Ганна Навасельцава - Чорная лотаць

Чаго ты так спяшаешся, балотны чарадзей? Не мае вера часу. Ні канца, ні супынку не мае. Не баіцца яна грамаўнічных стрэлаў. Толькі пагарда ёй страш-ная. Толькі адзінота... А я не адна. Ты спяшаешся да мяне. Б’ецца, б’ецца ў небе навальніца. Чаму ты на мяне такі гнеўны, Пярун? Але што мне ты, калі ёсць у мяне вера...

Падае грымотны стрэл, сарваўшыся з магутнай Перуновай рукі. Блізіцца... ды захінаюць мяне цмокавы крылы. Падае навальнічны гнеў на цябе, чарадзей балот. Не ратуе легендарная цмокава неўміручасць... І падае долу вялізны шэра-шэры камень. Хаваецца ў зямным прадонні...

...Мне не страшна, чарадзей балот, яўсёяшчэ веру. Я, вяшчунніца, прадказваю, што мы сустрэнемся... Некалі... А пакуль я гляджу на твае балоты. Я буду там, калі прыйдзе такая ж, як і я... Схаваю шлях, каб баяліся ісці, баяліся казацца мне тыя, каго я не чакаю...

І расквітнела чорная лотаць на далёкіх балотах.

«Я памятаю, вяшчунніца, я прадказваю і я веру. І ты верыш, іначай не сказалася б мне, страшнай кветцы... І свет вялікі верыць, бо вяртае ўсё нанова. Я не проста спыталася ў цябе пра чарадзея таго, прыгожага. Я не проста расказала табе пра шэра-шэрага. І ты не проста прыйшла да мяне... страшнай чорнай лотаці. А верыць заўсёды страшна...»

Я веру. Стаю ля шэра-шэрага валуна, таго, якога не прымае зямля, і трымаю ў руках жывую ваду, што паднёс мне ласкавы купнічак.

— Не лі на яго жывой вады, вяшчунніца, — спяшаецца да мяне прыгожы чара­дзей. — Запалоняць гэты свет багна ды балоты.

Я ведаю гэта. Я і не збіралася пырскаць валун жывой вадой, хоць ад гэтага вярнуўся б той, уладар цёмнай багны, пярэварацень у ваўка ды цмока. Пазбаўленая чараў яго далёкім словам, толькі я магла б адвярнуць усё назад. Толькі я адна. Я прыйшла сюды з жывой вадой, бо ведала, што хутка з’явішся ты, прыгожы. Яна хацела сустрэцца з табой. Няхай жа прадказанне здзейсніцца. Я веру ў прадказанні, я ж вяшчунніца.

Упэўненасць ды рашучасць на тваім твары, гатоўнасць паклікаць любыя чары, абы толькі не кранулася валуна ані кропля жывой вады. Не турбуйся, шчаслівы, не адзін ты любіш вялікі свет.

— Не трывожся, прыгожы, шчаслівы. Не для валуна прынесла я жывой вады, — ды падаю чарадзею ваду. Падаю, ведаючы, што гэта значыць.

— Жывую ваду. мне? — здзіўленне ды неразуменне ў вачах.

Што ж, цяпер ты на ўсё гатовы, каб толькі дазнацца, навошта я так зрабіла. Адгадка блізкая, таямніца простая. Толькі цяжка будзе табе яе разгадаць.

Іду прэч ад шэра-шэрага. Маўкліва ляжыць камень. У маўклівым засмучэнні глядзіць мне ўслед той, хто можа зрабіць тое ж, хто можа стацца такім жа. Такім жа, як і той, першы. Схаваны ў маім рукаве сцяблінкі зёлкі дзіўнай. Як толькі ўзяла я іх, былі блішчастымі, чорнымі, па-ранейшаму цягнуліся-цягнуліся. Цяпер жа яны — зялёны лясны агеньчык... Кажа мне гэты агеньчык галасы птушак, зёлак, дрэў. І твой голас, шэра-шэры.

Ён падобны да цябе, я гэта ведаю. І яшчэ я ведаю тое, што і не папушчу, каб ён стаў табой. Я не хачу, каб зноў панавала чорная лотаць. Страшная кветка. Я не я) хачу, каб зноў гучалі словы. на шляху сваім не журыся, чорнай лотаці не кажыся. Я не хачу.