Эрих Ремарк - Тры таварышы (на белорусском языке)

Ён пахiтаў галавой са слабай усмешкай, быццам хацеў папрасiць прабачэння, i падаўся ў свой пусты цёмны пакой. Я паглядзеў яму ўслед. Потым я пайшоў па калiдоры, падобным на рукаў. Раптам я пачуў, што нехта цiха спявае. Я спынiўся i прыслухаўся. Гэта быў не патэфон Эрны Бёнiг, як мне спачатку здалося. Гэта быў голас Пат. Яна была адна ў пакоi i спявала. Я глянуў на дзверы, за якiмi знiк Хасэ, я зноў нахiлiўся i прыслухаўся. Раптам я сцiснуў кулакi. Лiха забяры! Няхай гэта тысячу разоў будзе перадых, а не прыстанiшча, няхай гэта ўсё тысячу разоў будзе настолькi чужое i не сумяшчальнае, што паверыць нельга - менавiта, што нельга паверыць, менавiта таму заўсёды шчасце было такое нечакана новае i ўладарнае...

Пат не чула, як я прыйшоў. Яна сядзела на падлозе перад люстэркам, так i сяк прымяраючы чорны капялюшык. Побач з ёй на дыване стаяла лямпа. Пакой быў запоўнены цёплым карычнева-залацiстым змрокам. Толькi яе твар быў ярка асветлены. Яна прысунула да сябе крэсла, са спiнкi якога звiсаў кавалак шаўковай тканiны. На крэсле ляжалi блiскучыя нажнiцы.

Я цiха спынiўся каля дзвярэй, гледзячы, як сур'ёзна яна была занятая капялюшыкам. Яна любiла сядзець на падлозе. Часта вечарам я знаходзiў яе ў якiм-небудзь куточку на падлозе, дзе яна засынала з кнiжкай у руках i сабакам пры боку.

Сабака i цяпер ляжаў каля яе. Ён завурчаў. Пат падняла вочы i ўбачыла мяне ў люстэрку. Яна заўсмiхалася, i мне здалося, быццам дзякуючы гэтаму ўсё на свеце пасвятлела. Я пайшоў праз пакой, стаў за яе спiной на каленi i, забываючы ўвесь дзённы бруд, дакрануўся вуснамi да цёплай, мяккай скуры яе галавы.

Яна паказала мне чорны капялюшык.

- Я перарабiла яго, мiлы. Табе так падабаецца?

- Шыкоўны капялюшык, - сказаў я.

- Але ж ты нават не глянуў на яго! Я абрэзала ззаду поле, а спераду заламала ўверх.

- Я ўсё добра бачу, - сказаў я, схаваўшы твар у яе валасы, - глянуўшы на твой капялюшык, парыжскiя мадэльеры збялелi б ад зайздрасцi.

- Ну, Робi! - Яна са смехам адштурхнула мяне. - Ты нiчога ў гэтым не разумееш. Цi заўважаеш ты ўвогуле, што на мне?

- Я бачу самую маленькую дробязь, - заявiў я, падсаджваючыся да яе на падлозе, але стараючыся трымаць нос у ценi.

- Няўжо? У чым жа я была ўчора ўвечары?

- Учора? - Я задумаўся. Я сапраўды не памятаў.

- Так я i ведала, мiлы! Ты ўвогуле амаль нiчога не ведаеш пра мяне.

- Сапраўды, - сказаў я. - Але менавiта ў гэтым i соль. Чым больш ведаеш адзiн пра аднаго, тым больш непаразуменняў. I чым блiжэй знаёмiшся, тым больш адчужаешся. Вазьмi, напрыклад, сям'ю Хасэ: яны ўсё ведаюць адзiн пра аднаго i спрыкралi адзiн аднаму горш, чым чужыя.

Яна надзела маленькi чорны капялюшык на галаву i стала прымяраць перад люстэркам.

- Тое, што ты кажаш, толькi напалову праўда, Робi.

- Так бывае з усiмi праўдамi, - адказаў я. - I з гэтым нiчога не зробiш. На тое мы - людзi. I сваiмi паўпраўдамi мы робiм даволi шмат глупстваў. А з праўдай мы i жыць не змаглi б.

Яна зняла капялюш i адклала яго ўбок. Потым павярнулася да мяне i заўважыла мой нос.

- Што гэта? - са страхам спытала яна.

- Нiчога асаблiвага. Толькi глядзiцца непрыгожа. Я працаваў пад машынай, i на мяне звалiлася жалязяка.

Яна з недаверам зiрнула на мяне.

- Бог ведае дзе ты пабываў зноў! Ты мне нiколi нiчога не кажаш. Я ведаю пра цябе гэтаксама мала, як i ты пра мяне.

- А так i лепш, - сказаў я.

Яна прынесла мiску з вадой i ручнiк i прыклала мне кампрэс. Потым уважлiва паглядзела на мяне яшчэ раз.

- Падобна, што цябе ўдарылi. Шыя таксама падрапана. У цябе, вiдаць, былi прыгоды, мiлы.

- Самая вялiкая сённяшняя прыгода яшчэ чакае мяне, - сказаў я.

Яна здзiўлена зiрнула на мяне.

- Гледзячы на ноч, Робi! Што ты яшчэ прыдумаў?

- Я застаюся тут! - адказаў я, адкiнуў кампрэс i абняў яе. - Я ўвесь вечар буду з табой!

XX

Жнiвень выдаўся цёплы i ясны, у вераснi надвор'е было яшчэ амаль летняе. Але ў канцы верасня задажджыла. Хмары ў цёплыя днi вiселi нiзка над горадам, з дахаў цякло, пачалiся навальнiцы, i калi аднойчы ў нядзельку ранiцай прачнуўся i падышоў да акна, я ўбачыў на могiлках на дрэвах жоўтыя, як сера, плямы i першыя аголеныя сукi.

Я пастаяў крыху каля акна. На працягу некалькiх месяцаў пасля нашага прыезду з мора ў мяне было дзiўнае адчуванне: я ўвесь час, кожную гадзiну памятаў, што Пат трэба будзе паехаць, але я памятаў так, як памятаюць шмат што - што годы праходзяць, што ты старэеш, што ты не вечны. Але рэчаiснасць была мацнейшая, яна ўсе падобныя думкi выцясняла з галавы, i пакуль Пат была са мной, пакуль дрэвы яшчэ зелянелi густой лiстотай, такiя словы, як восень i ад'езд i развiтанне, уяўлялi сабой нiшто iншае, як цьмяныя ценi на гарызонце, якiя толькi абвастралi шчасце блiзкасцi, шчасце быць разам.

Я глянуў праз акно на мокрыя ад дажджу могiлкi i на надмагiльныя камянi, пакрытыя брудным рудым лiсцем. Нiбы шэрая жывёлiна, туман за ноч высмактаў зялёны сок з лiстоты дрэў, i лiсты, знясiленыя, звiсалi з галiн. Парывы ветру зрывалi ўсё новыя лiсты i гналi iх перад сабой... i раптам, нiбы востры рэжучы боль, мяне ўпершыню кальнула разуменне, што расстанне наблiжаецца, што яно стала рэчаiснасцю, такой самай рэчаiснасцю, як восень, што пракралася праз кроны дрэў i пакiнула там свае сляды.

Я прыслухаўся, што робiцца ў другiм пакоi. Пат яшчэ спала. Я падышоў да дзвярэй i пастаяў там хвiлiнку. Яна спала спакойна, не кашляла. На нейкi момант у мяне з'явiлася балючая надзея - я ўявiў сабе, што Жафэ патэлефануе сёння, заўтра цi праз некалькi дзён, каб сказаць мне, што ёй не трэба ехаць... але потым я прыпамiнаў ночы, калi я чуў лёгкi шум яе дыхання, гэты рэгулярны, прыглушаны хрып, якi з'яўляўся i знiкаў, нiбы шум ад работы далёкай тонкай пiлы, i надзея пагасала гэтаксама хутка, як i загаралася.

Я вярнуўся да акна i зноў утаропiўся ў дождж. Потым я прысеў да пiсьмовага стала i пачаў лiчыць грошы. Я палiчыў, наколькi iх магло б хапiць для Пат, але мне зрабiлася невыносна, i я зноў схаваў iх у кашалёк.

Я глянуў на гадзiннiк. Было каля сямi. Пакуль Пат прачнецца, у мяне ёсць яшчэ добрыя дзве гадзiны. Я хутка апрануўся, каб папрацаваць крыху на таксi куды лепш, чым заставацца ў пакоi са сваiмi думкамi.

Я пайшоў у майстэрню, вывеў машыну i паволi паехаў па вулiцах. Людзей было мала. У рабочых раёнах цягнулiся доўгiя рады даходных дамоў-казармаў. Непрыбраныя i закiнутыя, яны стаялi пад дажджом, нiбы старыя сумныя прастытуткi. Тынк на брудных фасадах абвалiўся, цьмяныя вокны бязрадасна мiргалi на ранiшняе святло, а сцены зеўралi мноствам глыбокiх жоўта-шэрых дзiрак, быццам цела, паточанае болькамi.

Я перасек старую частку горада i пад'ехаў да сабора. Я спынiўся перад брамкай i вылез. З-за цяжкiх дубовых дзвярэй глуха даляталi гукi аргана. Якраз надышоў час ранiшняй малiтвы, i па мелодыi я зразумеў, што iшло асвячэнне святых дарункаў, да канца iмшы заставалася не менш дваццацi хвiлiн. Потым выйдуць людзi.