Даниэл Дефо - Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)

1 студзеня 1660 года. Гарачыня не спадае, i ўсё роўна сёння я хадзiў двойчы на паляванне: на досвiтку i вечарам. Днём адпачываў. Пад вечар прайшоўся далiнаю ў глыбiню выспы i бачыў многа коз, але яны такiя палахлiвыя, што падысцi да iх блiзка зусiм немагчыма. Хачу паспрабаваць паляваць на iх з сабакам.

2 студзеня. Сёння ўзяў сабаку i нацкаваў яго на коз, але нiчога не атрымалася: увесь статак павярнуў раптам насустрач сабаку. Сабака, напэўна, выдатна зразумеў небяспеку, якая яму пагражала, кiнуўся наўцёкi i нiзашто не хацеў больш наблiзiцца да коз.

3 студзеня. Вырашыў зрабiць агароджу i насыпаць вакол яе земляны вал, таму што ўсё яшчэ баюся раптоўнага нападу ворага. Паспрабую зрабiць гэты вал як мага мацнейшым...

Сваю агароджу я апiсаў ужо на папярэднiх старонках i таму не паўтараю нiчога з таго, пра што iдзе гаворка ў маiм дзённiку.

Разам з тым, памiж справаю i калi, вядома, дазваляла надвор'е, я працягваў сваё штодзённае блуканне па выспе, адшукваючы дзiчыну. У час гэтых блуканняў я зрабiў нямала карысных адкрыццяў. Я, напрыклад, натрапiў на пароду дзiкiх галубоў, якiя, у адрозненне ад нашых, майстравалi свае гнёзды не на дрэвах, а ў расколiнах скал, так што чалавеку дабрацца да iх было куды лягчэй.

Аднойчы я забраў з гнязда птушанят i прынёс iх дадому, каб выкармiць i прыручыць. Я многа патрацiў на iх часу, але як толькi яны падраслi i ў iх падужэлi крылы, яны паляцелi адно за адным. Магчыма, аднак, гэта адбылося таму, што я не меў для iх адпаведнага корму.

Пасля гэтага выпадку я нярэдка забiраў птушанят з гнязда, таму што яны былi вельмi смачныя i з iх можна было прыгатаваць цудоўны абед.

За гэты час я зрабiўся сапраўдным сталяром i дзейнiчаў сякераю i рубанкам ужо з вялiкiм майстэрствам.

Але ўсё ж былi i такiя рэчы, якiя я так i не здолеў змайстраваць. Напрыклад, бочачкi. У мяне было, як я казаў раней, дзве цi тры бочачкi з карабля, якiя маглi паслужыць мне ўзорам, але колькi я нi бiўся, хоць i патрацiў на гэта некалькi тыдняў, у мяне нiчога не атрымалася. Я не здолеў нi ўставiць дно, нi падагнаць настолькi шчыльна клёпкi, каб яны не прапускалi вады. Так я i кiнуў гэту сваю задуму.

Вельмi цяжка было абыходзiцца без свечак. Здаралася, што, як толькi змеркне (змяркала а сёмай гадзiне), я вымушаны быў класцiся ў пасцель. Я часта ўспамiнаў той кавалак воску, з якога мы разам з Ксуры рабiлi свечкi ў час нашых вандровак каля берагоў Афрыкi. Але воску ў мяне не было, i адзiнае, што я мог прыдумаць, гэта выкарыстаць тлушч тых коз, якiх я страляў на паляваннi. I я сапраўды змайстраваў сабе свяцiльнiк з казiнага тлушчу: каганец зляпiў уласнаручна з глiны i як мае быць высушыў яго на сонцы, а кнотам мне паслужыла старая канапляная аборка. Каганец гарэў вельмi цмяна, куды горш, чым свечка з воску. Да таго ж ён вельмi мiгаў i раз-пораз патухаў.

Аднойчы, будучы заняты ўсiмi гэтымi справамi па ўладкаванню свае гаспадаркi, я шукаў нейкую патрэбную мне рэч у сябе на складзе i раптам наткнуўся на невялiкi мяшэчак з ячменем; гэта быў той самы ячмень, якi мы везлi на караблi нашым гусям i курам. Усё збожжа, якое яшчэ заставалася, было з'едзена пацукамi; так ва ўсякiм разе мне здалося, калi я зiрнуў у мяшэчак: мне здалося, што там адна труха. Мяшэчак спатрэбiўся мне на порах, я вынес яго на двор i вытрас непадалёку ад пячоры.

Гэта было незадоўга ад таго, як пачалiся лiўнi, пра якiя я казаў ужо ў сваiм дзённiку. Я даўно забыў пра той выпадак, я нават не памятаў, дзе я вытрасаў мяшок.

Але вось прайшло з месяц, i я ўбачыў пад гарою, ля самае пячоры, некалькi зялёных парасткаў, якiя толькi што выбiлiся з зямлi. Спачатку я падумаў, што гэта якая-небудзь туземная траўка, якую я раней не заўважаў. Але мiнула некалькi дзён, i я са здзiўленнем убачыў, што зялёныя сцяблiнкi (iх было штук дзесяць - дванаццаць, не болей) закаласiлiся i хутка аказалiся каласамi звычайнага ячменю, якi расце ў нас, у Ангельшчыне. Немагчыма перадаць, як усхвалявала мяне гэта адкрыццё. Ад радасцi я ледзь не страцiў розуму: у першы момант мне здалося, што здарыўся цуд i ячмень вырас сам па сабе, без насення, каб падтрымаць маё жыццё ў жудаснай пустынi.

Гэта недарэчная думка так мяне ўзрушыла, што я заплакаў. I "цуд" на гэтым не скончыўся: хутка памiж каласамi ячменю паказалiся сцяблiнкi другой раслiны, а менавiта рысу: я iх лёгка пазнаў, бо, калi жыў у Афрыцы, часта бачыў рыс на палях.

Я не толькi быў упэўнены, што гэты рыс i гэты ячмень пасланы мне самiм богам, якi клапоцiцца, каб я не памёр з голаду, але не сумняваўся ў тым, што на выспе мне прызапашана яшчэ нямала такiх каласоў. Я аблазiў усе куточкi сваёй выспы, агледзеў усе лагчынкi i пагорачкi, але нiдзе не знайшоў нi рысу, нi ячменю.

Толькi тады, нарэшце, я ўспомнiў пра мех з птушыным кормам, якi я высыпаў каля свае пячоры.

У тым мяшку былi зярняты, з якiх i выраслi гэтыя каласы. "Цуд" тлумачыўся вельмi проста!

Можаце ўявiць сабе, як старанна я сабраў каласы, калi яны паспелi (гэта здарылася ў канцы лiпеня). Я падабраў з зямлi ўсе да адзiнага зярняткi i схаваў iх у сухiм надзейным месцы. Увесь ураджай першага года я вырашыў пакiнуць на насенне: я спадзяваўся, што з цягам часу ў мяне збярэцца такi запас збожжа, што яго будзе хапаць мне i на насенне i на хлеб.

Аднак толькi на чацвёрты год я здолеў адсыпаць на ежу частку зярнят, ды i то вельмi нязначную. Справа ў тым, што ў мяне прапаў амаль увесь ураджай ад першага пасеву: я кепска разлiчыў час, пасеяў перад самай засухай, i многа насення ў мяне не ўзышло. Але пра гэта я раскажу ў свой час.

Апрача ячменю, у мяне вырасла, як я ўжо казаў, дваццаць цi трыццаць сцяблiн рысу. Рыс я сабраў гэтак жа руплiва, пакiнуўшы ўвесь першы ўраджай на насенне. Потым, калi рысу сабралася дастаткова, я спёк з яго не тое каб хлеб (мне не было ў чым яго пячы), а хутчэй праснакi, якiя замянялi хлеб. Праўда, праз нейкi час я ўсё ж прыдумаў спосаб, як пячы хлеб.

Але вяртаюся да свайго дзённiка.

14 красавiка. Агароджа была зусiм скончана i завалена знадворку зямлёй. Я глуха забiў уваход, таму што вырашыў дзеля бяспекi заходзiць i выходзiць па прыстаўных лесках, каб знадворку нельга было здагадацца, што за агароджай схавана чалавечае жытло.

16 красавiка. Скончыў лескi. Пералажу цераз сцяну i кожны раз падымаю лескi за сабою. Цяпер я агароджаны з усiх бакоў. У маёй крэпасцi дастаткова прасторна, i пранiкнуць сюды можна толькi цераз сцяну.

Аднак на другi дзень пасля таго, як я канчаткова замураваў сваю агароджу, здарылася адна падзея, якая страшэнна мяне напалохала; уся мая праца ледзь не прапала марна, ды i сам я ледзь застаўся жывы.

Вось як усё адбылося.

Я чымсьцi быў заняты на дварэ, за палаткай, ля самай пячоры, як раптам са столi пячоры, з краю, якраз над маёй галавой, пасыпалася зямля i пярэднiя палi, якiя я паставiў, каб змацаваць скляпенне, абвалiлiся са страшэнным трэскам. Я вельмi напалохаўся, але не зразумеў, што адбылося. Мне здалося, што скляпенне абвалiлася, як гэта здаралася i раней, таму што была рыхлая глеба.