Эрнест Хемингуэй - Стары чалавек i мора (на белорусском языке)

Ён не мог бачыць рыбiных скачкоў, адно чуў, як нiбыта разломваўся акiян, ды цяжкi ўсплёск, калi марлiн рухнуў. Шнур з ягонай хуткасцю моцна ранiў рукi, але стары чалавек загадзя ведаў, што гэтак будзе, i звыкла намагаўся, каб той не чапляў найбольш далiкатных частак рукi, не саслiзнуў у далонь ды не разануў па пальцах. "Калi б хлопчык быў тут, ён змачыў бы маткi шнура, - падумаў стары чалавек. - Але, калi б хлопчык быў тут. Калi б хлопчык быў тут..."

Шнур усё знiкаў i знiкаў у вадзе, але зараз рух гэты павольнеў, i стары чалавек прымушаў рыбiну здабываць кажнюткую цалю шнура. Вось ён узняў галаву на дне лодкi, пакiнуўшы там кавалак рыбы, расплюшчаны ягонай шчакой. Пасля ён укленчыў, а тады паволi ўстаў на ногi. Ён адпускаў шнур, але з кожным разам усё больш непаспешлiва. Ён адсунуўся назад, туды, дзе намацваў нагою маткi шнура, якiх не мог бачыць у цемры. Тут яшчэ было процьма шнуру, i на марлiнаву долю выпадала валачыць увесь прыпас у вадзе.

"Так, - падумаў ён. - I, апрача таго, марлiн скочыў больш за тузiн разоў i напоўнiў мяшкi ўздоўж свайго хрыбта паветрам i цяпер не можа падацца памiраць глыбока на дно, адкуль я не здолеў бы яго выцягнуць. Неўзабаве ён пачне кружляць, i вось тады я павiнен як след нацiснуць на яго. Цiкава, што яго так раптоўна спудзiла? Мажлiва, голад напоўнiў адчаем або штосьцi напалохала ўночы? Можа, ён раптам адчуў страх. Але ж гэткая спакойная дужая рыбiна, i такая, здавалася, бясстрашная i ўпэўненая. Дзiўна".

- Лепей сам будзь бясстрашны i ўпэўнены ў сабе, старэча, - сказаў ён. - Ты трымаеш яго iзноў, ды не можаш анi трохi падцягнуць шнур. Але неўзабаве ён павiнен закружляць.

Трымаючы шнур левай рукой i плячыма, стары чалавек нахiлiўся i чарпануў вады правай рукой, каб змыць рэшткi рыбiнага мяса са свайго твару.

Ён непакоiўся, каб яно не пацягнула яго на ванiты, i ён не падупаў на сiле. Абмыўшы твар, стары чалавек памыў правую руку ў вадзе за бортам i не выцягваў яе пэўны час з салёнай вады, назiраючы за з'яўленнем першага святла, за якiм - усход сонца. "Ён кiруецца амаль на ўсход, - падумаў стары чалавек. Значыцца, ён замарыўся i даверыўся плынi. Неўзабаве ён абавязкова закружляе. Тады i распачнецца праўдзiвая нашая праца".

Палiчыўшы ўрэшце, што яго правая рука была ў вадзе дастаткова доўга, стары чалавек выцягнуў яе i агледзеў.

- Нiчога страшнага, - сказаў ён. - I няхай балiць, боль для мужчыны рэч звычная.

Ён асцярожна ўзяўся за шнур, каб той не трапiў на нiводны свежы парэз, i пасунуўся так, каб мог апусцiць левую руку ў мора з другога боку чоўна.

- Для такое нiкчэмнасцi, як ты, твае паводзiны былi яшчэ не найгоршыя, звярнуўся ён да левай рукi. - Але быў момант, калi я не мог цябе знайсцi.

"Чаму я не нарадзiўся з дзвюма добрымi рукамi? - падумаў ён. - Магчыма, гэта мая вiна, што я не вытрэнiраваў руку належным чынам. Але Богу вядома, што ў яго было досыць шанцаў навучыцца. Зрэшты, ён не так i кепска паводзiў сябе ўночы i здранцвеў усяго адзiн раз. Здранцвее зноў, дык няхай шнур яго ператне". Калi ён гэтак падумаў, дык уцямiў, што на яго найшло памутненне, i вырашыў яшчэ трохi падсiлкавацца рыбай. "Але я не магу, - сказаў ён у сваiх думках. - Лепей хай круцiцца галава, як страцiць сiлу ад ванiтаў. I я ведаю, што не ўтрымаю ў роце тую рыбу пасля таго, як уляпаўся ў яе тварам. Буду хаваць яе на сама крайнi выпадак, пакуль не сапсуецца. Але цяпер запозна падмацоўвацца ежай. Дурбель, - сказаў ён сабе. - З'еш другую лятучую рыбу".

Яна была тут, пачышчаная i гатовая, i ён падняў яе левай рукой i ўплятаў, стараяна перажоўваючы косцi, ядучы ўсю яе аж да хваста.

"Яна больш спажыўная за ўсе амаль iншыя рыбы, - падумаў ён. - Прынамсi, у ёй болей той сiлы, якая неабходная мне. Усё, што я магу, я зрабiў. Хай распачынае сваё кружлянне, хай прыйдзе бой!"

Сонца ўзыходзiла ў трэцi раз з таго часу, як ён рушыў у мора, калi рыба пачала кружыць.

Ён не мог вызначыць па нахiле шнура, што рыба кружыць. Для гэтага было занадта рана. Ён усяго толькi адчуў лёгкае паслабленне напору шнура i правай рукой стаў мякка выцягваць яго. Той напiнаўся, як заўсёды, але якраз там, дзе, здавалася, вось-вось парвецца, яго пачало прыбываць. Выслабанiўшы плечы i галаву ад шнура, што цiснуў на iх, стары чалавек цягнуў мерна i нямоцна. Рукi ягоныя нагадвалi цяпер маятнiк, таксама, наколькi мог, ён выкарыстоўваў у рабоце тулава i ногi. Старыя ногi i плечы круцiлiся ў суладдзi з узмахамi рук.

- Гэта вельмi вялiкi круг, - сказаў стары чалавек. - Але ён кружляе.

Пасля шнур у лодцы перастаў расцi, i стары чалавек цягнуў яго, пакуль не ўбачыў, як ад таго адскокваюць на сонцы кроплi. Пасля марлiн пацягнуў шнур далей, у мора, i стары чалавек, укленчыўшы, адпусцiў яго з неахвотай назад у цёмную ваду.

- Напачатку ён бярэ шырока, - сказаў стары чалавек. - Я павiнен напiнаць шнур як мага мацней. Напруга будзе штораз скарачаць ягоны круг. Магчыма, праз гадзiну я ўбачу яго. Я павiнен яго адужаць, а тады павiнен дакончыць.

Але рыба спавольна кружыла, як i раней, i праз дзве гадзiны стары чалавек узмакрэў ад поту i валiўся з ног ад стомы. Аднак кругi зараз нашмат пакарацелi, i па нахiле шнура ён вызначыў, што рыба, апiсваючы iх, падымалася вышэй i вышэй.

Гадзiну стары чалавек бачыў перад вачыма чорныя плямы, салёны пот залiваў вочы, парэзы пад вокам i на лбе. Чорныя плямы яго не палохалi. Гэта было нармальна, калi ўлiчыць напругу, з якою ён цягнуў шнур. Двойчы, аднак, ён адчуваў млосць i заварот галавы, i вось гэта яго непакоiла.

- Я не магу зганьбiць сябе i аддаць канцы, пазмагаўшыся з гэткiм марлiнам, - сказаў ён. - Цяпер, калi я прымусiў яго хадзiць такiмi прыгожымi кругамi, Божа, дай вытрываць. Я прачытаю сотню "Ойчаў нашых" i сотню "Анёльскiх прывiтанняў". Але я не магу чытаць iх цяпер.

"Уважай iх за прачытаныя, - падумаў ён. - Прачытаю пазней".

Якраз тады нешта стукнула ў вадзе па шнуры, якi ён трымаў абедзвюма рукамi, i рванула шнур рэзка, моцна - ён адчуў гэта.

"Ён б'е па драцяным павадку сваёй пiкай, - падумаў ён. - Гэтага варта было чакаць. Ён павiнен быў так рабiць. Праўда, цяпер ён можа ўзяць ды скочыць, вынырнуць, i мне больш было б даспадобы, калi б ён кружляў сабе. Скачкi былi неабходныя, каб ён нахапаў паветра. Але пасля гэтага кожны скачок можа разрываць рану ад кручка, i каб ён не выкiнуў кручок наогул.

- Не скачы, рыба, - сказаў ён. - Не скачы.

Марлiн лупiў па дроце яшчэ колькi разоў, i кожнага разу, пакруцiўшы галавой, стары чалавек трохi папускаў шнур.

"Нельга, каб ягоны боль узмацняўся, - падумаў стары чалавек. - Мой боль не мае значэння. З маiм я магу спраўляцца. Але ён можа ашалець ад болю".

Мiнула трохi часу, рыба перастала бiцца аб дрот i зноўку пачала паволi кружыць. Зараз стары чалавек усё выбiраў i выбiраў шнур. Але на яго зноў наплыла млоснасць. Ён зачэрпнуў левай рукой крыху марской вады i лiнуў сабе на галаву. Потым лiнуў яшчэ i расцёр карак.