Морис Тоэско - Падарунак (на белорусском языке)

Мiж тым сёлета Лакасань быў куды больш гаваркi, чым у мiнулыя гады. То ён расказваў пра сябе, то скардзiўся на здароўе, то з гонарам гаварыў пра свой узрост ("Як нi лiчы, а хутка восемдзесят")... I аднаго разу, калi гаспадыня была дома адна, ён падышоў да яе i нечакана спытаўся: "Паслухайце, вам праўда хочацца купiць тую пральную машыну?"

Ад нечаканасцi ў гаспадынi аж мову адняло. Потым яна схамянулася i, анi не сумняваючыся, што стары вырашыў пажартаваць, гарэзлiва адказала: "А як жа, вядома!"

- Калi так, то я дам вам грошай на гэту машыну.

"Жартаваць дык жартаваць", - сказала сабе гаспадыня i з усмешачкай праспявала:

- Ну, калi вы заплацiце, то, можа, я тады сама i выберу...

- Добра. Заўтра паедзем у горад, зойдзем да Ланзака, там i купiм вам машыну.

"Вось табе i жартачкi, - не магла даўмецца кабета, - няйначай стары нешта задумаў..."

А пастух тым часам працягваў:

- Ведаеце, я зусiм не жартую. Колькi б тая машына нi каштавала, я заплачу за яе. Вы не думайце, грошы ў мяне ёсць, i скажу вам шчыра: не надта мне хочацца, каб яны трапiлi ў рукi манашак...

Назаўтра гаспадар павёз жонку i Лакасаня ў горад. Адразу паехалi да крамы Ланзака. Гаспадар застаўся на вулiцы, каб паправiць штосьцi ў маторы, а стары пастух з прыгожай гаспадыняй пайшоў у краму.

- Як гэта глянуць на вашы пральныя машыны?

- Адну секунду... Вось, калi ласка, вельмi практычная мадэль... А вось яшчэ адна, працуе ў паўаўтаматычным рэжыме... А гэта, панове, - поўны аўтамат! Вы ўключаеце яе - i нiякiх праблем: машына сама выканае ўсе аперацыi i сама адключыцца...

- Мы, бадай, возьмем вунь тую, - сказала гаспадыня i паказала на самую простую i, напэўна, самую танную мадэль.

З любоўю паглядаў Лакасань на сваю добрую, прыгожую гаспадыню, якая калiсьцi так старалася вылечыць яго i якая, можа, i сама таго не ўсведамляючы, прымала цяпер яго бацькоўскую ласку...

Стары падышоў да машын, паклаў руку на самую дасканалую, "поўны аўтамат", i ўрачыстым голасам, якi не вельмi пасаваў яго ўзросту i становiшчу, прамовiў:

- Пан Ланзак, вось гэтая машына няхай будзе маiм падарункам даме. Колькi я вам павiнен?

Не чакаючы адказу, пастух дастаў з кiшэнi пачак грошай.

Дамоў вярнулiся з пральнай машынай.

Гаспадар са сваёй кабетай не ведалi што i думаць. Няўжо гэты стары яшчэ мае "нешта наўме"?.. А можа, на старасцi год пачаў ужо розум трацiць?.. Не можа быць, каб ён адвалiў такую суму грошай проста так... А можа, хацеў аддзякаваць?.. Але за што?.. Ну, паклiкалi тады доктара, даглядалi, але што тут такога?..

Так i не асвяцiўся iх розум ад той думкi, што гэта быў голас шчырага сэрца, голас шчодрай, удзячнай душы!.. Пастух для iх так i застаўся пастухом, а пральная машына, самая дарагая, самая дасканалая, так i засталася падарункам-загадкай.