Владимир Орлов - Малекула (на белорусском языке)

Аня была па-жаночаму назiральнай, i ўсё скончылася тым, што аднойчы на перапынку яна сама папрасiла мяне затрымацца пасля заняткаў у кабiнеце. На апошнiм уроку геаграфii я ўжо амаль не чуў настаўнiка, а думаў, як запрашу яе ў парк, спытаюся, цi чытала яна Эмiля Заля, i паведамлю, што яе радзiмыя плямкi падобныя да Новай Зеландыi.

Калi ў кабiнеце бiялогii апрача нас засталiся толькi шкiлеты, мой сцэнарый быў безнадзейна перакрэслены. Аня - у кароткай жоўтай сукеначцы з тонкiм зялёным паяском - узяла мяне за руку i сказала, што я свой хлопец, а таму заўтра павiнен прыйсцi да яе дадому, дзе мацi не будзе, бо яна з'ехала ў Стаўрапаль, а бацька нiколi не хадзiў на бацькоўскiя сходы i мяне не ведае, а таму паверыць, калi я скажу, што мой старэйшы брат iдзе ў войска i што ў суботу мы запрашаем яе, Аню, на праводзiны, i мая мама прасiла перадаць, што пакiдае яе пад сваю адказнасць начаваць у нас, бо мы жывём ажно ў ФРГ (з нашага тагачаснага слэнгу ФРГ перакладалася як Фэдэратыўная Рэспублiка Грамы i азначала самую далёкую полацкую ўскраiну).

У мяне нiколi не было нi старэйшых, нi малодшых братоў, але назаўтра я падыходзiў да Анiнага дома дакладна ў прызначаны час, бо нарэшце пачалася дыфузiя сноў i рэальнасцi: на вуснах у мяне гарэў яе ўчарашнi, пакiнуты пад наглядам шкiлетаў i неверагодна смачны ад памады пацалунак з прыкусам, а каламутнае адчуванне таго, што мяне выкарыстоўвалi як хлопчыка на пабягушках, не здольнае было перамагчы грахоўна-салодкага пачуцця дарослай мужчынскай разбэшчанасцi, народжанага Анiным абяцаннем разлiчыцца са мною адразу пасля выхадных. Я жадаў яе, i пляваць мне было на гэтыя мiфiчныя праводзiны ў войска i на мiфiчнага брата, якога звалi Мiшкам Яжэвiчам, i на вульгарнасць яе абяцанкi, i на папярэджанне, што на двары ў iх злы сабака, якi аказаўся ўкормленым ваўкарэзам, ад якога я ледзьве ўратаваўся, кiнуўшыся назад у веснiцы.

Анiн бацька быў макароннiк. Тады iтальянцы траплялiся ў нас так рэдка, што макароннiкамi называлi выключна прапаршчыкаў савецкай армii. Па-змоўнiцку мiргаючы мне, Аня ўтаймавала ваўкарэза i паклiкала бацьку. У вялiзным калiдоры пахла мышамi i нечым ядомым. Пры сцяне стаяў штабель скрынак, на адной з якiх было сапраўды напiсана: макароны. Тамсама, у калiдоры, прапаршчык Шадурка, з-за плячэй якога Аня ўсяляк дапамагала мне вачыма, i выслухаў маю старанна адрэпетаваную хлусню, пасля чаго моўчкi пасунуўся ў глыб дома. Зачынiўшы дзверы, Аня захiхiкала i прыцiснулася да мяне. Я пацягнуўся да яе вуснаў, але ў доме пачулiся крокi, жаласнае мяўканне, i прапаршчык са словамi: "Лавi мышэй, блядушка", выкiнуў у калiдор котную рыску.

Разлiк адбыўся ў панядзелак у кватэры Анiнай сяброўкi з гiмнастычнай секцыi.

Аня сустрэла мяне ў прывезенай з замежных спаборнiцтваў смараiдавай сукенцы з залацiстымi маланкамi на рукавах i кiшэнях. Магнiтафон заядаў i рваў стужку. Цiха вылаяўшыся, Аня апошнi раз пстрыкнула пераключальнiкам i павярнулася да мяне. "Ты хоць умееш?" - запыталася яна, страсянуўшы светлымi валасамi стрыжанай русалкi. "Што?" - бязглузда адказаў я. "Джыгi-джыгi", засмяялася яна, сцягваючы цераз галаву сукенку.

Пад сукенкай на ёй не было анiчога, апрача двух трохкутнiкаў: большага сляпуча белай незагарэлае скуры i меншага - густых жарых кудзерак.

Думаю, што, нягледзячы на бесцырымонную Анiну падмогу, мяне напаткаў бы поўны правал, але, ужо згараючы ад сораму i нянавiсцi да свайго бездапаможна выцягнутага на канапе цела, я iнтуiтыўна заплюшчыўся i ўявiў сябе на лазенным палку з ленiнградскай бессаромнiцай Зiнкай. Там, на палку, усё атрымалася аўтаматычна, i я нават адчуў пах бярозавых венiкаў i мулкасць дошак пад каленямi. "Толькi не адразу, цярпi, цярпi..." - усцешана зашаптала Аня, калi я ўжо не баяўся расплюшчыць вочы, i выгнулася так, што радзiмыя плямкi апынулiся якраз насупраць маiх вуснаў. Я з лёгкiм страхам дакрануўся да iх i яшчэ паспеў здзiвiцца, што плямкi халодныя, як ваконнае шкло.

Калi мы апранулiся, я па-мужчынску ўпэўнена правёў па iх пальцамi i нарэшце падзялiўся сваiм геаграфiчным адкрыццём: "Ты ведаеш, яны падобныя на Новую Зеландыю". "Ну насмяшыў, - адказала Аня i кiўнула на вывадак парцалянавых слонiкаў, за якiм на серванце стаяў будзiльнiк. - Зматваемся, а то Ленчына маманя можа раней прыцягнуцца". Выправоджваючы мяне з кватэры, мая другая жанчына папярэдзiла: "Мiшка даведаецца - з-пад зямлi дастане".

У аўторак на заняткi я не пайшоў. Я хацеў, каб здарылася адно з двух: або няхай Аня кожны дзень сцягвае перада мной сукенку, альбо няхай яе назаўсёды забяруць куды-небудзь у гiмнастычную зборную СССР у Маскву.

У сераду мацi пагнала мяне ў школу, дзе высветлiлася, што Шадурка i праўда паехала на нейкiя спаборнiцтвы i ў цэлым горадзе нашу таямнiцу цяпер ведалi толькi два шкiлеты, якiя з гэтае прычыны выклiкалi ў мяне ледзьве не замiлаванне.

Вярнулася Аня за пару дзён да зiмовых вакацыяў. Яе з'яўленне ў класе ўразiла нават цiхага дэбiла Дзiму Чыкiна, якога не адпраўлялi ў спецшколу дзеля таго, што ягоны бацька быў дырэктарам аўтарэмзавода. Аня, чаго раней з ёю нiколi не здаралася, па чарзе абыходзiла ўсе сталы i, цалкам iгнаруючы дзяўчынак, з кожным з хлопцаў вiталася па iменi. "Прывет, Вова, - прамовiла яна такiм абыякава-бескалёрным голасам, што мне зрабiлася нiякавата. - Прывет, Дзiма, я табе жвачку прывезла..." Гэтую дзiўную працэдуру перапынiў прыход нашага фiзiка Юлiяна Людзвiгавiча, што меў мянушку Кулон.

Далей падзеi разгортвалiся надзвычай iмклiва. Не паспеў Кулон кагосьцi выклiкаць, як Шадурка падняла руку. "Што ты хочаш, Аня?" - запытаўся фiзiк, абсалютна, як i мы, упэўнены, што Аня можа хацець чаго заўгодна, але толькi не iсцi да дошкi. "Юлiян Людзвiгавiч, я малекулы бачу", - усхвалявана абвясцiла Аня. Па кабiнеце прашамацеў смех, якi змянiўся насцярожаным маўчаннем. "Сядай, Шадурка, гэта не смешна", - сказаў Кулон, i ягоная рука з асадкай папаўзла па журнальным спiсе.

Аня села, але адразу зноў падняла руку, прычым, быццам першакласнiца, якой карцiць атрымаць пяцёрку за вывучаны вершык, цягнула яе ўсе вышэй i вышэй. Кулон падняў вочы. "Што яшчэ, Шадурка?" "Юлiян Людзвiгавiч, я ўжо атамы бачу, - захлынаючыся ад радасцi, загаварыла Аня. - Чэснае камсамольскае. Вось, вось, лётаюць..." Яна выбегла з-за стала ў праход i паказвала пальцам у паветра.

"Нармалёва", - прысвiснуў нехта з "камчаткi". Кулон асцярожна ўзяў Аню пад руку i вывеў з класа.

Аню лекавалi ўсю зiму i вясну: спачатку ў былым бернардзiнскiм кляштары, дзе перад вайною выбiвалi прызнанне ў Юлькi, а ў пяцiдзесятыя гады адчынiлi абласную вар'ятню, потым - дзесьцi ў Падмаскоўi.

У дзесятым класе наша парачка шкiлетаў зноў убачыла Аню. Яна нiколi нi з кiм не загаворвала. Яе не выклiкалi адказваць i вызвалiлi ад выпускных экзаменаў. Яна не ездзiла на зборы i чэмпiянаты i прыкметна пакруглела. Памiж сабой мы са шкадобаю называлi яе Малекулай. Мы даўно ведалi, што на апошнiх у Анiным жыццi спаборнiцтвах пасля п'янкi яе згвалцiлi трэнеры. Трох цi чатырох пасля гэтага пасадзiлi.