Мопассан Де - Вендэта (на белорусском языке)

У палатнянай торбе яна несла вялiкi кавалак крывянкi. Сэмiланта не ела ўжо два днi. Пры кожным выпадку старая давала ёй панюхаць пахучую ежу, нервавала яе.

Яны ўвайшлi ў Лангасарда. Карсiканка трохi накульгвала. Яна распытала ў мясцовага хлебнiка i пайшла да жылля Нiкаля Равалацi. Хлебнiк казаў, што той заняўся сталярскаю справай, якую ён ведаў даўней.

Ён працаваў адзiн, у глыбiнi сваёй майстэрнi. Старая пiхнула дзверы i паклiкала:

- Гэй, Нiкаля!

Ён павярнуўся; у тую ж хвiлiну старая спусцiла сабаку i крыкнула:

- Кусi, кусi, рвi яго!

Раз'юшаны сабака кiнуўся, учапiўся ў горла. Мужчына выцягнуў рукi, схапiў яго, павалiўся на падлогу. Хвiлiн некалькi ён выкручваўся, рыючы нагамi зямлю, пасля знерухомеў, а Сэмiланта грызла яго шыю, рвучы яе кавалкамi.

Двое суседзяў, што сядзелi каля сваiх дзвярэй, добра памяталi, што бачылi старога жабрака. Той выйшаў з сабакам, якому ён час ад часу кiдаў нешта чорнае.

У той самы вечар старая вярнулася дадому. Гэтую ноч яна спала спакойна.