Андрей Курейчик - П'емонцкi звер (на белорусском языке)

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Глядзiце, глядзiце... Зноў молiцца.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Колькi разоў на дзень, i не злiчыць.

СЯСТРА ГАННА. Небарака. З таго самага дня зусiм пакорлiвая стала. Лагодная.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Вось так... Быццам бы падмянiлi. Можа, пагутарыць з ёю?

СЯСТРА БЕРНАРДА. Сёстры кажуць, яна цяпер зусiм мала размаўляе. Больш па манастырных справах. А так маўчыць...

СЯСТРА ГАННА. А можа. Усё ж такi паспрабуем? Шкада яе.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Ой, наклiчаш на нас бяду.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Сястра Iзабэла, сястра Iзабэла. Э-э-э... Надвор'е сёння халоднае.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Так, пахмурнае, пахмурнае...

IЗАБЭЛА. Напэўна...

СЯСТРА ГАННА. Табе, пэўна, вельмi халодна вось так, на каленях, на халоднай падлозе гадзiнамi прастойваць?

СЯСТРА БЕРНАРДА. Бязглуздзiцу пытаешся. Вядома, не сонцапёк.

IЗАБЭЛА. Я, вiдаць, перастала адчуваць холад. Гасподзь сагравае мне душу, а душа - цела.

СЯСТРА БЕРНАРДА. (скептычна глядзiць на Iзабэлу) Пэўна ж, у такiм целе душа ледзь-ледзь цеплiцца.

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ага. Добра было б усiм так навучыцца грэцца. А чаму з сёстрамi не размаўляеш?

IЗАБЭЛА. Размаўляю. Яны ў мяне пытаюцца, я адказваю.

СЯСТРА БЕРНАРДА. А сама чаму не пытаешся?

IЗАБЭЛА. Працы шмат. Ды ў каго мне яшчэ пытацца, як не ў Бога? I хiба не дзеля Яго я тут?

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Паслухай, можа, ты Мацi-Iгуменнi спалохалася?

IЗАБЭЛА. Не.

СЯСТРА ГАННА. Дык не бойся, не бойся. Яна пасварыцца i адыдзе. Яна даруе, яна ўсiм даруе. Ты не бойся...

СЯСТРА БЕРНАРДА. (сястры Вентурыя) А рукi, рукi зусiм сiнiя...

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (сястры Бернардзе) Так яна нядоўга працягне.

СЯСТРА ГАННА. (сёстрам) Няўжо Мацi-Iгумення не злiтасцiвiцца над ёю?

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я думаю, хутка яе перавядуць на iншую працу.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Так, так... (Iзабэла спакойна працуе, затым зноў кленчыць для малiтвы).

СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Iзноў молiцца.

СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, Мацi-iгумення яе як нельга лепей навучыла.

СЯСТРА ГАННА. Так шкада яе, так шкада...

СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце, сёстры, ёй зараз добра...

(Сёстры выходзяць).

Сцэна 11

(Заходзiць Iаана. Моўчкi падыходзiць да Iзабэлы i пачынае дапамагаць).

IЗАБЭЛА. Ты прыйшла дапамагчы мне?

СЯСТРА IААННА. Я прыйшла пабыць з табою. (Моўчкi працуюць).

IЗАБЭЛА. Ты не павiнна гэтага рабiць

СЯСТРА IААННА. Што мы ведаем пра нашыя павiннасцi?

IЗАБЭЛА. Я ведаю. Я павiнна цяпер працаваць i малiцца аб выратаваннi сваёй душы.

СЯСТРА IААННА. Але ты не павiнна рабiць гэта ў самоце. (Зноў моўчкi працуюць).

IЗАБЭЛА. Мне сказалi, што ты вар'ятка.

СЯСТРА IААННА. Няхай кажуць.

IЗАБЭЛА. Гэта праўда?

СЯСТРА IААННА. А ты сама як думаеш?

IЗАБЭЛА. Я... я не ведаю.

СЯСТРА IААННА. Не падманвай. Гэта грэх. Не бойся мне зрабiць балюча. Я не баюся болю.

IЗАБЭЛА. Ты дзiўная.

СЯСТРА IААННА. Табе гэта агiдна?

IЗАБЭЛА. Не, але... Раней я не любiла такiх.

СЯСТРА IААННА. Я ведаю, твой бацька любiў рэзаць блазнаватых i ўбогiх. Iх катаваць цiкавей за ўсё, яны ж безабаронныя.

IЗАБЭЛА. Гэта ў мiнулым.

СЯСТРА IААННА. Прабач. Калi хочаш, я магу прыкiнуцца нармальнай.

IЗАБЭЛА. Навошта?

СЯСТРА IААННА. Трэба ж каму-небудзь прыкiдвацца нармальнай? (Паўза). Я назiраю за табою.

IЗАБЭЛА. Назiраеш?

СЯСТРА IААННА. Ад самага твайго прыезду. Яны ўсе не ведаюць, не ведаюць, якая ты на самой справе. Ты сама не ведаеш. Толькi я ведаю. Ты незвычайная...

IЗАБЭЛА. Незвычайная?

СЯСТРА IААННА. Iншая. У тваiм маленькiм целе схаваная вялiкая сiла. Магутная, як паўночны вецер. Вольная. Вольная моц, i нават Мацi-Iгумення сваiмi аплявухамi не зламала яе. Яна думае, што зламала. (Смяецца) Як ты яе падманула!

IЗАБЭЛА. Не ведаю, чаму ты так падумала... Я не...

СЯСТРА IААННА. (Не слухае яе) Толькi цябе трэба ахоўваць.

IЗАБЭЛА. Ад чаго?

СЯСТРА IААННА. Ад цябе самой...

IЗАБЭЛА. Не, сястра Iаана, ты памыляешся. Памыляешся... Апошнiя днi вельмi змянiлi мяне. Я шмат што зразумела. Мне здаецца, я стала зусiм iншай...

СЯСТРА IААННА. Можна, я сяду побач?

IЗАБЭЛА. Сядай. (Яны садзяцца побач). Ты ведаеш, гнеў, страх, страсць, боль, свет - усё тое, што яшчэ нядаўна раздзiрала маю душу... Яно сышло. Я сама здзiўляюся. Я адчуваю, што мая душа стала гладкай i чыстай, быццам возера ў зацiшшы. I я адчуваю спакой i радасць ад таго, што служу Госпаду.

СЯСТРА IААННА. Возера, кажаш. Надвор'е можа змянiцца. А ўвогуле, я бачу, ты таксама любiшь прыдумляць.

IЗАБЭЛА. Не, гэта праўда. А вось ты прыдумляеш.

СЯСТРА IААННА. Адкуль ты ведаеш?

IЗАБЭЛА. Таго, пра што ты кажаш, не бывае.

СЯСТРА IААННА. Бывае. Ты ж не спрабавала.

IЗАБЭЛА. Што, сапраўды бывае?

СЯСТРА IААННА. Iншым, можа б, i схлусiла. Табе - не.

IЗАБЭЛА. Гляджу ў твае вочы i не ведаю, што падумаць... Вочы ў цябе дзiўныя.

СЯСТРА IААННА. Чаму?

IЗАБЭЛА. Дзiўныя. Не ведаю.. Правальваешся ў iх, як у палонку. I дна не вiдаць.

СЯСТРА IААННА. Можна, я буду да цябе часцей прыходзiць?

IЗАБЭЛА. Добра. З табою цiкава.

СЯСТРА IААННА. О, я магу табе такога расказаць. Я тут усё пра ўсiх ведаю.

IЗАБЭЛА.Адкуль?

СЯСТРА IААННА. Мне Траўкi распавядаюць. Траўкi ўсё чуюць, усё ведаюць.я i яшчэ спосабы ведаю.

IЗАБЭЛА. Праз крывую iголку?

СЯСТРА IААННА. Ёсць багата спосабаў... Гасподзь адкрыў мне шмат загадак.

IЗАБЭЛА. Я ўсё хацела цябе запытацца, хто гэтая старая, што закрывае твар анучай?

СЯСТРА IААННА. Урбена?

IЗАБЭЛА. Так, яна сказала, што яе завуць Урбена.

СЯСТРА IААННА. Яна размаўляла з табою?

IЗАБЭЛА. Так.

СЯСТРА IААННА. Дзiўна...

IЗАБЭЛА. Хто яна?

СЯСТРА IААННА. Невельскi манастыр захоўвае шмат таямнiц. А гэтая таямнiца вельмi старадаўняя.

IЗАБЭЛА. Яна была сястрой манастыра?

СЯСТРА IААННА. Была.

IЗАБЭЛА. А зараз?

СЯСТРА IААННА. Напэўна. Усе лiчаць, што яна вечная. Але пра гэта не трэба гаварыць. Чуеш, Iзабэла, нiколi нi з кiм пра яе не гавары.

IЗАБЭЛА. Чаму?

СЯСТРА IААННА. Нельга. Проста запомнi, Урбены не iснуе. Гэта старадаўнi дух. Мы - асобна. Яна - асобна. Калi будзе трэба, яна сама прыдзе. Часам яна да мяне прыходзiць.

IЗАБЭЛА. Дзiўна гэта.

СЯСТРА IААННА. Ты прызвычаiшся... Слухай, а хочаш, я табе прынясу сырадою?

IЗАБЭЛА. Малака?

СЯСТРА IААННА. Так, зусiм свежага, нават яшчэ цёплага, з такой лёгкай, духмянай пенкай? Ад нашай манастырнай каровы. Хочаш? Гэта падсiлкуе цябе...

IЗАБЭЛА. Малака... Я так даўно не пiла малака. Здаецца, цэлую вечнасць.

СЯСТРА IААННА. Я ведаю, ведаю. Як ты па iм засумавала. Напэўна.

IЗАБЭЛА. Вельмi...

СЯСТРА IААННА. Дык ты хочаш?

IЗАБЭЛА. Так. Я вельмi люблю малако.

СЯСТРА IААННА. Вельмi, вельмi хочаш?

IЗАБЭЛА. Вельмi.

СЯСТРА IААННА. А ў мяне няма малака!

IЗАБЭЛА. Дык навошта ты?!..

СЯСТРА IААННА. Неразумная ты яшчэ... Бывай, я да цябе яшчэ прыйду.

(Выходзiць. Iзабэла сцiскаецца ад крыўды i болю, затым падымаецца i таксама выходзiць).

Сцэна 12

(Выходзiць сястра Марыя, яе чакае Фiлiп).