Мопассан Де - Месячнае святло (на белорусском языке)

Абат рушыў далей, апанаваны нейкай млявасцю. Ён адчуваў сябе нiбы саслабелым, неяк раптоўна знясiленым. Яму хацелася сесцi i пасядзець, захапляючыся Богам i яго стварэннем.

Унiзе, паўтараючы выгiны рачулкi, вiўся доўгi рад таполяў. Лёгкая смуга, што ў промнях месячнага святла зiхацела срэбным бляскам, вiсела па-над берагам i, нiбы нейкая бязважкая i празрыстая вата, засцiлала пакручастую змейку вады.

Святар зноў спынiўся, прасякнуты да глыбiнi душы растучым нястрымным замiлаваннем.

I iм пачаў авалодваць сумлеў, у грудзях паднялася нейкая няясная трывога. Зноў пачалi самi па сабе ўзнiкаць заўсёдныя пытаннi.

Нашто Бог стварыў усё гэта? Калi ўжо ноч прызначана, каб спаць, нi пра што не думаць, адпачываць, забыцца пра ўсё, дык чаму ж тады яна прыгажэйшая за дзень, пяшчотнейшая за свiтаннi i вечары? Чаму месяц, якi так павольна i спакушальна праплывае па небе, больш паэтычны, чым сонца, i такi таямнiчы, што, здаецца, створаны на тое, каб асвятляць рэчы занадта далiкатныя i патаемныя для сонечнага святла? Нашто ён развейвае начную цемру?

Чаму самы знакамiты сярод птушак спявак не адпачывае, як усе iншыя, а выводзiць у чароўных прыцемках свае спевы?

Чаму ўвесь навакольны свет ахутаны нейкiм далiкатным вэлюмам? Нашто гэтае трапятанне сэрца, хваляванне душы, млявая асалода цела?

Нашто разлiваюцца гэтыя спакушальныя чары, калi людзi ўсё роўна iх не бачаць - бо спяць у ложках? Дзеля каго ж гэтае непаўторнае сваёй прыгажосцю вiдовiшча, гэтая паэзiя, якую неба так шчодра пасылае на зямлю?

I абат не знаходзiў адказу.

А ў гэты момант унiзе, на краi лугу, пад шатамi дрэваў, ахутаных зiхатлiвай смугой, паказалiся дзве постацi.

Адна з iх, вышэйшая, - гэта быў мужчына. Ён абдымаў сваю сяброўку за плечы i час ад часу цалаваў яе ў лоб. Яны нечакана ажывiлi нерухомы навакольны пейзаж, што быў дасканалым фонам той боскай карцiны. Здавалася, што гэтыя двое складаюць адну iстоту, дзеля якой якраз i была створаная гэтая цiхая светлая ноч... Яны iшлi насустрач святару, нiбы жывы адказ, якi Пан Бог слаў на яго запытаннi.

Абат так i стаяў усхваляваны i ўражаны, сэрца яго моцна бiлася. Яму здавалася, што перад iм нешта бiблейскае, накшталт кахання Руфi i Боаза, здзяйсненне волi айца нябеснага ў самым высакародным увасабленнi - як у Святым пiсаннi. У галаве яго пачалi гучаць радкi з "Песнi песняў", палкiя воклiчы, заклiкi цела, уся палымяная паэзiя гэтага трапяткога i пяшчотнага твора.

I ён сказаў сам сабе: "Можа, Бог стварыў гэтыя ночы, каб прыхаваць пад таямнiчым покрывам iдэал людскога кахання?"

Ён адступаў перад гэтымi двума, што iшлi абняўшыся. Дзяўчына была яго пляменнiцай. Але ён баяўся пайсцi супраць Бога. А можа, Бог i дазваляе каханне, калi ён атуляе яго такою прыгажосцю?

I ён уцёк збянтэжаны, амаль саромеючыся, быццам пераступiў парог святынi, у якую не меў права ўвайсцi.