В Нестайко - Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке)

- Вось яшчэ! - дакорлiва сказаў яму Ява. - Не мог памаўчаць. Не ў цябе ж пыталi, а ў Паўлушы. Чаго выскачыў?

Сабакевiч вiнавата схiлiў галаву набок. Мабыць, ён зразумеў, што падвёў нас.

Галiна Сiдараўна выклiкае мяне адказваць урок. Я падняўся, успамiнаючы, ведаю я яго цi не. I па старой звычцы штурхнуў Яву - падказвай, маўляў! I тут Сабакевiч, што сядзеў у Явы за пазухай, высунуў праз расшпiлены каўнер галаву i на ўвесь клас: "Гаў!" У класе - рогат. I Галiна Сiдараўна, вядома, абурылася. Яна вельмi строгая, Галiна Сiдараўна, i вельмi любiць нас выхоўваць.

- Нiчога, перажывём, - сказаў Ява. - Не маглi ж мы яго пакiнуць на волю лёсу. Каб яго зноў хто-небудзь укiнуў у калодзеж.

Ужо выходзячы на вулiцу, я заўважыў на табурэтцы каля дзвярэй школьны званок. Бабы Марусi, якая загадвала званком, калоцячы iм ад урока да ўрока, не было вiдаць. Рашэнне ўзнiкла маланкава. Я зладзейкавата азiрнуўся - цап! - i званок ужо ў мяне пад сарочкай.

- Хай вучацца, калi такiя разумныя! - падмiргнуў Яве. -Не патрэбны iм перапынак. Абыдуцца.

- Малайчынка! - пахвалiў мяне Ява. Нiбыта хтосьцi кухаль цёплага малака вылiў за пазуху - радасць цяплом разлiлася ў грудзях: не часта мяне Ява хвалiць.

Мы - шух-шух - i ў кусты за школай. У саменькi гушчар зашылiся, ажно пад сцяну хлява. Цёмна тут, зацiшна - надзейнае месца.

- Хай цяпер знойдуць! Вось панiка будзе! Не закончацца сягоння ўрокi. Да заўтрашняга дня будуць вучыцца. Хi-хi! Без званка яны, як без рук. У навучальным працэсе званок - галоўная рэч, - сказаў я, выцягваючы яго з-пад сарочкi.

- Гэта ты шыкоўна прыдумаў. Малайчынка! - прамовiў Ява i ўзяў з маiх рук званок (я адчуваў, што яму было не па сабе ад таго, што гэта не ён прыдумаў, а ён прывык усё прыдумляць сам).

- О! Ведаеш што! - падскочыў ён раптам. - Мы яго Сабакевiчу на шыю прывяжам. Га?

- Здорава! - сказаў я. Хаця i не змiкiцiў, для чаго гэта патрэбна.

Але я быў бы сапраўдным парсюком, калi б не сказаў, што гэта здорава (ён жа мяне хвалiў).

- У цябе няма матузка якога? - запытаў Ява.

Я кiнуўся ў кiшэнi.

- Няма.

- От чорт! I ў мяне няма. Слухай, а давай папружку.

- Вось яшчэ... А штаны?

- Гэта ж не назусiм. Рукой патрымаеш. Калi б у мяне былi на папружцы, а не на шлейцы, хiба я...

А так як я быў сёння "малайчынка", то адмаўляцца проста не меў права.

Уздыхнуўшы, я зняў папружку, i Ява пачаў спрытна прывязваць званок Сабакевiчу на шыю.

- Здорава! Вось здорава мы прыдумалi! - паўтараў ён.

I раптам... I раптам за сцяною хлява мы пачулi такое, што ўмомант прымусiла нас забыць пра званок, пра Сабакевiча, пра ўсё на свеце. Хлеў гэты ўжо не быў школьны. Проста задняй сцяной ён выходзiў у школьны сад. Хлеў належаў дзядзьку Бурмiлу, заўзятаму рыбаку, якi жыў бабылём i амаль што ўвесь час прападаў на рыбалцы.

Мы ажно ўлiплi ў сцяну хлява, прыцiскаючыся вушамi да каструбаватых, негабляваных дошак. Размову вялi Бурмiла i Кныш, калгасны шафёр, якi жыў па суседству з Явам.

Вось што мы пачулi (да нас даляталi толькi ўрыўкi размовы):

Бурмiла: Яно, канечне, так... Але...

Кныш: Затое ж падаруначак ад немцаў будзеш мець во якi! На дзесяць гадоў хопiць...

Бурмiла: Гы-гы!

Кныш: ...Вермахт шчодры...

Бурмiла: Чаму ж, вядома...

Кныш: Павiнна быць дваццаць жалезных... Дакладна... А якасць... Бранябойная... Р-раз - i няма! Будзьма!

Чуваць дзыньканне шклянак - мабыць, Кныш з Бурмiлам выпiваюць.

Кныш: Купiм у Кiеве што трэба - i за справу!

Бурмiла: Сам не можаш?

Кныш: Калi б у мяне быў час i калi б я плаваў так, як ты, я наогул без цябе абышоўся б.

Бурмiла нешта прамармытаў, але мы не разабралi анi слоўка.

Кныш (разнервавана): А... Крыж-накрыж! Трэба лавiць момант, а ты! Гэта ж такая ўдача, што мяне пасылаюць з гэтай школьнай экскурсiяй...

Бурмiла: Ну, добра! Завербаваў.

Кныш: Толькi ж нiкому нi-нi. Нiводнай жывой душы. Бо як дазнаюцца...

Бурмiла: Каб я скрозь зямлю правалiўся! Што я - маленькi! Гэта ж такая справа...

Кныш: Ну, дык да заўтра!

I ўсё. Запанавала цiшыня. Напэўна, Кныш i Бурмiла выйшлi з хлява.

Мы пераглянулiся.

Не ведаю, якiя былi ў мяне вочы. Але вочы ў Явы гарэлi i свяцiлiся, як у харта-сабакi. А што? Хацеў бы я паглядзець на вашы вочы, калi б вы пачулi такую размову.

- Га?! - разявiў я рот.

- Га?! - разявiў рот Ява.

Але мы больш не паспелi сказаць нi слова. Бо ў гэты момант пачуўся знаёмы залiвiсты голас школьнага званка. Мы так i скамянелi з адкрытымi ратамi. Захопленыя таямнiчай размовай, мы зусiм не заўважылi, што Сабакевiч некуды знiк. I вось... На карачках, па-сабачы, мы хутка пашкрэблiся праз гушчар i высунулi з кустоў галовы.

Пад вокнамi школы, ганяючыся за куркай, гойсаў Сабакевiч. Матляючыся на яго шыi, весела залiваўся званок.

Мяркуючы, што гэта перапынак, з класаў гарохам пасыпалася дзятва. З вокнаў, здзiўлена пазiраючы на гадзiннiкi, выглядвалi настаўнiкi. На ганку з'явiлася Галiна Сiдараўна.

- Хулiганства! Парушэнне навучальнага працэсу, - закрычала яна.

З-за вугла выбегла баба Маруся. Заўважыўшы Сабакевiча, пляснула рукамi, кiнулася за iм - адбiраць званок. Сабакевiч - наўцёкi. I куды ж вы думаеце да нас, у кусты.

Мы з Явам iмгненна развярнулiся назад i гэтак жа на карачках нырнулi ў гушчар да хлява. I калi Ява поўз нармальна, на чатырох, то я - на трох, як сабака з перабiтай лапай: мне ж трэба было адной рукой падтрымлiваць нагавiцы.

Мы прыцiснулiся да сцяны хлява - далей уцякаць не было куды. Званок усё блiжэй, i вось ужо Сабакевiч з разгону ўткнуўся носам Яву ў шчаку. Што ж, ён быў невiнаваты - у каго ж яму шукаць абароны, як не ў нас - сваiх сяброў i выратавальнiкаў?

Праз хвiлiну кусты над намi расхiнулiся, i мы ўбачылi расчырванелую бабу Марусю.

- Ага! - пераможна ўсклiкнула яна. - Вось хто гэта ўсё натварыў!

З-за галавы бабы Марусi з'явiлася галава Галiны Сiдараўны.

Галiна Сiдараўна гаворыць металiчным голасам, нiбы секачом адсякае:

- Так!.. Зразумела!.. На экскурсiю ў Кiеў заўтра яны не паедуць!

РАЗДЗЕЛ III

Прыгоды ў Кiеве. Нашы падазрэннi ўсё мацнеюць. Старшына Палянiчка

Каля школы крыкi i мiтусня. У двары стаiць грузавая аўтамашына, упрыгожаная кветкамi i сасновымi галiнамi.

На машыне каля кабiны ўжо сядзяць у гурце самыя нецярплiвыя вучнi. Над iмi, як гароднае пугала, узвышаецца даўгалыгi, нязграбны Бурмiла. Расстаўляюць апошнiя ўслончыкi, крэслы. Школьнiкi ланцужком выстраiлiся ад школьнага ганка да машыны i перадаюць адзiн аднаму крэслы, якiя выносiць на ганак Галiна Сiдараўна. Усе ўзбуджаныя i вясёлыя. Яшчэ б - гэтую экскурсiю ў Кiеў так доўга чакалi. Усе смяюцца, нават без дай прычыны. Усе, акрамя нас: мяне i Явы. Мы стаiм каля ганка насупленыя. I як толькi ў дзвярах паказваецца Галiна Сiдараўна з новым крэслам, мы адразу ж адкрываем раты i пачынаем:

- Мы ж не хацелi... Мы ненаўмысна, - гундосiць Ява.

- Мы больш не будзем... - гундошу я. Галiна Сiдараўна спачатку не звяртае ўвагi, нiбыта не чуе, моўчкi знiкае ў дзвярах. Потым нарэшце гаворыць: