Леонид Панасенко - Уратуйце нашы душы ! (на белорусском языке)

Падтрымлiваючы галаву каханай, каб не захлынулася, Ён падняў вочы да неба i зашаптаў - горача, умольна, шчыра:

- Уратуй нас, Госпадзi! Ахвярую табе нашыя душы i думкi. Аддам усе грошы, усё жыццё сваё на ўсхваленне тваё. Злiтуйся над намi! Уратуй хаця б яе.

Хваля зноў плюхнула ў твар. Ён ледзьве не захлынуўся. Адкашляўшыся, са слязьмi адчаю на вачах ён гнеўна крыкнуў небу:

- Не чуеш?! Дзе ж ты, каб цябе чорт узяў?!

- Паглядзi на сябе, чалавек. Клiчаш мяне перад смерцю i блюзнерыш.

Голас быў цiхi i бясконца стомлены.

Бог - сухенькi стары, ад якога зыходзiла слабое ззянне - стаў над iмi, абапёршыся на сукаваты кiй. Апрануты ён быў у каляны залатаны плашч, вакол яго лысаватай галавы, быццам нiмб, свяцiлiся рэдкiя i, вiдаць, вельмi лёгкiя сiвыя валасы. Акiянскiя хвалi дакраналiся да крысаў плашча, бо Гасподзь стаяў амаль па каленi ў вадзе.

- Ты ўвесь час клiчаш мяне, сын мой, - звярнуўся Бог да нашага збянтэжанага героя. - Дарэмна. Я не дапамагу табе ў тваёй бядзе.

- Чаму, Божа? Ты ж усемагутны. Хiба табе цяжка?

Бог сумна ўсмiхнуўся.

- Запомнi: не я вас, а вы мяне, людзi, калiсьцi стварылi, вера чалавечая. I пакуль вас, павернутых да мяне душою, было вялiкае мноства, я на самой справе быў усемагутны. Цяпер усё змянiлася. Нiхто нi ў што не верыць. Нi ў мяне, нi ў маiх няшчасных сыноў, якiя падзялiлi святло i цемру, нi ў сябе. Вось i знiкла мая сiла. Паглядзi: мяне ўжо вада не трымае, усе ногi прамачыў, а я ж па ёй акi па сушы павiнен хадзiць. I Хрыстос да вас больш не прыйдзе вы зноў здрадзiлi яму i другi раз забiлi.

- Цябе?! Не трымае?! - уражаны, Ён нават на iмгненне забыўся пра тое, што пагражае яму i яго каханай: сама большае праз гадзiну выратавальныя камiзэлькi будуць трымаць на вадзе два скачанелыя трупы. - Што ж рабiць?

- Каму, сын мой? Вам цi мне?

- Вам. Нам. Усiм нам.

- Выратоўвайце сябе самi, дзецi мае, - сказаў стары i паглядзеў на неба. Самотная зорка пасылала адтуль праменьчык. - Уратуеце свае душы - i я прыйду, я вярнуся. А цяпер бывай, мне ўжо пара вяртацца.

"Няўжо гэта не перадсмяротнае трызненне? - падумаў Ён, ахоплены халодным адчаем i тугою. - Я ж не верыў! Звяртаўся, паўтараў звыклыя словы, абяцаў усё на свеце - i не верыў. Так, на ўсялякi выпадак, бо спужаўся, страцiў надзею. А ён, бач ты, ёсць, але адначасова - яго ўжо як бы i няма... Што ж мы нарабiлi, людзi?! I хто, калi не ён, выратуе нас?! А хто яго выратуе?!"

Бог з натугай выцягнуў з вады спачатку адну нагу, паставiў яе па нябачную прыступку нябачнай лесвiцы, пасля другую, i стаў падымацца: марудна, трымаючыся за зорны праменьчык, увесь час губляючы i з цяжкасцю знаходзячы апору. Вiдаць, i нябесная лесвiца ўжо ледзь-ледзь трымалася.

Чалавек адчуваў пякучы боль i жах.

Забыўшыся на хуткую сваю пагiбель, на каханую, на шлюпкi, якiя трэба вышукваць у марской прасторы, ён у думках з апошняе сiлы дапамагаў Госпаду Богу свайму: падстаўляў плячо, падтрымлiваў, а там, дзе прыступкi нябеснай лесвiцы падгнiлi i абламалiся, не грэбаваў падставiць замест iх далонi свае.

I чым болей ён стараўся, тым мацней - зусiм невядома чаму - налягаў на сваё вясло правы вясляр сёмай шлюпкi, i нос яе iшоў улева, туды, дзе ў цемрадзi гiнулi ў ледзяной вадзе яшчэ не бачныя са шлюпкi людзi.

Пераклала Галiна Шаранговiч