Кузьма Черный - Бяздонне (на белорусском языке)

I тады сярод жывых было тут вось што.

Рабочыя затаiлi на тварах выраз дзелавых людзей, перамешаны з пачуццём як бы нейкай ненармальнасцi вакол iх.

"Вось тут трэба нешта рабiць", - гаварылi iх твары.

- Вось, брат, высушыла яна яго, - сказаў адзiн.

- Тут пазнаюць, колькi i як яна яго сушыла.

- Эх ты, лiха на яго!

- Лiха. Тут возьмуцца за гэтае лiха.

Алёша паглядзеў на мерцвяка i закалацiўся ў нечым знаёмым ужо, але большым па сваёй сiле.

"Хоць бы не стаяць тут мне на адным месцы, а рабiць што тут", гаварылi ўсе яго пачуццi.

I больш:

"Цераз гэтага мерцвяка, цераз многiх iх, навукаю, да процiлеглага таму, што ў гэтым мерцвяку. Вось што тут ёсць, дзе я стаю цяпер i што бачу".

Жалезнае, нястрыманае жаданне дзейнасцi сцiснула ў адзiн жмут пачуццi. Хацелася Алёшу разам з усiмi студэнтамi напружыць свае сiлы для карыснай працы.

I тады Алёша глянуў на Андрэя Стронiна.

Той стаяў паводдаль, сагнуты, мiзэрны. Быў роспач у яго вачах. Здавалася - гiне гэты чалавек.

I раптам Стронiн сустрэўся вачыма з Алёшам, глянуў на рабочых. I пайшоў ад iх, паволi павярнуўшыся.

I тады адчуў Алёша, што мiж iм i Стронiным - бяздонне. Што ён, Алёша, будзе жыць, Стронiн жа адыходзiць у нябыт. I чым хутчэй Стронiн i яму падобныя адыдуць у нябыт, тым хутчэй размахнецца шырыня жыццёвай радасцi.

1925