Дмитрий Акулич - Па той бок

– Чаму я ўчора так хутка адключыўся і заснуў падчас дажджу? Я ж зусім не хацеў спаць.

Хоць у мяне было яшчэ шмат пытанняў, я вырашыў не спяшацца з імі, а пакінуць іх на наш сумесны шлях.

– Гэта ўсё ўчорашні дождж. Падчас дажджу ўсё жывое засынае. Я шмат разоў такое бачыў. Па маіх назіраннях, дождж выкідвае нейкія таксіны.

– Добра, з гэтым разабраліся. Усё астатняе па дарозе распавядзеш. У мяне яшчэ шмат пытанняў да цябе.

– Буду рады вам дапамагчы.

– Ты заўсёды такі ласкавы?

– У маёй праграме закладзеныя законы, паводзін і правілы, якім, я павінен прытрымлівацца.

–Так-так-так…можна было здагадацца. – пасля крушэння я ўпершыню злёгку ўсміхнуўся.

Ужо было пара выходзіць. Белы заплечнік з цвёрдага матэрыялу я замацаваў за плячыма. З дапамогай невядомага мне прыцягнення, ён лёгка накідваўся і таксама лёгка здымаўся, калі мая далонь цалкам краналася яго. Ён выдатна зліваўся з усім касцюмам. Я таксама падабраў ляжачы кавалак паперы і змясціў яго ў маленькую непрыкметную кішэню ўніформы. Штурмавую вінтоўку я накінуў на сябе. Выйшаўшы з карабля, я ступіў у вадкі, паўсухі рыжы бруд. Ён добра прыліпаў да маіх падэшваў. Я з цяжкасцю перасоўваў ногі ў бок вялікіх раслін. Наперадзе мяне ішоў робат. Ззаду, след у след, ішоў я. Мы дайшлі да бліжэйшага хмызняку, лісце якога, у большасці сваёй, былі здзіраўленыя і пакрытыя тым жа брудам, які мы каталі пад нагамі. Я падумаў: «Дык дажджлівая вада павінна была змыць увесь бруд!?» Яшчэ мне не здалося дзіўным, што пасля ўчорашніх ападкаў кусты ператварыліся ў салату. Учора па іх біў град. Але чаму ўся зеляніна вакол засталася бруднай?

Мы рухаліся далей, углыб зараснікаў. Робат працягваў ісці наперадзе мяне. Расліны краналіся нас, таму мы абодва былі абмазаны рыжым брудам. А я ўсё чакаў, калі ж шлях стане чысцей.

– Эй!? Ф-11! Чаму тут так брудна?

– У гэтых месцах з неба льецца брудны дождж кожныя тры дні. Вялікая колькасць пылу лётае ў небе, ад таго і дождж з пяском.

Робат размахваў сваёй левай, адзінай рукой. Шамацеў галінкамі, пырскаў брудам, нястомна прасоўваўся наперад. Пад нагамі ляжала вельмі шмат зялёнага падранага лісця, мы ступалі на іх, тапілі іх у земляной кашы. Шолах і хлюпанне пад нагамі. Хацелася хутчэй перасоўвацца, але акрамя бруду, мне яшчэ перашкаджалі вялікія галіны, якія былі сарваныя ветрам з вяршыняў дрэў і раскіданы па ўсім лесе. Нам было няпроста ў пачатку шляху, а які шлях будзе далей, мне толькі трэба будзе даведацца.

Праз дзве гадзіны мы выйшлі з гэтага непрыемнага вялікага лесу. Цяпер жа нам трэба было прайсці праз невысокую, чыстую і вільготную траву, якая была мне па пояс. Было прыемна ачысціцца, памыцца ад пяску. Жоўта-зялёныя расліны былі прыгожыя і спакойныя. Яны раслі на аранжавай, цвёрдай глебе з дробнымі каменьчыкамі. Тут я хацеў спыніцца на прывал. Месца было прыгожае. Я сказаў пра гэта робату, але яму мая ідэя не спадабалася. Ён пачаў пераконваць мяне працягваць шлях, казаў пра тое, што тут зусім не так бяспечна, як мне здавалася. З-за гэтага мне давялося ўзяць у рукі штурмавую вінтоўку і аглядзецца па баках. Я стаў пільна ўглядацца ва ўсё без разбору. І калі мы зайшлі ў сярэдзіну, да мяне дайшло, што гэта месца па-сапраўднаму дзіўнае, улічваючы ўсё тое, што было мною ўбачана раней. Бо я неаднаразова цэліўся, жмурыўся, азіраўся назад і падганяў робата. Тут відавочна нешта было, яно хутка бегла ў траве… Рэдкія, але ўсё ж гучныя піскі зыходзілі з саміх раслін. Часам незразумела было, адкуль яны. Луг шамацеў, дрыжаў паласой. Тут жа трава стала мяняць сваю афарбоўку: з жоўта-зялёнага на цёмна-чырвоны, часам на карычневыя колеры. Нешта бегала вакол нас то тут, то там. Затаілася, мабыць палявала.

Нягледзячы на стомленасць ног, я ўсё ж хутка перабіраў імі, тым самым паскараў тэмп хадзьбы.

І калі гэты луг скончыўся, мы зноў зайшлі ў нейкія джунглі. Зайшлі ўглыб новага лесу, так далёка, што пранізлівыя піскі невядомай істоты больш не дакраналіся нашых вушэй.

Тут, з галінкі на галінку пераляталі каляровыя птушкі. Яны шчабяталі, спявалі свае сумныя песні. Ад гэтай мелодыі мне станавілася яшчэ цяжэй ісці. Уся паверхня глебы гарэла ў нейкіх маленькіх сініх кветках. Смачна пахла.

Я ўсё спадзяваўся скінуць заплечнік і сесці адпачыць. Але робат маўчаў аб прывале. А калі я захацеў сам пра гэта загаварыць, то ён спыніўся. Застыў. Я таксама спыніўся і паспяшыў супакоіць сваё дыханне. А вось ногі працягвалі гудзець ад гадзінных прагулак.

– Ну што, тут бяспечней? – раздражняльна спытаў я. – Можам ужо, нарэшце, прывал зладзіць?

Ф-11 па-ранейшаму маўчаў і не рухаўся. І калі я падышоў да яго вельмі блізка, ён рэзка павярнуўся і паваліў мяне на зямлю. Я ў разгубленасці і здзіўленні ляжаў на сырой паверхні. Хацеў хутка ўстаць, але ад стомы тармазіў сваё цела і думкі. Я пацягнуўся за вінтоўкай. А робат тут жа падняў свой паказальны палец і вертыкальна падвёў яго да сваіх штучных шэрых вуснаў. Паказаў мне жэст цішыні і стаў аглядацца па баках. Я не на жарт спалохаўся, гэтае няведанне таго, што адбываецца мяне пужала. Ф-11 роўна стаяў, круціўся ў розныя бакі. Потым я пачуў, як нешта рухалася каля нас. Рэдкія шоргаты блыталі мае думкі, наводзілі на мяне яшчэ большы страх. Здавалася, што хтосьці скрабе кару з дрэў. Я працягваў ляжаць, падрыхтаваў зброю да стральбы. Здалёк, нешта дзіка захрыпела, заравела. Мы абодва замерлі. Услухоўваліся і чагосьці чакалі. А джунглі то застывалі ў маўчанні, то ажывалі ў гэтых гучных танах. Мне падалося, што пара ўжо ўстаць і навесці вінтоўку. Парадкам надакучыла баяцца, пара бы ўжо выпусціць пару куль ад злосці.

І я ўскочыў, прыцэліўся. Наперадзе, у раслінах мільгала нейкая цёмная істота. Холад прабег па ўсім маім целе. Трэба было нешта рабіць. Праявіўшы рашучасць, я націснуў на курок, стрэліў адным патронам у бок гідкага гуку. Нечакана храп пачуўся ўжо за маёй спіной. Я хутка павярнуўся, не раздумваючы, зноў стрэліў у злоснага, ікластага звера, які стаяў перада мной. На гэты раз я паспеў кінуць уніз чатыры гарачыя гільзы. А ў адказ атрымаў па твары звярынай лапай. Кроў тут жа пырснула з маёй шчокі прама ў бок робата, які проста назіраў і не ўмешваўся. Адвёўшы галаву ў бок пасля чапляльнага ўдару звера, я працягваў страляць. Ад шматлікіх агнястрэльных раненняў істота застагнала і прынялася бегчы.

Апоўдні я стаяў з шырока расплюшчанымі вачыма, моцна сціскаў зброю. Я застыў на месцы ў гэтым становішчы. Затым агледзеўся і зноў застыў на месцы. Углядаўся ў кожны рух лісця. Я ледзь не загінуў. У галаве трымаў гэты вобраз: бардовае кудлатае цела, ростам з мяне, але ў некалькі разоў шырэй, падабенства вялікай малпы. Яно мела розныя па велічыні пары пярэдніх канечнасцяў. Вочы яго былі чорныя, як бездань. Вострыя іклы маглі б мяне папросту разарваць. Да такога я відавочна не быў гатовы.