Таццяна Будовіч-Барадуля - Няшчасны выпадак

Таццяна БУДОВІЧ-БАРАДУЛЯ

НЯШЧАСНЫ ВЫПАДАК

Фантастычнае апавяданне

Ідучы з працы на тралейбусны прыпынак, я зазвычай выбіраў даўжэйшы шлях: па мосце над ракой, потым па набярэжнай і цераз парк, каб прывесці да ладу думкі і пераключыцца на тое, што мусіў рабіць, вярнуўшыся дадому. Так і сёння. Але замест нейкай душэўнай палёгкі я адчуваў такую маральную стому, быццам некалькі гадоў запар працаваў без выхадных і водпускаў, хаця насамрэч апошні скончыўся пару тыдняў таму — дастаткова, каб зноў уцягнуцца ў штодзённы працэс вытворчасці, але замала, каб зноў хацелася ў адпачынак.

У галаве дакучліва круцілася апошняя размова з маім калегам, яго беспадстаўныя прыдзіркі да мяне. З пэўнага моманту той стаў канфліктаваць амаль з усімі ў нашым невялікім калектыве: ці то хвароба нейкая хранічная ў яго абвастрылася, ці то асабістае жыццё пачало расклейвацца — ніхто дакладна не ведаў. Мяне ж нахабныя выпады на мой адрас уганяюць у стан ступару, і я не магу адказаць належным чынам, што потым выліваецца ў бяссонныя ночы самаедства: крыўдныя словы суразмоўцы і ўсе мажлівыя варыянты адказаў на іх гадзінамі пракручваюцца ў маёй галаве, не даючы спакою і адхлання.

У такім прыгнечаным настроі я падышоў да прыпынку, дзе, як заўжды ў гэты час, было шматлюдна. Неўзабаве паказаўся патрэбны мне тралейбус. Ён спыніўся, і дзверы расчыніліся. Наўздзіў, з іх ніхто не выйшаў ды ніхто, акрамя мяне, i не ўвайшоў, што было вельмі нетыпова для прыпынку ў цэнтры горада, ля метро ў гадзіну пік. Гэтыя падрабязнасці я прыгадаў пазней, але на той момант, калі апынуўся ў напаўпустым салоне, я быў занадта паглыблены ў свае перажыванні, каб адчуць: штосьці тут не так.

Дзверы зачыніліся, i тралейбус крануўся. Я рушыў да свайго ўлюбёнага месца, якое гэтым разам было вольным: самага высокага, акурат над левым заднім колам ля акна. Я з дзяцінства люблю менавіта гэтае месца: можна доўга глядзець на бясконцую плынь сустрэчных і спадарожных аўто за акном, можна адлятаць у думках далёка-далёка, зачараваўшыся адлюстраваннямі агнёў на мокрай восеньскай дарозе.

Сядзенне побач не пуставала, i яго займаў нейкі дзяцюк. Яму, пэўна, было незразумелым, чаму я хачу прашчаміцца паўз яго на тое вольнае месца, калі ў салоне хапала і іншых, дзе нікога не давялося б турбаваць. Памкнуўшыся, я звярнуўся да яго са словамі: «Дазвольце, калі ласка». Той глянуў, адначасова крыху адсунуўшыся і прапускаючы мяне, і я ледзь не праваліўся ў прорву: на мяне глядзелі мае ўласныя вочы, мой уласны твар. На ватных нагах я прасунуўся, куды хацеў. Пранеслася думка: «Усё ад нерваў». Між тым твар майго суседа не выявіў ні кроплі здзіўлення. І, толькі ўладкаваўшыся, я ледзь не аблаяў сябе апошнімі словамі: забыў набыць праязны, а сёння ж першы дзень месяца. Апошні час усё спяшаўся, адкладаў, раніцай ускочыў у тралейбус ледзь не на хаду. Што ж, трэба ісці да кіроўцы па квіток, бо канфліктаваць яшчэ і з кантралёрамі, калі яны раптам аб’явяцца... гэта мяне б даканала.

Давялося зноў турбаваць майго суседа, які і на гэты раз не выявіў ніякага здзіўлення.

Калі тралейбус спыніўся на святлафоры, я падышоў да кіроўцы. У яго (ці ў яе) былі такія ж светлыя, хвалістыя, доўгія, ніжэй за лапаткі, валасы, як і ў мяне. Не магу расстацца з імі, яны для мяне як атрыбут багемнага ладу жыцця, нефармальных тусовак, нязменным удзельнікам якіх я быў у юнацтве і маладосці. Гэта ўсё, што ў мяне засталося ад тых часоў, і, здаецца, калі абрэжу валасы — не будзе лучнасці з чымсьці жывым, істотным для мяне.

Я пагрукаў у акенца кабіны, трымаючы напагатове грошы. Кіроўца (а гэта аказаўся мужчына) раўнадушна зірнуў на мяне, паківаўшы галавой. І тут у другі раз мне ледзь не стала блага: і ў яго таксама быў мой твар. Прыхінуўшыся спінай да парэнчы, я не мог зразумець, ці гэта другі запар мой двайнік у адным і тым жа месцы і як такое магчыма, ці гэта нервы канчаткова здалі. Дачакацца б бліжэйшага прыпынку, выйсці б і — пешшу да самага дома, да поўнай знямогі!

У салоне былі яшчэ пасажыры. І вось тут, калі мне «цюкнула» зазірнуць у іх твары, я адчуў сябе ў нейкім мроіве, у сне-трызненні: твары былі ва ўсіх аднолькавыя. Усе з маім тварам. Апранутыя па-рознаму, з рознымі прычоскамі, хто вусаты-барадаты, хто ў акулярах, хто з завушніцамі ў вуху, хто з пірсінгам, мяне яны нібыта не заўважалі, былі занятыя сваімі клопатамі: слухалі музыку ў навушніках, гулялі ў цацкі на мабільніку, глядзелі ў акно ці перад сабой пустымі вачыма. Мяне як не існавала.

Адно з двух. Альбо ўсё — сон, фантазія хворага ўяўлення, альбо нейкае вар’яцтва. А калі тралейбус праехаў прыпынак і не спыніўся (хаця павінен быў), я канчаткова зразумеў: так проста я адсюль не выйду. У зацятым, тупым, безнадзейным адчаі (калі няма чаго губляць) я павярнуўся да кабіны кіроўцы і з усяе моцы стаў малаціць кулакамі ў шкло. Той абыякава павярнуўся да мяне. Не цямлю, колькі працягваўся момант «двубою» вачэй, мне было пранізліва жудасна, да немагчымасці, да нерэальнасці, да нейкага душэўнага і фізічнага анямення без астатку. Апошняе, што я запомніў, — гэта віскат тармазоў, страшэнны ўдар, скрыгат металу аб метал. Я моцна выцяўся аб штосьці, мяне, мусіць, павінна было там размазаць, але болю адчуць не паспеў.

І вось цяпер, дзень пры дні лежачы пад кропельніцамі ў рэанімацыі, я пакутліва, да драбніцы намагаюся аднавіць у памяці той фатальны вечар, хаця б у галаве «намацаць» эфемерную мяжу паміж рэальным і нерэальным.

Доктар і медсёстры, якія з нуднай рэгулярнасцю зазіраюць да мяне, маімі двайнікамі не з’яўляюцца. Яны не распавядаюць мне акалічнасцей той аварыі, толькі пра тое, якое надвор’е на дварэ ды што мне нельга хвалявацца. Наведвальнікаў у мяне амаль не бывае. Пару разоў прыходзілі мае калегі, але іх не пусцілі, толькі перадачу ўзялі. А сёння мне сказалі, што прыходзіў мой брат-блізнюк, вельмі хацеў да мяне трапіць, але яму не дазволілі. Ён перадаў мне канверт. У мяне ніколі не было братоў. Але канверт я разгарнуў: там ляжаў праязны на тралейбус на гэты месяц. Але наўрад ці я адсюль выйду раней, чым скончыцца тэрмін яго дзеяння.