Редьярд Киплинг - Маўглi (на белорусском языке)

А спякота ўсё трымалася i трымалася i выпiла ўсю вiльгаць, i ў рэшце рэшт з усiх рэк, рэчак i ручаёў заставалася толькi галоўнае рэчышча Вайнгангi, па якiм бруiўся тоненькi ручаёк вады памiж мёртвымi берагамi; i калi дзiкi слон Хатхi, якi жыве сто гадоў i нават больш, убачыў доўгi сiнi каменны хрыбет, што высунуўся з-пад вады пасярэдзiне патоку, ён пазнаў Скалу Мiру i тут жа ўзняў хобат i затрубiў, абвяшчаючы Вадзяное Перамiр'е, як пяцьдзесят гадоў назад абвясцiў гэтае Перамiр'е яго бацька. Аленi, дзiкi i буйвалы хрыпла падхапiлi яго заклiк, а каршун Чыль, лятаючы над зямлёй вялiкiмi кругамi, свiстам i крыкам паведамляў джунглям пра Перамiр'е.

Паводле Закону Джунгляў, забойства каля вадапою караецца смерцю, калi Перамiр'е ўжо аб'яўлена. Гэта таму, што напiцца вады важней, чым пад'есцi. Кожны звер у джунглях як-небудзь пераб'ецца, калi мала дзiчыны, але вада ёсць вада, i калi засталася ўсяго адна крынiца, любое паляванне спыняецца, пакуль Народ Джунгляў ходзiць да яе на вадапой. У добрыя часы, калi вады было шмат, звярам, што хадзiлi на вадапой да Вайнгангi або ў iншае месца, пагражала смерць, i гэтая небяспека павялiчвала асалоду начнога жыцця. Спусцiцца да ракi так спрытна, каб не зашамацеў нi адзiн лiсцiк; хадзiць па калена ў грукатлiвай вадзе парогаў, якая заглушае любы шум; пiць, азiраючыся цераз плячо, са страхам напружваючы ўсе мускулы для першага адчайнага скачка, а потым пакачацца па пясчаным беразе i вярнуцца з мокрай пысай i поўным жыватом да зачараванага тваёй смеласцю статка, - усё гэта з захапленнем рабiлi маладыя аленi з блiскучымi гладкiмi рожкамi якраз таму, што ў любую хвiлiну Багiра або Шэр-Хан маглi кiнуцца на iх i схапiць. Але цяпер гэтая гульня ў жыццё i смерць была скончана, i Народ Джунгляў падыходзiў галодны i змучаны да абмялелай ракi - тыгр i мядзведзь разам з аленямi, буйваламi i дзiкамi, - пiў забруджаную ваду i доўга стаяў над ракой, не маючы сiлы крануцца з месца.

Аленi i дзiкi дарэмна шукалi цэлымi днямi чаго-небудзь лепшага за сухую кару i завялае лiсце. Буйвалы не знаходзiлi больш нi прахалоды ў мулiстых затоках, нi зялёнай рунi на палетках. Змеi пакiнулi джунглi i прыпаўзлi да ракi, спадзеючыся злавiць цудам уцалелую жабу. Яны абвiвалiся вакол мокрых камянёў i нават не варушылiся, калi дзiкая свiння ў пошуках каранёў закранала iх лычом. Рачных чарапах даўным-даўно пералавiла Багiра, сама спрытная сярод звяроў-паляўнiчых, а рыба пахавалася глыбока ў мул, якi ад гарачынi парасколваўся зверху. Адна толькi Скала Мiру доўгай змяёй выступала над мелямi, i вялыя хвалi ледзь чутна шыпелi, дакранаючыся да яе гарачых бакоў.

Сюды вось i прыходзiў Маўглi кожны вечар, шукаючы халадку i кампанii. Сама галодныя з яго ворагаў цяпер наўрад цi паквапiлiся б на хлопчыка. Маючы гладкую, безвалосую скуру, ён здаваўся яшчэ больш худым i вартым жалю, чым яго таварышы. Валасы ў яго выгаралi на сонцы, як пянька; рэбры тырчалi, нiбы пруткi на плеценым кашы; высахлыя ногi i рукi нагадвалi вузлаватыя сцяблiны травы - поўзаючы на карачках, ён намуляў сабе гузакi на каленях i локцях. Затое вочы пазiралi з-пад зблытаных валасоў спакойна i ясна, бо Багiра, яго сябра i дарадца, у гэты цяжкi час загадала яму рухацца спакойна, на паляваннi не спяшацца i нiколi нi ў якiм разе не злаваць.

- Часiны зараз кепскiя, - сказала чорная пантэра аднойчы гарачым, як распаленая печ, вечарам, - але яны мiнуць, калi мы здолеем пратрымацца да канца. Цi поўны твой страўнiк, дзiцяня?

- У страўнiку ў мяне не пуста, але карысцi з гэтага мала. Як ты думаеш, Багiра, дажджы зусiм забылiся пра нас i нiколi не вернуцца?

- Не думаю. Мы яшчэ пабачым махуа ў квеценi i аленянят, растлусцелых на маладой траўцы. Хадзем на Скалу Мiру, паслухаем навiны. Садзiся мне на спiну, Маленькi Брат.

- Цяпер не час насiць цяжары. Я яшчэ магу трымацца на нагах, хоць,праўда, мы з табою не падобныя на тлустых валоў.

Багiра скоса паглядзела на свой ускудлачаны запылены бок i прабурчала:

- Учора ўночы я забiла вала ў ярме. Я так аслабела, што не асмелiлася б накiнуцца на яго, калi б ён быў на волi. Ваў!

Маўглi засмяяўся:

- Так, мы цяпер смелыя паляўнiчыя. У мяне хапае адвагi лавiць i есцi лiчынкi.

I яны ўдваiх з Багiрай спусцiлiся па сухiм i хрусткiм хмызняку на бераг ракi, да карункавых водмеляў, якiя разбягалiся на ўсе бакi.

- Гэтая вада не пражыве доўга, - сказаў Балу, падыходзячы да iх. - Зiрнiце на той бераг!

На роўнай нiзiне далёкага берага калючая трава джунгляў засохла на коранi i стаяла мёртвая. Пратаптаныя аленямi i дзiкамi сцежкi да ракi спаласавалi рыжую нiзiну пыльнымi цяснiнамi ў высокай траве, i хоць было яшчэ рана, усе сцежкi былi запоўнены звяр'ём, што спяшалася да вады. Чуваць было, як ланi i iх дзiцяняты кашляюць ад пылу, дробнага, як табака.

Вышэй па рацэ, каля цiхай затокi, што агiнала Скалу Мiру, захавальнiцу Вадзянога Перамiр'я, стаяў дзiкi слон Хатхi са сваiмi сынамi. Худыя i шэрыя ў святле месяца, яны пагойдвалiся ўзад i ўперад, пагойдвалiся не перастаючы. Крыху нiжэй стаялi радамi аленi, яшчэ нiжэй - дзiкi i дзiкiя буйвалы, а на тым беразе, дзе высокiя дрэвы падыходзiлi да самай вады, было месца, адведзенае для драпежнiкаў: тыграў, ваўкоў, пантэраў, мядзведзяў i ўсiх iншых.

- Праўда, што мы падпарадкоўваемся аднаму Закону, - сказала Багiра, заходзячы ў ваду i скоса пазiраючы на рады брынклiвых рагоў i насцярожаных вачэй там, дзе штурхалiся каля вады аленi i дзiкi. - Добрага палявання ўсiм, хто са мною адной крывi, - дадала яна, кладучыся i выцягваючыся на ўвесь рост. Яна выставiла адзiн бок з вады i шапнула скрозь зубы: - А каб не гэты Закон, можна было б наладзiць вельмi добрае паляванне.

Чуйныя вушы аленяў пачулi апошнiя словы, i па радах прабег спалоханы шэпт:

- Перамiр'е! Не забывайце пра Перамiр'е!

- Цiшэй! Цiшэй! - прабурчаў дзiкi слон Хатхi. - Перамiр'е працягваецца, Багiра. Не час цяпер гаварыць пра паляванне.

- Каму гэта лепей ведаць, як не мне? - адказала Багiра, водзячы жоўтымi вачамi ўверх па рацэ. - Я цяпер ем чарапах, лаўлю жаб. Нгайя! Добра было б мне навучыцца жаваць галiнкi!

- Нам бы таксама вельмi гэтага хацелася, ве-ель-мi! - прабляяла маладзенькае аленяня, якое нарадзiлася толькi гэтай восенню i не ўхваляла старых парадкаў.

Як нi кепска было Народу Джунгляў, але нават слон Хатхi мiжвольна ўсмiхнуўся, а Маўглi, якi ляжаў у цёплай вадзе, апiраючыся на локцi, гучна зарагатаў i замалацiў нагамi.

- Добра сказана, Маленькiя Рожкi! - правуркатала Багiра. - Калi Перамiр'е скончыцца, гэта будзе залiчана на тваю карысць. - I яна пiльна паглядзела ў цемень, каб пазнаць аленяня пры сустрэчы.

Паступова гамонка пайшла па ўсiм вадапоi, уверх i ўнiз па рацэ. Чуваць было, як пялёхкалiся i чмыхалi свiннi, прасiлi пацiснуцца; як рыкалi буйвалы, перагаворваючыся памiж сабой на пясчаных водмелях; як аленi расказвалi адзiн аднаму жаласлiвыя гiсторыi пра тое, што зусiм збiлiся з ног у пошуках харчу. Час ад часу яны пыталiся пра што-небудзь у драпежнiкаў, што стаялi на тым беразе, але навiны былi кепскiя, i гарачы вецер джунгляў з шумам праносiўся памiж скаламi i дрэвамi, засыпаў ваду пылам i галiнкамi.