Алесь Яфімаў - Каменная ноч

Ён ляжыць і ўспамінае дыялог са Злым. Раптоўна заўважае для сябе, што ў апошні час менавіта Злы размаўляе з ім часцей. Г эта падаецца дзіўным і нават крыху непакоіць. Чаму так? Чаму Добры маўчыць? Ці яму няма чаго сказаць? Ці Ён не хоча слухаць? Раней Добры і Злы нібы ўраўнаважвалі адно аднога, не было такога, каб увесь час казаў нехта адзін з іх... І Ён вырашыў сам запытацца ў Добрага:

— Чаму ўчора ты маўчаў? Мне ж цікава, што ты думаеш з гэтай нагоды...

— Мая пазіцыя не змянілася. І ты яе ведаеш... Навошта ты хочаш забіць усіх людзей? Ты не маеш права нават загубіць уласнае жыццё, што ўжо казаць пра жыцці іншых? Ці разумееш, што ты — злачынца? Для гэтага дастаткова адной толькі думкі пра знішчэнне ўсяго свету. Здзейсніш ты што-небудзь дзеля гэтага ці не, пытанне іншае. Але факт у тым, што ты ўжо цяпер рэальна жадаеш усім смерці. І гэтае жаданне ёсць вялікае зло. Мне толькі застаецца спадзявацца, што твае думкі і жаданні — няшчырыя. Што ты цешыш сябе нейкай хваравітай ілюзіяй абсалютнай улады над усімі. Што ты паводзіш сябе, як пакрыўджанае дзіця... Магчыма, дзесьці ў глыбіні душы ты разумееш усю недарэчнасць сваёй ідэі, разумееш, што рэальна не можаш абрынуць аніякі астэроід. Проста выхваляешся і фантазіруеш: «А вось я магу гэта, а вось я магу тое». І нават сам ужо амаль паверыў у гэтую бязглуздзіцу.

Але зразумей: з такімі рэчамі не жартуюць. І мне хочацца верыць, што калі б у цябе была сапраўдная магчымасць усіх забіць, ты б гэтага не зрабіў...

Раптоўна да гутаркі далучыўся Злы:

— Дарэчы... Уяві сабе, што ты знаходзішся ў пакоі з чырвонай кнопкай. Калі ты націснеш яе — усе людзі адначасова загінуць... Розніца ў тым, што ты хочаш абрынуць астэроід, бо ўяўляеш гэта як нейкае пагадненне з Богам. Быццам бы, калі гэтая глыба ляснецца — то толькі з тайнага дазволу Бога. Так я зразумеў? Ці гэта будзе супадзеннем: астэроіды час ад часу сутыкаюцца з планетамі. Карацей, не важна. У любым выпадку твая віна — нібы і не твая... А вось кнопка... Уяві яе. Калі ты яе націснеш — то твая віна і адказнасць будзе абсалютнай. Націснеш — і заб’еш сябе і ўсіх астатніх. Уяві, што гэта рэальнасць, што ты ўжо цяпер маеш гэтую кнопку. Падумай і адкажы: ці зможаш ты на яе націснуць?

І Ён шчыра паспрабаваў уявіць сабе гэтую кнопку. Нават не ўласна кнопку, а ўсю сітуацыю. Уявіць, што ў Яго руках рэальна ёсць зброя, якая можа знішчыць усіх. Уявіць, што толькі ад Яго залежыць лёс усяго чалавецтва... Зноў пачуўся голас Злога:

— Ты разумееш, што калі так знішчыш гэтых людзей, то зробіш іх пакутнікамі? Навошта табе гэта? Асабліва, калі ты іх ненавідзіш... Ты возьмеш усе іх грахі — грахі больш, чым сямі мільярдаў людзей — на сябе? Гэта будзе вельмі гуманна ў адносінах да іх — так ўсё скончыць. Калі нават не казаць пра такія рэчы, як Страшны суд. Ты ж лічыш, што яны — пачвары: зласлівыя, эгаістычныя, пажадлівыя, сквапныя... Можна доўга пералічаць, але ты і сам добра ведаеш гэты спіс... І што, ты гатовы зрабіць ім такі падарунак? У адзін момант зрабіць іх ахвярамі? Самае страшнае пакаранне для іх — пакінуць ва ўласным брудзе, як літаральна, так і метафарычна. І яны самі створаць сабе шэраг праблем і пакут. Будуць біцца за дадатковы кавалак; распіхваць адно аднога локцямі і ісці па галовах; крывадушнічаць і трымаць нож у кішэні; прыдумляць дурныя інтрыжкі і лічыць сябе самымі разумнымі; употайкі ненавідзець адно аднога і пры гэтым штучна ўсім усміхацца. Перагрызуць адзін аднаму горла... Карацей, усё, як цяпер. Дык няўжо ты такі альтруіст, што хочаш выратаваць гэтае быдла? І, магчыма, падараваць квіток адразу на Нябёсы? А сам жа, у такім выпадку, трапіш у пекла. І за сем мільярдаў табе вечнасці мала будзе там сядзець. А яны нават і ведаць цябе не будуць. Заснуць у сваіх брудных кватэрах з думкамі, як бы заўтра смачней пажэрці, а прачнуцца на Нябёсах. І падумаюць: «Пашэнціла». Некаторыя, магчыма, будуць шчыра лічыць, што самі заслужылі... Табе не брыдка ад такой перспектывы?

— Я не магу сказаць, што ненавіджу іх... Аднак з тваім апісаннем людскіх паводзін цяжка не пагадзіцца... Хаця, напэўна, яны такія, якія ёсць...

— Хлусня! Людзі такія, якімі ім зручна быць. Яны маглі б быць лепшымі, але абралі іншы шлях. Таму ўсё гэта — не Бог і не Прырода, а свядомы выбар людзей.

— Магчыма, гэта ўмовы такія... Сама сістэма кепская, таму я і хачу яе знішчыць. Саму гэтую сістэму, а не пэўных людзей...

— Што ты вярзеш? Якія ўмовы? А хто ж іх стварыў? Людзі самі і стварылі гэтую сістэму. Як мінімум, асноўную яе частку... І ты нават не хочаш даць ім шанец выправіць гэткае становішча? Ты не думаў, што з кожным пакаленнем сітуацыя можа паступова паляпшацца? Раней адзін аднаго на вогнішчах палілі, а цяпер гэта ўжо неяк не модна... Няўжо табе нецікава?

— Мне ўсё ж здаецца, што сітуацыя толькі пагаршаецца... Чамусьці, я думаю, што далей будзе толькі горш... І мне шкада тых, хто пакутуе сёння і будзе пакутаваць потым... А не таму, што ненавіджу...

— Хопіць ужо прыкрывацца нейкімі высакароднымі мэтамі. Прызнайся, што ты слабак і баязлівец... І калі ты вырашыш націснуць кнопку — гэта будзе дзеянне падлетка, які заўжды імкнецца ўсім нешта даказаць свядома і робіць усё назло... Аднак так забіць усіх гэтых людзей — усё роўна вельмі нудна. Назіраць за тым, як яны злуюцца і самі забіваюць адно аднога з-за ўсякай лухты — нашмат цікавей...

Пасля гэтага пачаў гаварыць Добры:

— Не слухай яго. Людзі не такія і кепскія. І ты гэта ведаеш. Насамрэч, няспынна ідзе прагрэс. Вялікая колькасць людзей самааддана працуе для лепшай будучыні...

Злы зноў яго перабіў:

— Яны працуюць не для нейкай там будучыні, а ўласна для сябе. Для некага гэта грошы, для некага — папулярнасць, для некага — плюс у карму, для некага тое ж самазадавальненне. Не існуе людской бескарыслівасці ў чыстым выглядзе...

Добры працягнуў:

— А што кепскага ў тым, што людзі атрымліваюць самазадавальненне ад доб­рых спраў, ад дапамогі бліжнім, ад сумленай працы? Калі б усе так жылі, ужо існаваў бы рай на зямлі. Бо гэта не ёсць дрэнна. Але, акрамя гэтага, існуе шмат людзей з добрымі прынцыпамі. Існуе шмат неразбэшчаных, працавітых, акуратных, сумленных людзей. Яны робяць жыццё лепшым і даюць астатнім надзею. З другога боку, ёсць грэшнікі, але тыя, што пакаяліся ці пакаюцца потым. Ім абавязкова трэба даць такую магчымасць... Увогуле, зразумей: калі ты сапсаваў, як ты сам лічыш, уласнае жыццё, не трэба перакладаць з хворай галавы на здаровую. Многія з тых людзей, якіх ты хочаш забіць, маюць добрыя намеры...

Зноў у размову ўклініўся Злы:

— А памятаеш, куды вядзе дарога, выбрукаваная добрымі намерамі?..

Добры зрабіў невялікую паўзу, быццам бы пакрыўдзіўшыся на Злога. Хаця наўпрост паміж сабой яны ніколі не размаўлялі: кожны звяртаўся толькі да Яго. Аднак, адно аднога яны, натуральна, чулі. Добры працягваў: