Джордж Оруэлл - 1984 (на белорусском языке)

Як мы ўжо бачылi ў выпадку са словам свабодны, словы, якiя некалi мелi шкодныя значэннi, часам захоўвалiся ў мове дзеля зручнасцi, папярэдне ачышчаныя ад гэтых непажаданых значэнняў. Безлiч iншых слоў, як, напрыклад, гонар, справядлiвасць, маральнасць, iнтэрнацыяналiзм, дэмакратыя, навука i рэлiгiя, проста перасталi iснаваць. Некалькi агульных слоў цалкам ахаплялi iх сэнс i, ахапiўшы, паглыналi iх. Усе словы, згрупаваныя вакол паняццяў "свабода" i "роўнасць", улiлiся ў адзiнае слова злачындум, а ўсе словы, што групавалiся вакол паняццяў "аб'ектыўнасць" i "здаровы розум", замянiлiся цяпер адзiным словам старадум. Большая дакладнасць магла б быць небяспечнай. Ад сябры Партыi патрабаваўся погляд на свет, падобны да таго, якi мелi старажытныя жыды, якiя ведалi, што ўсе народы, апроч iхнага, пакланялiся "фальшывым багам". Iм не трэба было ведаць, што тыя багi звалiся Ваал, Асiрыс, Малох, Аштарта i гэтак далей: вiдаць, чым меней яны пра iх ведалi, тым лепей было для iх прававернасцi. Яны ведалi Ягвэ i прыказаннi Ягвэ, i таму яны ведалi, што ўсе багi з iншымi iмёнамi або iншымi атрыбутамi былi фальшывыя. Падобным чынам сябра Партыi ведаў, што лiчылася добрымi паводзiнамi, i вельмi цьмяна, у агульных рысах - магчымыя ад iх адхiленнi. Яго палавое жыццё, напрыклад, цалкам рэгулявалася двума навамоўнымi словамi: ползлачын (палавая амаральнасць) i дабрапол (цнатлiвасць). Ползлачын ахапляў усе магчымыя амаральныя палавыя ўчынкi - блудадзейства, чужаложнiцтва, мужаблуддзе i iншыя праявы распусты, а таксама звычайныя палавыя зносiны, калi яны не мелi за мэту працяг роду. Не было патрэбы мець для iх паасобныя назвы, бо ўсе яны былi аднолькава злачынныя i часцей за ўсё гэтак жа аднолькава каралiся смерцю. У слоўнiку С, якi складаўся з навукова-тэхнiчнай тэрмiналогii, часам узнiкала патрэба даць адмысловыя назвы пэўным палавым адхiленням, але звычайнаму грамадзянiну такiя словы былi непатрэбныя. Ён ведаў, што значыла слова дабрапол - звычайныя палавыя зносiны памiж мужчынам i жанчынай з адзiнаю мэтай нарадзiць дзяцей, пры гэтым без фiзiчнага задавальнення жанчыны, усё астатняе было ползлачынам. У навамоўi часцей за ўсё было немагчыма прасачыць развiццё шкоднай думкi далей за разуменне таго, што яна шкодная; за гэтай мяжою проста не iснавала патрэбных слоў.

Нiводнае слова ў слоўнiку В не было iдэалагiчна нейтральнае. Вялiкая частка iх была эўфемiзмамi. Такiя словы, напрыклад, як радлаг (лагер прымусовай працы) або Мiнмiр (Мiнiстэрства Мiру, г.зн. Мiнiстэрства Вайны), значылi амаль дакладна адваротнае таму, што яны мелiся значыць. З другога боку, некаторыя словы выяўлялi адкрытае i пагардлiвае разуменне сапраўднай сутнасцi акiянiйскага грамадства. Прыклад - слова пролхарч, якое значыла танныя забавы i хлуслiвыя навiны, якiмi Партыя кармiла масы. Iншыя ж словы былi двухсэнсоўныя i мелi "добрае" значэнне, калi ўжывалiся ў дачыненнi да Партыi, i "дрэннае" ў дачыненнi да яе ворагаў. Да таго ж было шмат слоў, якiя на першы погляд здавалiся простымi скаротамi i выводзiлi сваю iдэалагiчную афарбоўку не ад значэння, а ад самой структуры.

Усе словы, якiя мелi або маглi мець хоць нейкае палiтычнае значэнне, былi, наколькi гэта магчыма, прыстасаваны да слоўнiка В. Назвы ўсiх арганiзацый, таварыстваў, вучэнняў, краiн, установаў, грамадскiх будынкаў скарачалiся да звыклае формы, гэта значыць да адзiнага лёгкага ў вымаўленнi слова з мiнiмальнай колькасцю складоў, неабходных для разумення сэнсу. У Мiнiстэрстве Праўды, напрыклад, аддзел дакументацыi, дзе працаваў Ўiнстан Смiт, называўся аддок, аддзел мастацкай лiтаратуры называўся адлiт, аддзел тэлепраграм называўся адтэл i гэтак далей. Гэта рабiлася не толькi з мэтай эканомii часу. Ужо ў першыя дзесяцiгоддзi дваццатага стагоддзя складанаскарочаныя словы i сказы былi адной з характэрных уласцiвасцяў палiтычнае мовы. Было заўважана, што тэндэнцыя да ўжывання скаротаў такога тыпу найбольш выявiлася ў таталiтарных краiнах i таталiтарных арганiзацыях. Прыкладамi могуць быць такiя словы, як нацы, гестапа, Камiнтэрн, рабкор, агiтпроп. Напачатку практыка ўжывання такiх слоў была адвольная i выпадковая, у навамоўi ж яны ўжывалiся свядома. Было заўважана, што разам са скарачэннем слова звужалася i трансфармавалася яго значэнне, яно губляла большасць уласцiвых яму раней асацыяцый. Словы Камунiстычны Iнтэрнацыянал, напрыклад, выклiкаюць ва ўяўленнi вобраз усеагульнага братэрства людзей, чырвоныя сцягi, барыкады, Карла Маркса i Парыжскую Камуну. Калi ж узяць слова Камiнтэрн, дык яно хутчэй нагадае нам пра цесна згуртаваную арганiзацыю i выразна акрэсленыя iдэалагiчныя прынцыпы. За iм стаiць штосьцi гэткае ж звычайнае i сцiсла мэтазгоднае, як крэсла або стол. Слова Камiнтэрн можна вымавiць амаль не задумваючыся, тым часам як Камунiстычны Iнтэрнацыянал - гэта ўжо цэлае словаспалучэнне, над якiм хочаш цi не, але затрымаешся хоць на хвiлiнку. Гэтак жа сама асацыяцыi, выклiканыя словам Мiнпраў, меншыя колькасцю i больш падаюцца кантролю, чым асацыяцыi, выклiканыя спалучэннем Мiнiстэрства Праўды. Гэтым тлумачылася не толькi схiльнасць скарачаць словы там, дзе толькi магчыма, але i залiшняе дбанне аб тым, каб кожнае слова лёгка вымаўлялася.

У навамоўi зручнасць вымаўлення пераважала над усiмi iншымi характарыстыкамi слова, апроч дакладнасцi значэння. Дзеля яе, там, дзе гэта было неабходна, заўсёды ахвяравалi рэгулярнасцю граматыкi. I ў гэтым была свая рацыя, бо дзеля палiтычных меркаванняў якраз i патрабавалiся кароткiя ўрывiстыя словы з беспамылкова зразумелым значэннем, якiя вымаўлялiся хутка i выклiкалi ў галаве ў прамоўцы як найменей асацыяцый. Словы са слоўнiка В нават яшчэ i выйгравалi ад таго, што амаль усе яны былi падобныя мiж сабою. Амаль заўсёды гэтыя словы - дабрадум, Мiнмiр, пролхарч, ползлачын, радлаг, Ангсоц, нутромчуць, думпол i незлiчоныя iншыя - былi двух- або трохскладовымi словамi з нацiскам, аднастайна размеркаваным на ўсiх складах. Ужыванне такiх слоў рабiла гаворку траскатлiвай, адначасова ўрывiстай i аднастайнай. А гэта было якраз тое, што патрабавалася. Мэтаю было зрабiць маўленне, асаблiва калi гаворка iшла на тэмы iдэалагiчнага характару, як мага больш незалежным ад свядомасцi. Дзеля патрэб штодзённага жыцця без сумнення было неабходна, хоць бы час ад часу, падумаць, перш чым сказаць, але калi сябру Партыi даецца слова, каб выказаць палiтычныя або этычныя меркаваннi, правiльныя думкi i ацэнкi павiнны аўтаматычна вылятаць у яго з вуснаў, як кулi з аўтамата. Гэта дасягалася старанным вышкаленнем, мова давала надзейны i просты iнструмент, а структура слоў, iх рэзкаватае гучанне i нават пэўная наўмысная нязграбнасць адпаведна духу Ангсоцу, яшчэ болей аблягчала справу.

Аблягчала справу i сцiслая абмежаванасць выбару слоў. У параўнаннi з цяперашняй мовай, навамоўе мела вельмi ўбогi слоўнiк, а новыя спосабы яго скарачэння ўвесь час распрацоўвалiся. I сапраўды, у адрозненне ад усiх iншых моў, колькасць слоў у навамоўi замест таго, каб расцi з кожным годам, усё болей i болей памяншалася. Кожная страта была дасягненнем, бо чым меншы выбар, тым меншая спакуса разважаць. Канчатковай мэтай было зрабiць так, каб словы iшлi непасрэдна з глоткi, без нiякага ўдзелу вышэйшых мазгавых цэнтраў. Мэта гэтая адкрыта выказвалася ў навамоўным слове качакрак, якое значыла "кракаць як качка". Як шматлiкiя iншыя словы слоўнiка В, качакрак мела два адрозныя значэннi. Калi толькi думкi, выкраканыя прамоўцам, былi iдэалагiчна слушныя, яно значыла пахвалу i калi "Таймз" называў аднаго з партыйных прамоўцаў звышплюсдобры качакракар, дык гэта значыла сардэчны i поўны павагi камплiмент.