Л Дайнеко - Чалавек з брыльянтавым сэрцам (на белорусском языке)

Чорная хмарка з неймавернай хуткасцю наблiзiлася да зямлi. У суседнiх будынках нiбы самi сабой расчынiлiся ўсе вокны, зазвiнела, пасыпалася шкло. Дрэвы i дрэўцы, якiя раслi навокал, кветкi на клумбах разам зашалясцелi, нiзка нахiлiлiся, прычым кветкi адразу ж згарнулi ў пучок свае пялёсткi, быццам разумелi - iм немагчыма глядзець на тое, што зараз адбудзецца.

Хмарка села на зямлю пасярод двара, пачала шыпець, булькатаць, нечакана раскалолася на дзве палавiны, i з яе выкацiлася яркая зорка.

- Маленькi Пяцiног, - зачаравана i адначасова спалохана сказаў Клён.

Так, гэта быў Пяцiног, абсалютная копiя таго Пяцiнога, з планеты Вар, але разоў у дзесяць меншы. Ён пайшоў-пакацiўся проста на Радаслава Буслейку.

- Сыдзi з дарогi i аддай жанчыну! - загрымеў над дваром, здавалася, над усiм Менскам уладны жалезны голас.

- Убiрайся прэч, - цвёрда сказаў стрэсаператар. - Гэта жанчына i гэты юнак - мае сябры. Пакуль б'ецца ў грудзях сэрца, пакуль рука можа сцiскацца ў кулак, ты iх не возьмеш.

- Станавiся на каленi, iначай раздушу i спалю! - грымеў жалезны голас.

- Убiрайся прэч, - упарта нахiлiў светлавалосую галаву Буслейка.

Клён i Вера не дыхаючы глядзелi на яго i на Пяцiнога. Яны пачыналi разумець, што менавiта ў гэтае iмгненне, на гэтым дымным няўтульным двары, дзе амаль да самай травы схiлiлiся тонкiя кволыя дрэўцы, дзе нетутэйшым крыклiвым святлом залiта дзiцячая пясочнiца, аўтамабiльчыкi, лялькi i рыдлёвачкi ў ёй, адбываецца сутыкненне дзвюх цывiлiзацый, дзвюх несумяшчальных суперсiстэм. Iмя iм - Зямля i Сiняя Зорка, Чалавек i Пяцiног, Душа i Ўсёсакрушальная Сiла...

Было вiдно, што Радаславу вельмi-вельмi цяжка. Твар збялеў, шчокi завастрылiся, плечы i рукi нервова трымцелi, быццам гнёў яго нечуваны страшэнны цяжар, ад якога, як гаворыцца ў народных казках, людскiя ногi па калена ўваходзяць у пясок. Было вiдно, што тая сiла, якая ляцiць, струменiцца з Пяцiнога, хоча, чаго б гэта нi каштавала, прымусiць стрэсаператара стаць на каленi, зламаць i патушыць ягоны ўпарты позiрк.

- На каленi! - грымеў, накочваючыся на Буслейку, Пяцiног.

Радаслаў, сцяўшы зубы, маўчаў, адважна пазiраў на яго. Толькi густы пот, як халодная вечаровая раса, клаўся на лоб.

I тут прагучаў аглушальны выбух, высока ўзвiўся фантан агню. Клёна з Верай ударная хваля адкiнула на дзiцячую пясочнiцу. Яны ляжалi на ўтаптаным маленькiмi чаравiчкамi жоўтым пяску, працiралi вочы i нiкога не бачылi - нi Буслейкi, нi Пяцiнога. Пуста было наўкол.

- Радаслаў! - з адчаем пазiраючы ў неба, закрычала што ёсць моцы Вера.

- Радаслаў Алесевiч! - закрычаў Клён.

I раптам як бы лопнулi нябачныя абручы, што да самай апошняй хвiлiны сцiскалi, скручвалi неба i зямлю, усё наваколле. Адразу пырснула з-за хмар сонца, развеяўся дым, весела заблiшчалi шыбы ў вокнах, выбеглi на вулiцу дзецi. Адразу ж па ўсiм Менску - на Серабранцы i Чыжоўцы, у Вяснянцы i Кунцаўшчыне - салдаты СЦ iмгненна спынiлi бой, селi, хто дзе знаходзiўся, на зямлю, на бетон, на рэйкi, абшчапiлi галовы рукамi i з неймавернай хуткасцю пачалi змяншацца ў аб'ёме, пакуль не знiклi. Так знiкаюць, так гiнуць медузы, выкiнутыя морам на гарачы пясок. Адразу ж робаты, разбiўшыся на атрады, памаршыравалi ў месцы ранейшай дыслакацыi. Паперадзе iх горда крочылi робаты-трубачы.

- Радаслаў Алесевiч ахвяраваў сабой, ахвяраваў дзеля спакою i мiру, i СЦ прыняла ахвяру, - цiха сказаў Клён.

Вера апусцiлася на каленi на тым самым месцы, дзе некалькi хвiлiн назад напаткала смерць Буслейку, i плакала.

А Менск налiваўся ўзрушанымi людскiмi галасамi, шумеў ва ўсёй сваёй велiчы. I ўжо выходзiлi дворнiкi падмятаць разбiтае шкло i раструшчаную цэглу. I самую першую порцыю марожанага не прадаў, а падарыў васьмiгадоваму русавалосаму хлопчыку з вулiцы Заслаўскай увiшны вясёлы аўтамат.

Над горадам плылi агромнiстыя бела-ружовыя, як квецень майскай яблынi, воблакi. На адным з iх, самым прасторным, успыхнулi словы: "Ахвяру прымаем. Вайна скончана".

XV

Для Клёна Дубровiча пачалiся самыя цяжкiя часiны. Са слязамi на вачах сустрэлi яго мацi i бацька, цалавалi, абдымалi. Мацi i хатнi робат Чарлi збiлiся з ног, носячы яму прысмакi, ды так закармiлi, хоць пад стол ад iх хавайся. Але схлынула радасць, пацяклi днi, тыднi, i Клён адчуў, што ў ягонай душы нешта незваротна зламалася, што амаль усё ў паводзiнах сяброў, суседзяў, нават бацькоў яму не падабаецца. Iхнiя ўсмешкi, бясконцыя роспыты пра Вар, iхнiя знакi ўвагi, паляпваннi па плячы ўсё болей здавалiся яму няшчырымi. "Фальшывая планета", - думаў ён i сам палохаўся такiх думак, бо Зямля i людзi ВЭП, як вучылi яго ў гiмназii, як пiсалi ў газетах i кнiгах, як верылi бацькi i зусiм нядаўна верыў ён, знаходзiлiся на вяршынi пiрамiды, iмя якой - чалавечая цывiлiзацыя. Усё, што было да ВЭП, да сённяшнiх дзён, было калi i заканамерным, дыялектычна апраўданым, усё роўна лiчылася нiжэйшым, не зусiм дасканалым. Такая ўпэўненасць не называлася эгаiстычнай, самарэкламнай, бо, як двойчы два заўсёды раўняецца чатыром, так i ВЭП заўсёды i ва ўсiм (прынамсi, так цвёрда верыла ўсё цi амаль усё чалавецтва) пераўзыходзiць мiнулыя эпохi. Пры гэтым усе цудоўна ведалi, што калiсьцi ў сiвой далечы тысячагоддзяў Рымская iмперыя ўжо аб'яўляла сябе Эталонам грамадскага раззiцця i прагрэсу, а потым - гiтлераўскi Рэйх, а потым камунiстычны СССР, ды горкае расчараванне чакала ўсю тройцу.

Каб неяк супакоiцца, Клён шмат чытаў, слухаў музыку, аддаючы перавагу забытым народным песням. Добра было пачуць вось такое:

Мой хвор мужычок,

Ды красен, як бурачок,

А я здарова,

Ды жоўтая, як маркова.

Аказваецца, задоўга да ВЭП у людзей было столькi гумару, здаровага смеху, людзi пасвойму былi шчаслiвыя. "Што са мною? - думаў Клён. - Чаму я ўвесь час адчуваю, што мне нечага не хапае? Ясна, што мне вельмi не хапае Радаслава Буслейкi. Але ён загiнуў, яго нiколi не будзе, i я гэта разумею. Дык чаго ж мне не хапае?"

Праз некалькi дзён у некаторых газетах упершыню з'явiлiся публiкацыi на тэму "Вiрус планеты Вар". Калi верыць журналiстам i вучоным, якiя давалi iнтэрв'ю, iснуе зусiм новы таямнiчы вiрус, што пакрысе пачаў гаспадарыць на ўсёй Зямлi, асаблiва ў Iндаэўрапейскай Канфедэрацыi. Людзi, якiя iм заразiлiся, губляюць усялякую цiкавасць да жыцця, пакутуюць няўпэўненасцю, дэпрэсiяй, абсалютна абыякавыя да (падумаць толькi!) духоўных каштоўнасцей сваёй планеты. I хоць журналiстаў, як i ва ўсе часы, болыпасць зямлян лiчыла пляткарамi - з ветру вяроўку саўюць - але ў дадзеным выпадку чалавецтва задумалася i насцярожылася. I, трэба прызнацца, падставы былi. Пасля гераiчнай смерцi стрэсаператара Радаслава Буслейкi ў яго з'явiлася мноства паслядоўнiкаў. Гэтых маладых людзей называлi "ахвярнiкамi". Iх можна было распазнаць у вулiчным натоўпе па асаблiваму бляску вачэй, па бледнасцi тонкiх адухоўленых твараў i па каляровым партрэце Буслейкi, якi яны насiлi на майках. Навум Масейкiн у адной з тэлевiзiйных перадач назваў iх камiкадзе, i назаўтра яго закiдалi на вулiцы тухлымi яйкамi i гнiлымi грушамi. "Ахвярнiкi" паклялiся, чаго б гэта нi каштавала, памiрыць чалавецтва з СЦ. Сямёра з iх скончылi жыццё самагубствам у Шягарскiм вадаспадзе, трое скокнулi з Эйфелевай вежы, адзiн - жыхар Бабруйска Лявон Латушка - на ўласным верталёце ўзляцеў над Нараччу, выключыў рухавiк i разам з машынай рухнуў у возера. Ну й нацярпелiся тыя бацькi, хто меў сыноў цi дочак прыкладна такога ж узросту. Зачынялi дзяцей на замок, наймалi сакрэтных агентаў, каб тыя сачылi за iмi, ушывалi дзецям у адзенне радыёдатчыкi. Колькi было слёз, гарачых спрэчак, абяцанняў i расчараванняў! I СЦ, трэба аддаць ёй належнае, зразумела сiтуацыю, спынiла барацьбу, канчаткова памiрыўшыся з чалавецтвам. Праўда, той жа Навум Масейкiн едка заўважыў, што яна проста "лягла на дно", чакаючы зручнага моманту. як падводная лодка, што падпiльноўвае варожую эскадру. Але, як бы там нi было, многiя людзi, асаблiва ў паўночных шыротах, бачылi ў месячныя ночы дзесяткi, сотнi "вагонаў" (такая была форма ў касмiчных караблёў СЦ), што бясшумна адляталi ад Зямлi. Адбывалася вялiкае перасяленне. Куды трымалi курс плазмоiды, нiхто не ведаў. Можа, на Вар, можа, на Сiнюю Зорку. I яшчэ адзiн надзвычай цiкавы факт - у час адлёту "вагонаў" мяккiм срэбным святлом гарэлi начныя рэкi i азёры, а назаўтра ў лугах i лясах выпадала яркая вельмi буйная раса. Малады паэт Янка Палявiк напiсаў верш, якi адразу ж зрабiў яго вядомым i ў якiм быў радок: "То не раса, то слёзы плазмоiдаў".