Надзея Артымовіч - Жоўтая музыка

* * *

Ёсць бераг
Да якога ніколі не дойдзеш
Ёсць праўда
Якой ніколі не знойдзеш
Ёсць слова
Якога ніколі не ўчуеш...
Сабраў ты ўсё
І позірк людзей
Нібы шчаслівых
І стыд сяброў
Нібы шчыры.
У кішэні тваёй
Многа дробязі
На якую размяніў ты
Сваё жыццё.
Дзе гэта дарога
Якая была тваім сном
Дзе расплыліся
Дзе патанулі
Твае мары і думы?

Перад табой папялішча...

* * *

ад’язджаючым

ёсць такая пара перад ад'ездам
калі выходзіцца з доўгага маўчання
у спакой
неба не змяняецца
ідзеш
голас вуліцы мяшаецца з чырвоным сігналам
кава папяроса без смаку
паўслова чужым адыходзячы ад стала
і гэта ўжо нічога не значыць
пераходзіш на другую вуліцу
бетон чысты
а нагам як зломленым кветкам
хочаш злавіць толькі адзін след
хоць такога следу няма
і ступіць на іншую дарогу
трымаешся ценю свайго хоць ведаеш
што твой цень гэта не ты
добра ведаеш як мураваць памяць белай цэглай
і чытаць з акцёрскіх вачэй
добра ведаеш як замкнуць вока
пераступаючы яшчэ адзін парог

ёсць такая пара перад ад’ездам

* * *

Калі блізкі зраніць цябе
Маўчы...
Калі згасне апошні прамень надзеі
ў тваім сэрцы
Маўчы...
Калі ўпадзеш ў палон буры
Маўчы...
Калі тоне твая лодка
Маўчы...
Калі любіш паэзію
Маўчы, не гавары нікому...

* * *

з вуліц
з неба
з...
з пекла
...і прадчуванняў
...........
...........
...........
мой верш

Слова

Як цяжка цябе знайсці
У гэтым гомане
Тупее слых...

А калі прыйдзе да цябе слова
Вышапчы яго як найцішэй

Бо ў гэтым гомане
Тупее слых...

* * *

паэты паміраюць тады
калі першы раз
заблудзіць жывое слова
і разаб’ецца пшанічнае рэха
аб камень
паэты паміраюць тады
калі ўсміхаецца добры час для паперы

паэты паміраюць тады
калі знойдзены дакладныя адрасы

сытыя жэсты

паэты паміраюць тады
калі нараджаюцца чорныя лістапады – – –

* * *

Лістапад расплыўся
Як вулканічная лава
Што зраўняла прастор.
Лістапад расплыўся
Зраўняў ўсе мае дні.
Дні мёртвыя
Дні неспакойныя
Дні без дзён і начэй.
Мёртвы мозг цяжыць
Трохвугольнікам молатых каменняў
Пульс перастае біць...

Лістапад, я люблю цябе...a

* * *

ікона
лістападаўскі снег
блакітны ранак

сон аднакрылы і лёгкі
у блакітным люстры

стаю
хвіліна прыгажосці
акіян хараства
хвіліна

веру ў вечнае хараство
веру ў адно нявыказанае слова
веру ў белае маўчанне

вечар у Бельску — камень і крыж
вечар у Бельску — блакітны туман

Бельск — ікона малітва сон жыццё

* * *

Прысвячаю Бельску

Мой родны горрад маленькі
Маленькі
Як кропля дажджу
Жыццё кроплі дажджу
Кароткае
Яна расплываецца
Перастае існаваць
Калі ўпадзе на зямлю.
Мой родны горад
Малы
Як кропля дажджу
Але
Не расплывецца ён ніколі
Не знішчыць яго бура
Агонь не спаліць.
Горад мой
Твае вузкія вуліцы
Поўны людзей
Людзей старых
І дзяцейЯк добра
Уліцца
У раку старых людзей і дзяцей
Удыхаць
Паветра.
Дрэва без кораня
Усыхае
Чалавек без паветра
Умірае.

* * *

у Бельску старая музыка
лагодны час — л е т а
забытая царква

дайсці да Першага слова малітвы

* * *

Калі загіне сон
І ноч перастане быць ноччу
Калі рассыплецца над табой зорнае неба
А зямля звулканіццаТы думаеш
Там маё месца
Дзе ходзяць цені маіх продкаў
Там маё месца
Дзе родная хата прыснула над ракой
Там маё месца
Дзе блізкія дзеляцца духмяным хлебам
А тутТы адкідаеш
Рассыпаеш як пясок
Свае думкі
Імкненні
Ты будуеш шкілет хаты

Якая згубіць цябе
Ланцуг усё мацней
Цягне цябе да дна
Глыбокага мора
Мора людскіх спраў...

* * *

прадчуванне
схаванае ў хмарах
хтось сказаў
трэба лячыць гэты дом
дзе дзень шукае дня
а ноч шукае ночы
пахне хлеб з яшчэ адным уколам
праўдзівы дождж не падае
дуэт чорна-белых ценяў
блудзіць у чырвонай пасцелі
хтось сказаў
вокны ў гэтым доме хварэюць
трэба чыстай рукой
ратаваць і вокны і вочы
прашаптаць забытую малітву
на хлеб
на соль
на вас усіх
якіх ужо няма

* * *

даспяваю ў халодным валоссі
яшчэ іграю прыжмуранымі вачыма
шэрымі рукамі падкідваю няскончаныя размовы
тонкія як трэція байкі
поранак разліўся ў цёмныя трохножныя сталы
як выстаяць мне ў дзверах
нарыхтаваных у замкнутасць сну?
пачатак супакою аднаго неба і адной зямлі
і перашуканы час у аслупянелай шапцы
такая ноч — калі дрыжаць сцены

З падарожжа

Я так баялася
І дзверы зрабіліся сцяной
Я так баялася
І ўсё прайшло
Учора падарожжа
А сёння
Няма дня
Толькі карціна ў кіно
Родны бацька прайшоў
Побач
Сябры
Мы добра гулялі
І дзверы зрабіліся сцяной
І ўсё прайшло
Заграйма
Паваражыма
У карты
У гэтым горадзе
чужым і блізкім...

* * *

Сёння
Восеньскім лісцем
Я абмыта
Лістападавым дажджом
Я абвеяна
Халодным ветрам.
Сёння
Я ап’янелая
Адплываючай
Маёй
Восенню...

Ой, ляцелі гусі

Ой, ляцелі гусі
Грайце
Завіруйма ў танцы
Мы ўбачым іх крылы
Вялікія
Недасяжныя
Дайце нам гэтыя крылы
Мы ўзляцім
Над шырокім прасторам
Будзем смяяцца
Які наш свет малы
І калі
Упадзем
На зямлю чорную
Мы ўбачым свет вялікі
І мы без крылаў
Дзе яны?
Гусі забралі...
Ой, ляцелі гусі...