Мопассан Де - Менуэт (на белорусском языке)

Я глядзеў на iх, i сэрца хвалявалi незвычайныя пачуццi, невыказная меланхолiя ахапiла душу. Мне падалося, што перада мною ўбогiя камiчныя зданi, сiвыя прыхаднi цэлага стагоддзя. Мне хацелася смяяцца i плакаць.

Нечакана яны спынiлiся, фiгуры танца скончылiся. Некалькi iмгненняў яны стаялi адно перад адным, твары iх скрывiлiся, вочы замiргалi... Яны абнялiся i заплакалi.

Праз тры днi я выязджаў у правiнцыю. Я iх нiколi больш не ўбачыў. Калi праз два гады я вярнуўся ў Парыж, сад зматлашылi. Што сталася са старымi без iх даўняга саду са звiлiстымi сцяжынкамi, з пахам мiнулага i прыгожымi грабавымi абсадамi?

Памерлi? Цi блукаюць па сучасных вулiцах? А можа, гэтыя прывiды мiнулага, што нiколi не вернуцца ў свой век, танцуюць свой фантастычны менуэт у месячным святле сярод цвiнтарных кiпарысаў памiж магiламi ўздоўж сцежак?

Успамiн пра iх гняце, мучыць, не дае спакою, ранiць мяне i цяпер. Чаму гэтак? Не ведаю.

Вы, мусiць, будзеце смяяцца, не?