Михаил Булгаков - Майстар i Маргарыта (на белорусском языке)

- Цемра, якая насунулася з Мiжземнага мора, накрыла ненавiсны пракуратару горад... Сапраўды, цемра...

Раздзел 25

ЯК ПРАКУРАТАР СПРАБАВАЎ ВЫРАТАВАЦЬ ЮДУ З КАРЫЯФА

Цемра, якая насунулася з Мiжземнага мора, накрыла ненавiсны пракуратару горад. Знiклi вiсячыя масты, якiя злучалi храм са страшнаю Антонiевай вежаю, абрынулася з неба прорва i залiла крылатых багоў над гiпадромам, Хасманейскi палац з байнiцамi, базары, караван-сараi, завулкi, сажалкi... Знiк Ершалаiм вялiкi горад, быццам i не iснаваў на свеце. Усё праглынула цемра, якая напалохала ўсё жывое ў Ершалаiме i наваколлi. Дзiўную хмару прыгнала з мора пад канец чатырнаццатага дня вясновага месяца нiсана.

Яна ўжо насунулася, навалiлася сваiм чэравам на Лысую Гару, дзе каты спехам забiвалi пакараных, яна навалiлася на Ершалаiмскi храм i яго наваколле, спаўзла дымнаю лавiнаю з гары i затапiла Нiжнi Горад. Яна цякла праз акенцы i заганяла з крывых вулiц людзей у дамы. Яна не спяшалася аддаваць сваю вiльгаць i аддавала толькi святло. Як толькi дымнае чорнае варыва распорваў агонь, з непрагляднага мораку ўзлятала ўгору вялiзная глыба храма з зiхатлiвым лускавiнiстым дахам. Агонь патухаў iмгненна, i храм патанаў у чорнай прорве. Некалькi разоў ён паўставаў з яе, потым зноў правальваўся, i кожны раз гэты правал суправаджаўся катастрафiчным грукатам.

Наступныя мiгатлiвыя водсветы выхоплiвалi з прорвы супрацьлеглы храму на заходнiм узгорку палац Iрада Вялiкага, i страшныя слепавокiя статуi ўзляталi пад чорнае неба i працягвалi да яго рукi. Але нябесны агонь зноў знiкаў, i цяжкiя грамавыя ўдары заганялi залатых iдалаў у цемру.

Лiвень хлынуў раптоўна, i тады навальнiца перарасла ва ўраган. На тым самым месцы, дзе апоўднi каля мармуровае лаўкi ў садзе гутарылi пракуратар i першасвятар, ударам, падобным на гарматны стрэл, як палачку, зламала кiпарыс. Разам з вадзяным пылам i градам на балкон пад калоны гнала сарваныя ружы, лiсце магнолiй, маленькiя галiнкi i пясок. Ураган катаваў сад.

У гэты час пад калонамi знаходзiўся толькi адзiн чалавек, i чалавек гэты быў пракуратар.

Цяпер ён не сядзеў у крэсле, а ляжаў на ложы ля нiзенькага маленькага стала, на якiм стаялi страва i вiно ў збанах. Другое ложа пуставала з другога боку стала. Ля пракуратаравых ног стаяла непрыбраная чырвоная, быццам крывавая, лужына i валялiся чарапкi.

Слуга, якi перад навальнiцаю падаваў на стол пракуратару, чамусьцi разгубiўся ад яго позiрку, расхваляваўся з-за таго, што нечым не дагадзiў, i пракуратар раззлаваўся на яго, пабiў збан аб мазаiчную падлогу са словамi:

- Чаму ў вочы не глядзiш, калi падаеш? Хiба ты што-небудзь украў?

Чорны твар афрыканца ажно пашарэў, у вачах з'явiўся смяротны жах, ён увесь затрымцеў i ледзь не пабiў другi збан, але пракуратараў гнеў знiк гэтак жа хутка, як i ўспыхнуў. Афрыканец кiнуўся прыбiраць асколкi i выцiраць лужыну, але пракуратар махнуў рукой, i раб знiк. А лужына засталася.

Цяпер афрыканец у час урагану схаваўся ў нiшы, дзе размяшчалася статуя белае голае жанчыны са схiленай галавой. Ён баяўся паказвацца на вочы i адначасна празяваць той момант, калi пракуратар можа паклiкаць яго.

Пракуратар, якi ляжаў у прыцемку, сам налiў сабе вiна ў чашу, пiў доўгiмi глыткамi, час ад часу браў хлеб, крышыў яго, каўтаў маленькiя кавалачкi, з'ядаў вустрыцы, жаваў лiмон i зноў пiў.

Калi б не шум вады, не грамавыя ўдары, якiя, здавалася, гатовы разбiць дах палаца, калi б не грукат граду, якi малацiў па прыступках балкона, тады можна было б пачуць, што пракуратар нешта мармыча, размаўляе сам з сабою. I калi б гарэла пастаяннае святло, а не гэтае навальнiчнае, назiральнiк убачыў бы, што на пракуратаравым твары з пачырванелымi ад бяссоння i ад вiна вачыма вiдаць нецярплiвасць, што пракуратар не толькi глядзiць на дзве белыя ружы, якiя патанулi ў чырвонай лужыне, але i ўвесь час паварочвае твар у сад насустрач вадзяному пылу i пяску, што ён кагосьцi чакае, вельмi чакае.

Прайшло крыху часу, i вадзяная сцяна перад пракуратаравымi вачыма пасвятлела. Як не лютаваў ураган, i ён пачаў слабець. Галлё болей не трашчала i не падала долу. Грукат грому i ўсплёскi маланкi зацiхалi. Над Ершалаiмам плыла ўжо не фiялетавая з белаю аблямоўкаю коўдра, а звычайная шэрая ар'ергардная хмара. Навальнiцу адганяла да Мёртвага мора.

Цяпер асобна чуўся i дажджавы пошум, i шум вады ў жалабах i па прыступках тае лесвiцы, па якой пракуратар iшоў удзень аб'яўляць прысуд на плошчы. Нарэшце пачуўся i заглушаны дасюль фантан. Святлела. У шэрай заслоне, якая адступала на ўсход, з'явiлiся сiнiя вокны.

I ў гэты час здалёк, прарываючыся скрозь пошум слабенькага дажджу, данеслiся да пракуратаравага слыху гук труб i стракатанне соцень конскiх капытоў. Пракуратар пачуў гэта, варухнуўся, i твар яго ажыў. Ала вярталася з Лысае Гары. Калi меркаваць па гуку, яна праязджала па той самай плошчы, дзе быў аб'яўлены прысуд.

Нарэшце пачуў пракуратар i доўгачаканыя крокi, i шлёпанне па лесвiцы, якая вяла на верхнюю пляцоўку саду перад балконам. Пракуратар выцягнуў шыю, вочы яго радасна заблiшчалi.

Памiж мармуровых iльвоў паказалася спачатку галава ў башлыку, а потым i ўшчэнт мокры чалавек у прылiплым да цела плашчы. Гэта быў той самы чалавек, што перад прысудам шаптаўся з пракуратарам у цёмным пакоi палаца i якi сядзеў на трохногай табурэтцы ў час пакарання i забаўляўся з дубчыкам.

Чалавек, не зважаючы на лужыны, перайшоў садовую пляцоўку, ступiў на мазаiчны балкон i, падняўшы руку, сказаў зычным голасам:

- Пракуратару здароўя i радасцi! - Прышэлец гаварыў па-латынi.

- Багi! - усклiкнуў пракуратар Пiлат. - На вас няма сухой нiткi! Якi ўраган! Прашу вас да мяне. Змянiце адзенне, зрабiце ласку.

Прышэлец зняў башлык з мокрае, з прылiплымi да лба валасамi, галавы, усмешка з'явiлася на яго паголеным твары, i ён пачаў адмаўляцца ад пераадзявання, пераконваў, што дожджык яму не пашкодзiць.

- Не хачу i слухаць нават, - адказаў Пiлат i пляснуў у ладкi.

Гэта ён выклiкаў слугу i загадаў яму паклапацiцца аб прышэльцу, а потым падаваць гарачую страву. Каб пераапрануцца, высушыць валасы, пераабуцца, прышэльцу спатрэбiлася няшмат часу, i хутка ён з'явiўся на балконе ў сухiх сандалях, у сухiм барвовым вайсковым плашчы i з расчэсанымi валасамi.

У гэты час сонца вярнулася ў Ершалаiм i, перш чым нырнуць у Мiжземнае мора, слала апошнiя промнi на зямлю ненавiснага пракуратару горада i залацiла прыступкi балкона. Фантан канчаткова ажыў i заспяваў на поўную моц, галубы вылецелi на пясок, гулькалi, пераскоквалi цераз абламаныя галiнкi, нешта клявалi ў мокрым пяску. Чырвоную лужыну прыбралi, сабралi чарапкi, на стале дымiлася мяса.

- Я слухаю загад пракуратара, - сказаў прышэлец, калi падыходзiў да стала.

- Загаду не будзе, пакуль вы не сядзеце за стол i не вып'еце вiна, зычлiва сказаў пракуратар Пiлат i паказаў на другое ложа.