В Нестайко - Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

- Здароў, хлопцы! Што - гайку якую-небудзь трэба?

- Ды не, так проста... Гуляем... - раўнадушна цвыркнуў праз зубы Ява.

- Ну, глядзiце мне, калi паўкамбайна прападзе, ногi паадкручваю, - смяецца Грыць i iдзе ў адчыненыя дзверы майстэрнi.

Мы азiраемся. Здаецца, нiхто не бачыць.

- На абардаж! - дае каманду Ява.

Раз-раз-раз! Гоп! Ён ужо ў кузаве. Цяпер я.

Раз-раз-раз!.. Др-р-р!..

А каб цябе!.. Зачапiўся i - як штаны на плоце - на два бакi звесiўся. Нi туды, нi сюды.

Ява хапае мяне за каўнер - смык! Др-р-р-рррр... Гоп! Як жаба, ляпнуўся я ў кузаў. Лып - такi добры кавалак штаноў трохвугольнiкам адвалiўся, цела маё грэшнае нябёсам выставiў. Ой, i пападзе мне ад мацi! Што ж, давядзецца цярпець, за шпiёнамi ганяцца - не ў шашкi гуляць.

Толькi б Кныш у кузаў не зазiрнуў... Бо павыкiдвае за шкiркi, як шчанят, ён такi! Колькi нi прасi: "Дзядзька, пакатайце" - нiколi не возьме. I схавацца, прыкрыцца няма чым - зусiм парожнi кузаў.

Ажно вось бразнулi дзверцы, завурчаў матор - уздрыгнула i рушыла з месца машына.

Пашанцавала! Не зазiрнуў. I зноўку падкiдвае нас на выбоiнах - добра, што хоць крэслаў над намi няма. Нiчога, вытрымаем - да аэрадрома кiламетраў дзесяць, не больш.

Мы толькi па некалькi сiнякоў ды па дватры гузакi панабiвалi i ўжо прыехалi.

Калi машына спынiлася i Кныш выйшаў (бразнулi дзверцы), мы асцярожненька i цiха-цiха высунулiся над бартамi. Ён! Аэрадром. Наш, раённы. Вунь трапечацца надуты ветрам конус на службовым будынку. Стаiць некалькi самалётаў сельгасавiяцыi. З грузавiка стужкавым транспарцёрам нагружаюць у адзiн з самалётаў мiнеральныя ўгнаеннi.

Кныш падыходзiць да лётчыкаў, якiя кураць каля будынка, штосьцi пытае, пазiрае на гадзiннiк, потым з-пад далонi - на неба.

I якраз у гэты момант у небе з'яўляецца самалёт. Ужо чутны гул матора.

- Iдзе на пасадку, - аўтарытэтна шэпча Ява.

I вось, падскокваючы, едзе самалёт па няхiтрай пасадачнай пляцоўцы, азначанай тычкамi.

Кныш адразу пабег да самалёта. Спусцiўшы на зямлю металiчныя драбiны, з самалёта выйшаў лётчык. У руках - доўгая скрынка, з якой тырчыць нейкая трубка. Лётчык перадаў скрынку Кнышу, штосьцi сказаў (мы не пачулi) i паказаў, маўляў, асцярожна. Кныш бярэ скрынку так, нiбы ў ёй бомба.

- Што гэта? Што ён перадаў? - заклапочана пытаюся я.

- Нешта падазронае, - кажа Ява. - Можа... Можа, атамная бомба... з Амерыкi.

- Замалое для бомбы, - намагаюся я супакоiць сябе.

- Вельмi ты разумееш, - хмыкае Ява. А калi на транзiстарах... Спецыяльна для шпiёнаў.

Кныш асцярожна ўлазiць у кабiну, заводзiць матор, i мы едзем. Не, мабыць, "едзем" не тое слова. Мы паўзём, пацiху, асцярожна, абмiнаючы кожную ямiну, кожны каменьчык. Толькi адзiн раз у жыццi бачыў я, калi гэты грузавiк так ехаў. Тады ён быў накрыты чырвонай кiтайкай i на iм стаяла... труна. Гэта калi ўсiм сялом хавалi героя грамадзянскай вайны дзеда Апанаса.

Згадка пра той факт халодным шыльцам утыркаецца ў сэрца. А што, калi i сапраўды ўзарвецца? I для пахавання нiчога не застанецца, нават попелу... Атамная бомба - гэта ж...

- Ява, - шапчу я, - а давай з-злезем...

- Навошта? - пытае ён, але па вачах бачу, што ён таксама не супраць таго, каб злезцi.

- Калi так ехаць, дык лепш ужо iсцi! На такой хуткасцi ён ад нас усё роўна не ўцячэ. Дый ногi размяць хочацца.

Мы пералазiм цераз заднi борт i, як жабяняты, ляпаемся на зямлю.

Ява прысядае i валiцца на бок. Я схiляюся над iм. Ява трымаецца за нагу i крывiцца:

- Ч-чорт... падвярнуў...

Але па вачах бачу, што нiчога ён не падвярнуў. Малайчына. Я б не здагадаўся. Машына ўжо ад'ехала метраў сто. Цяпер можна следам. Калi што якое, хоць у канаўку пападаем - усё ж абарона.

- Iсцi можаш? - для прылiку пытаюся я.

- Паспрабую, - адводзiць вочы Ява.

Нейкi час ён кульгае, а потым забывае i перастае кульгаць.

Мы iдзём за машынай. Нам нават не трэба спяшацца - так павольна яна сунецца.

Вось i вёска. Машына паварочвае ў вузенькую, зацiшную, зялёную вулiчку i спыняецца каля вастраверхага будыначка пад чарапiцай.

Мы трывожна пераглядваемся.

О, мы добра знаем гэты будыначак. Тут жыве Фарадзеевiч, вядомы на ўвесь раён, а можа, й на ўсю вобласць Фарадзеевiч.

Вы не знаеце, хто такi Фарадзеевiч? Ды ну? Няўжо?!

О, гэта незвычайны, цудоўны чалавек. Чалавек, якi, як казаў мой бацька, трапляецца адзiн на мiльён, ды i не на кожны мiльён.

Ён - наш вясковы бiблiятэкар. Афiцыйна. А неафiцыйна - вынаходнiк. I не проста вынаходнiк. А, як казаў дзед Варава, "унiверсальны вынаходнiк". Ён i механiк, i электрык, i па розных там радыёштуковiнах (што на транзiстарах, паўправаднiках), i селекцыянер (новыя нябачаныя сарты гароднiны, садавiны), i па гiдрасiстэмах - проста не пералiчыць...

Чаго ён толькi не павынаходзiў! I паравы рухавiк, што сам качае ваду з калодзежа (са звычайнага прымуса i старой вываркi); i пнеўматычныя садовыя драбiны (нацiснуў на кнопку - пуфр! - i лезь сабе на самую высокую яблыню); i гiдрагазавую палiвачку на тры атмасферы (вада пад цiскам газу распырскваецца да пятнаццацi метраў)...

Агароднiк дзед Салiвон калiсьцi казаў, што калi б Фарадзеевiчу "даць рублёў сто на запчасткi, ён бы сам пабудаваў якую-небудзь мiжпланетную станцыю...".

Ды што там гаварыць. Вы толькi зайдзiце да яго!

Адчыняеш фортку - i адразу з-за куста выскоквае на тычцы смешны фанерны чалавечак. Адной рукой на хаду з галавы капялюш здымае, а ў другой трымае дошчачку з надпiсам: "Добры дзень! Калi ласка!"

Iдзеш па беленькай, пасыпанай рачным пясочкам дарожцы. Па правую руку гляньце! - куст нейкi па спецыяльнай лазiне метры на два ўверх уздзёрся, i пладоў чырвоных на iм столькi, што аж у вачах мiльгацiць. Вы думаеце, што гэта нейкiя ягады, але гэта памiдоры. Карлiкавы сорт. А вось вялiзная зялёная каўбасiна на зямлi ляжыць. Гэта не гарбуз, не, гэта - гурок. А буракi якiя, а морква, бачылi б вы, адной морквiнай бегемота забiць можна.

Па левую руку - калодзеж, белай кафляй абкладзены, як амбулаторыя. Ну, дзе вы такi калодзеж знойдзеце?

Каля калодзежа паравы рухавiк на прымусе, пра якi я гаварыў, i падобная на гармату тая гiдрагазавая палiвачка. I наогул усiх мудрагелiстых штуковiн i прыбудоў не палiчыць.

Не, невыпадкова яго празвалi Эдысон Фарадзеевiч (на самай справе ён Антон Фадзеевiч). Але гэтая мянушка не абразлiвая, вымаўляюць яе людзi лагодна, бо ўсе любяць старога.

Ён высокi, худы, кашчавы i ажно свецiцца ўвесь - валасы светлыя, бровы светлыя, павекi светлыя, - не разумееш, цi гэта ён такi бландзiн, цi сiвы (гадоў яму пад семдзесят), а вось вочы - блакiтныя-блакiтныя, ажно сiнiя.

Ён нетутэйшы, прыезджы, дзесьцi з-пад Тамбова. "Рускi чалавек", як гаворыць дзед Салiвон. Гадоў пяцьдзесят таму ён ваяваў тут, пазнаёмiўся з бабай Аксанай (яна тады маладая была) i застаўся на ўсё жыццё.

Гэта добры чалавек, якога свет не бачыў.

Заўсёды ў яго можна было папрасiць усё, што хочаш, - апошняе аддасць. I ўвесь час усмiхаецца. Сярдзiтым бывае толькi тады, калi пабачыць парваную якiм-небудзь "юным чытачом" бiблiятэчную кнiжку.