Болеслав Прус - Стасевы прыгоды (на белорусском языке)

На брычку абапёрся жыд i сказаў:

- Панi Шарачыха! Вы ж памятайце, што гэта я сказаў... Я заўтра ў кузню прыйду...

- А гэта што яшчэ за шахер-махер? - абурыўся арганiст. - Я i сам выдатна ведаў, што пан Лоскi ездзiць у суд крытаю двухколкай, на гнядым канi...

- Дык навошта вы пыталiся, калi самi ведалi? - закрычаў узлаваны жыд.

- Не хачу апраўдвацца перад кожным лахмеем! - адказаў ганарлiва арганiст, хочучы крануцца з месца.

- Едзьма ўжо, едзьма, - прасiлася Шарачыха.

- Ай, вай, якi вялiкi пан! - крычаў жыд, хапаючыся за лейцы. - Пан арганiст! Я пану штосьцi скажу!.. Можа, пан прыходзiў бы да мяне кожную нядзелю iграць на шарманцы?..

Натоўп вакол брычкi выбухнуў рогатам. Горды арганiст збялеў, удараны ў найбольш чулае месца свайго гонару, а ў вачах яго блiснула жаданне помсты. Ён узняўся на козлах i, выпрастаўшы сваю доўгую постаць, закрычаў магутным i ўрачыстым голасам:

- Лейбусь!.. Я хрышчу цябе... In nomine Patris...*

* У iмя айца... (лац.)

- Ай, вай!.. Нягоднiк! Свiное вуха!.. - закрычаў натоўп, разбягаючыся па рыначным пляцы.

У гэты момант арганiст сцебануў каня i брычка пакацiлася ў клубах пылу, пад рогат i лаянку натоўпу.

Ехалi спорнай рыссю хвiлiн з дзесятак. Шарачыха раз-поразу ўставала i, пахiстваючыся на дрыготкай брычцы, глядзела на дарогу.

- Пан арганiст!..

- А што?

- Гэта далёка?

- З мiльку будзе, хутка даедзем!

Конiк быў дужы i шустры, але ўжо i на яго гладкай поўсцi пачалi паказвацца плямы поту.

- Эй, малы! - падахвочваў яго арганiст.

Часамi пыл, што валокся за iмi, як хвост, параўноўваўся з брычкай, забягаў наперад i тры пары вачэй засыпваў дробным пяском. Тады конiк апускаў галаву памiж каленяў i пырхаў, арганiст працiраў вочы тоўстым рукавом, i толькi бедная мацi глядзела на дарогу, не прыкрываючы павекаў.

- Пан арганiст!..

Арганiст ведаў ужо, пра што яна, i адказваў, не чакаючы пытання:

- Вунь там, памiж дрэвамi!.. Бачыце?.. Хвiлiн за некалькi даедзем.

Павярнулi направа. Некалькi чалавек капалi ў полi роў. Вазок спынiўся.

- Эй, людзi! - гукнуў арганiст, махнуўшы аднаму з iх.

Чалавек палажыў лапату i пайшоў да брычкi. Шарачышына сэрца калацiлася, як малаты ў кузнi, як быццам вазок iмчаўся, хоць ён i стаяў.

- Пан вярнуўся дахаты? - спытаўся арганiст у чалавека, што падыходзiў.

- Ага!

- А вазка вы за ягонай двухколкай не бачылi?

- Ага, бачылi.

- I дзiця было там?

- Мусiць, было, бо нештачка ўсярэдзiне траслося.

- Шчыра дзякуем!

- Едзьце здаровы!.. Яно ваша?

- Не маё... гэтай панi! - адказаў арганiст, паказваючы пугаўём назад.

- Пан арганiст, - азвалася кавалiха.

- Чаго?

- Пусцiце мяне з брычкi... Я пехатой пайду, бо мне здаецца, што хутчэй зайду...

- Не балбачыце, панi, дарма... Эй, малы!

- Ой, божа мой, божачка!.. Цi ж знайду я яго!.. - шаптала кавалiха, укленчыўшы на дрыготкiм дне брычкi.

Конь iмчаўся галопам. Можа, з вярсту ад маёнтка арганiст заўважыў нешта шэрае, што хутка кацiлася ад аднаго краю дарогi да другога. Калi пад'ехалi блiжэй, ён пазнаў сабаку, якi з апушчанай галавой бег перад брычкай.

- Курта! - гукнуў арганiст. - Глядзi, панi, ваш Курта тут!

Сабака, убачыўшы кавалiху, заякатаў, загаўкаў, пачаў скакаць то да брычкi, то да храпы каня, якi пырхаў ды абганяўся як мог. Верны сабака, выпушчаны з хлява, прыбег следам Стасевага вазка ажно сюды.

- Усё iдзе добра! - сказаў арганiст, напяўшы лейцы.

Брычка спынiлася каля дваровай брамы.

Кавалiха саскочыла з брычкi, ступiла некалькi крокаў i раптам абаперлася аб шула брамы - так закружылася галава. Арганiст узяў яе за руку, i так яны пайшлi да дома ўслед за Куртам, якi ўсё гаўкаў, скакаў i круцiўся вакол самога сябе.

Усе паны якраз сядзелi на верандзе, абедалi. Падарожныя затрымалiся каля плота, нясмела гледзячы туды, дзе панства, а Курта раптам iрвануўся ў той бок.

За iм пабегла кавалiха. Задыханая, з узнятымi рукамi яна ўпала на каленi пры канцы стала, дзе на прыполе ў ключнiцы сядзеў Стась - жывы, выспаўся i ўсмiхаецца.

- Пайшоў прэч ты, нягоднiк! - перапалохана крычала ключнiца на Курту, якi намагаўся ўскочыць на яе прыпол.

- Мацi! Мацi! - загаманiлi паны, гледзячы, як жанчына, павалiўшыся на зямлю, з крыкам цалавала пухкiя Стасевы ножкi.

Перапынiлi абед, паўставалi i падышлi да таго канца стала, дзе адбывалася пацешная сцэна: дзве жанчыны сварылiся за дзiця.

Шарачыха хацела забраць сваё, а ключнiца не аддавала.

- Гэта мой сын! Мой Стасiчак! - крычала мацi.

- Ды хто вы такая? - крычала, мацуючыся з ёю, ключнiца. - Таксама... нахабства!.. Хапае такое далiкатнае дзiця, нiбы аполец сала!

- Бо гэта маё!..

- Што ваша?.. Гэта сын нашага пана, тут усе вам скажуць!.. Такi прыгожанькi... Во, бачыце... Пан прыйшоў... Аддай пану хлопца!..

Усе госцi адкрыта смяялiся.

- На табе, паны смяюцца, - не супакойвалася ключнiца, - а гэта ж панаў сын!.. Падобненькi!.. Пайшоў прэч, сабачая морда! - зноў закрычала яна на Курту.

Шарачыха, не ўстаючы з каленяў, павярнула галаву i здзiўлена паглядзела на таго, каго назвалi Стасевым бацькам. Паглядзела i сказала з наiўнаю прастатой:

- Не быў бы ён такi прыгожанькi, каб быў вашага пана. Гэта сын каваля... Юзафа Шарака!..

Тут азваўся арганiст i сваёй урачыстай мовай пацвердзiў, што згубленае дзiця, якое пры святым хрышчэннi атрымала iмя Станiслаў, з'яўляецца законным сынам Юзафа i Малгажаты з дома Ставiньскiх-Шаракоў.

Вестку, якая выплыла з такой важнай крынiцы, панi Лоская ўспрыняла з вялiкiм задавальненнем; затое пан суддзя ўсмiхнуўся, нiбы з'еўшы мыла.

- Фью, фью! - свiснуў стары палкоўнiк i дадаў: -Пайшло!..

Суддзя скрывiўся яшчэ больш i абыякава махнуў рукой.

- Я вельмi рад, - сказаў ён, - што бедны хлопец так хутка знайшоў сям'ю!..

- Гэта нагадвае мне байку пад назвай "Лiса i вiнаград", - дадаў палкоўнiк.

Жанчыны прыкусвалi губы, суддзя круцiўся, як на шпiльках, арганiст нiчога не разумеў, а Шарачыха не чула, занятая Стасем.

Лiшне было б гаварыць, што арганiста прымусiлi яшчэ раз расказаць, як яно здарылася са Стасем.

Налiтаваўшыся з мацi, усе смяялiся цяпер са здарэння, за выключэннем ключнiцы, якой вельмi забалела тое, што Стась - не сын яе пана.

- Ды такi ж разумны!.. Ды такi ж прыгожы!.. Нават з радзiмкай на шыi, мармытала старая.

* * *

Каб усё закончыць як найдакладней, скажам, што арганiст, уладзiўшы з суддзёй справу ягомасця ксяндза, завёз Шарачыху да бацькi i там трэцi раз расказаў вядомую гiсторыю перапалоханаму Ставiньскаму. Выехаўшы з млына ў той самы дзень, чацвёрты раз расказаў яе кавалю, а пяты - ксяндзу.

У нядзелю, пасля iмшы, Ставiньскi з дачкой i ўнукам, а таксама ўсе парабкi высыпалi на мост, прыгледзецца да таго, як з боку горада ў аднаконнай брычцы о, дзiва! - каваль Шарак сядзеў побач з арганiстам Завадам, як родныя браты.

Стары млынар выступiў перад двума памiранымi ворагамi з доўгай i нуднай прамовай пра неабходнасць прабачыць адзiн аднаму, што было тут ужо зусiм лiшнiм. Пасля паклiкаў усiх на абед, а затым уручыў арганiсту пяцьсот злотых беспрацэнтнай пазыкi на тры гады. У вынiку гэтага арганiст часта паўтараў людзям павучальную сентэнцыю: