, з’ядае труп не змерзлы

Мянжа, абгрызае косткі

Мянжа, пакіне пыл толькі там

дзе быў надзеяў невідушчых моцы

Боюсь, что не проснусь я завтра