В Нестайко - Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

Мы селi ў човен. Кукуруза на носе са стрэльбай. Я веславаў.

Ноч, як на тое, зноў была хмарная, без зорак, нiбыта нехта ахiнуў зямлю чорным радном.

- Значыць, план такi, - зашаптаў Кукуруза. - Я з ружжом, ты - з лiхтарыкам. Я кажу: "Рукi ўгору!", а ты ў гэты час свецiш лiхтарыкам i клiчаш: "Таварыш Вялiгура, заходзьце з правага боку! Мiкалай Iванавiч, заходзьце з левага!" Каб ён падумаў, што нас многа. Так нават сапраўдныя пагранiчнiкi робяць, калi затрымлiваюць шпiёна.

- А... што мы потым будзем рабiць? Калi затрымаем яго? - пацiкавiўся я.

- Як - што? Перададзiм у мiлiцыю таварышу Вялiгуру.

- Дык, значыць, ты свой востраў пакiнеш i не будзеш болей Рабiнзонам? Рассакрэцiмся ж усе.

Ох, i навошта я гэта казаў!

- Не, нi ў якiм выпадку! - катэгарычна зашаптаў Кукуруза. - Я застануся на востраве. А ты павязеш яго ў мiлiцыю.

Мне стала зусiм дрэнна. Я амаль не выпусцiў вясло з рук.

- Ды што... ды як... ды ну... -замармытаў я.

- Падумаеш! Павядзеш да мiлiцыянера, таварыша Вялiгуры, i ўсё.

- Ды Вялiгура ж будзе спаць, - амаль што плакаў я. - Што ж я ноччу адзiн з гэтым злодзеем рабiць буду? Ён жа мяне прыдушыць.

- Не бойся! Я табе дам стрэльбу. Потым прывязеш.

- Н-не трэба. Н-не давай! - цяпер ужо катэгарычна зашаптаў я. - Я стрэльбы баюся болей за Кныша. Неспадзявана стрэльне, заб'ю яго, i тады мяне расстраляюць.

Я ўжо канчаткова зразумеў, што ў Кукурузы нiякага плана не было. Ён усё прадумаў толькi да таго моманту, калi скажа: "Рукi ўгару!" - i Кныш стане, хiстаючыся, з паднятымi рукамi. А ўсё астатняе, атрымлiваецца, павiнен рабiць я. Чорта з два!

- Не! Так не будзе! Я адзiн Кныша не павязу, як сабе хочаш.

- Ну добра ўжо! Да вёскi разам павязём, а тады я вярнуся. Нюнi распусцiў! Не ведаў я, што ты такi баязлiвец.

Мне зрабiлася сорамна. Кукуруза ўсё ж быў значна смялейшым за мяне. Бач, як трымаецца ўпэўнена!

Мы прысталi да Высокага вострава. Хвiлiны дзве сядзелi ў чоўне цiшком, затаiўшы дыханне, - прыслухвалiся. Нiчога нiдзе нi гу-гу. Бурмiлы няма (не вiдна чоўна). Паслухаў усё ж Кныша, застаўся дома, каб не перашкаджаць...

Зашылi мы свой човен у чарот, замаскiравалi. Самi залезлi ў карчы на беразе - я па адзiн бок сцежкi, што да азярца вядзе, Кукуруза - па другi. Цяпер нам заставалася адно - чакаць, доўга чакаць, магчыма, нават усю ноч ажно да свiтання, пакуль Кныш не прыедзе.

- Спаць нельга. Нi хвiлiны. Бо як пачнём носам кляваць, размякнем, будзем, як мокрыя куры, i нiчога не атрымаецца, - цiха сказаў Кукуруза.

- Твая праўда, - уздыхнуў я. Мне ўжо цяпер хацелася спаць.

Я шырока раскрываў вочы, узiраўся ў цемру, у якой ледзь-ледзь можна было разгледзець абрысы чаратоў, але вочы самi па сабе закрывалiся i даводзiлася раз-пораз працiраць iх.

Мабыць, няма нiчога больш цяжкага, чым не спаць, калi хочацца спаць. I, мабыць, няма больш доўгiх хвiлiн за гэтыя хвiлiны соннага чакання ў цемры.

- Не спi, бо праваронiм, - шыпiць з карчоў нябачны Кукуруза.

Калi б ён ведаў, як хочацца мне праваронiць! Ды хiба з iм праваронiш, з такiм упартым! Няўжо ён i сапраўды не баiцца?

Маё ўяўленне малюе страшныя праявы. Кныш, выскалiўшы па-звярынаму зубы, б'е мяне вяслом па галаве, потым кiдае ў рэчку, я глытаю ваду, задыхаюся-задыхаюся, трава аблытвае мяне i... Мне нават i на самай справе стала цяжка дыхаць. I навошта мы ўблыталiся ў гэтую справу? Сапраўды, хто ведае, што можа здарыцца? А што, як здарыцца нешта падобнае да таго, што мне зараз уявiлася? Яшчэ добра, калi знойдуць нашы целы. Тады будзе гучнае пахаванне, з музыкаю, з прамовамi. Хаваць будзе ўся школа, усё сяло. Усе будуць плакаць! Грабянючка, размазваючы па шчоках слёзы, будзе гаварыць: "А я ж бачыла яго напярэдаднi. Ён быў такi добры, такi сцiплы - дапамагаў мне выцягваць вядро з калодзежа. I Ганькай называў. Я яшчэ яму дзевяць капеек пазычыла. Каб ведала - я яму i ўсе пяцьдзесят аддала б. Якi быў хлопец!"

Мне зрабiлася так шкада самога сябе, i я здаўся сабе такiм няшчасным, што ў горле ажно зашчымела.

Але Кукуруза нiчога гэтага не разумее. Ён зноў шыпiць з карчоў:

- Не спi!

I я трагiчна шапчу ў адказ:

- Ды не сплю я, не сплю, чаго ты!

Час iдзе. Цi гэта вочы да цемры прывыклi, цi святлее навокал, але ўжо лепей вiдаць чараты, i на вадзе водблiскi, i клубяцца ў небе хмары. А можа, гэта ўжо свiтае? Таму што ў мяне такое ўражанне, што сядзiм мы тут цэлую вечнасць.

I раптам - нiбыта нехта ўдарыў мяне ў грудзi нечым вострым. З цемры вынырнуў човен. Ён плыў проста да вострава. Блiжэй, блiжэй. У чоўне вяслуе грозная постаць.

Сэрца ў мяне звiсла на тоненькай нiтачцы - вось-вось парвецца. I тут у карчах клацнуў курком Кукуруза i адрывiста-басавiта крыкнуў:

- Р-рукi ўгарр-ру!

Я забыў пра лiхтарык, забыў, што менавiта мне трэба крычаць, i ў панiцы праверашчаў:

- Дзядзька мiлiцыянер, туды! Дзядзька мiлiцыянер, сюды!

I зацiх, бы спалохаўся ўласнага голасу. "Ой, што ж гэта мы робiм! Што мы робiм! Ён жа яшчэ нiчога шпiёнскага не зрабiў, а мы ўжо: "Рукi ўгару!" Ой, што ж гэта будзе!"

- Рукi ўгару! Рукi ўгару! - зноў, але ўжо не так басавiта, паўтарыў Кукуруза i таксама разгублена замаўчаў.

Нейкi момант панавала цiшыня, потым...

- Га? - нiбыта недачуўшы, запытала грозная постаць.

I... нешта глуха ўдарылася аб зямлю - гэта выпала з Кукурузавых рук стрэльба. А я шырока разявiў ад здзiўлення рот. I толькi цяпер успомнiўшы пра лiхтарык, сцiснуў яго рукою.

Перад намi стаяў... дзед Варава.

- Дзед, гэта вы? - плаксiвым, разгубленым голасам запытаў нарэшце Кукуруза.

- Ды я ж, я, - гаварыў дзед, вылазячы на бераг. - Не пазналi, жаўтаротыя?..

Мы маўчалi. Кукуруза, вiдаць, чакаў i баяўся дзедавых роспытаў - чаму падмануў, што iдзе да цёткi ў Пяскi, дзе быў, што рабiў, чаму гэтае - "рукi ўгару"... Але дзед моўчкi замаскiраваў свой човен у чаратах i нi аб чым не пытаўся, нiбыта ён усё чыста ведаў. У такiх выпадках найлепш самому пра што-небудзь пытацца.

I Кукуруза нарэшце насмелiўся:

- Дзед, а як вы тут апынулiся?

- Тапiцца ехаў. З гора. Што ў мяне вось такi ўнук шалапутны.

- Ды не жартуйце, дзед.

- От, цiкава мне з табою жартаваць.

- Ну, скажыце, дзед, - канючыў Кукуруза.

- Ты ж мне збрахаў, навошта ж мне праўду казаць.

- Ды я... - запнуўся Кукуруза. Бо што тут скажаш?!

- Эхе-хе, - сумна ўздыхнуў дзед. - Куды ж я мог ехаць! Цябе, дурнiка, шукаў... Гэта ж узяў я сваю стрэльбу чысцiць. У нядзелю адкрыццё палявання. Вырашыў i тваю пачысцiць. Думаю, хоць ты i двоечнiк, а шкада - усё роўна ж з цябе трэба паляўнiчага зрабiць. Кiнуўся, няма тваёй стрэльбы. Туды, сюды няма. Няўжо, думаю, хто ўкраў?! Потым глянуў - набояў амаль што палавiны няма (яны ж у мяне, дурнiк, палiчаныя). Пачаў здагадвацца. Тым больш, бачу я, i ватоўкi няма, у якой ты са мною на паляванне хадзiў. Але ўсё ж рашыў праверыць. I пайшоў ажно ў Пяскi да цёткi Ганны... Вось так ты мае старыя ногi шкадуеш! Туды сем кiламетраў, назад сем. Там цябе, ведама, не знайшоў. Ганне нiчога не стаў казаць, каб не хвалявалася. Ну, думаю, няйначай як у плаўнi збег хлопец, чортава душа. Я i сам туды яшчэ малым уцякаў, як бацька даў дыхту за разбiты глечык. Знаю... Прыйшоў я з Песак - ужо вечарэла. Лепей бы на ранiцу пошукi адкласцi, ды на душы неспакойна: "Ужо два днi той жаўтароцiк адзiн у плаўнях (бо ж дружка твайго я бачыў), а я, стары дурань, i вухам не вяду. Можа, ён галодны, можа, бог ведае што з iм. Усё-такi плаўнi - не жартачкi. Чым дома сядзець, думаю, дай лепей паеду пашукаю.