Rəfail Tağızadə - Su üzərində bahar

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş.

Yorğun ayağını sürüyür səki.

Süpürür şəhərdən xatirələri

saralıb tökülən yarpaqlar təki.

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş.

Daha inanmıram bu şəhər dola.

Bu doğma şəhərdə qəribəm, Allah,

məni də özü ilə aparan ola.

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş.

Qaçıb bu şəhərin əlvan bənizi,

dənizə uzanan küçələriylə,

bu şəhər boğmağa aparır bizi.

Sənin gəlişini görən ləpələr,

önünə yüyürər, arxanca qaçar.

Sonra ayağından, izindən öpər,

əyilsən üzündən, gözündən öpər.

Sonra qulağına nəsə pıçıldar,

yanağın allanar, gözün parıldar.

Səni öz yanında saxlasın deyə,

gəlib izlərini yuyub aparar.

Sən də bu sevincin sədalarında,

ləpə paltarında gəlin olarsan.

Bu gecə toyuna gələn balıqlar,

düzülər boy-boya şahidlər kimi.

Sonra bir gecəlik hey sevişərlər —

atılıb düşərlər, alqış deyərlər.

Külək də «Mendelson marşı”nı çalar.

Bu gecə dalğalar dəniz toyunda

ləpəylə ilk dəfə bir vals oynayar.

Ay da olanları göyə yollayar.

Bu gecə bir ülvi sevgi gecəsi,

dəniz qucağında bir eşq nəşəsi.

Səni dəniz təki qucaqlayaydım,

səni dəniz təki öpə biləydim.

Səni dalğalartək alıb qoynuma,

səni ləpələrtək sığallayaydım.

Nə ay görə bizi, nə günəş baxa,

çəkilək dənizin sərinliyinə,

çəkilək dənizin dərinliyinə.

Bir özgə baxış da səni görməsin,

bir özgə çağırış da sənə gəlməsin.

Gəl gedək, gəl, gedək biz olan yerə,

özümü dəniztək göstərim sənə.

Yenə bir öpüşün yeri göynədi,

alışıb od tutan yanaqlarında.

Bir həsrət özünə yer tapa bilmir,

titrəyən, səyriyən dodaqlarımda.

Təzə qanad açıb uçan bu qızın

könlünə bu gecə «soyuq”mu dəydi?

Yoxsa ki dənizdən əsən küləklər

o kövrək hislərin qanadın əydi?

Harada gizlətdin, haraya atdın,

xəyali gecənin naxışlarını?

Dəli küləklər də qopara bilmir

yollara dikilən baxışlarını.

Küskün baxışları yollardan yığıb,

qoynuna sığınan qollardan çıxıb,

alıb əllərimə yanaqlarını,

alıb dodağıma dodaqlarını

səni o gecədən qoparacağam,

səni öz gecəmə aparacağam.

Necə qıydın, İlahi,

necə qıydın gözələ?

Üzünə qırış saldın,

saçlarına dən saldın.

Necə qıydın, İlahi,

necə qıydın gözələ?

Hər qırışı görüncə

ürəyimə xal düşür.

Səbrim bir tikə olur,

köksümə ləkə düşür.

Qəribə bir kölgə var

qürub saçan üzündə,

dünya sönür gözümdə.

Necə qıydın, İlahi,

necə qıydın gözələ?

Bilirsən necə qorxur?

Dözə bilmir bu «dərdə».

Qorxur gözəllik bitə,

düşüb gözündən itə.

Güzgü əlində sınar,

hər kəs gözəli qınar.

Mənim gözlərimdəki

gözəllik itən deyil,

qurtaran, bitən deyil.

Bir onu bilirəm ki,

itməz onda gözəllik.

Yaş üstünə yaş gələr,

bitməz onda gözəllik.

İçindəki gözəllik,

bir az da üzə çıxar.

Üzü, gözü nurlanar,

daha da gözəl olar.

Gözlərim alovlanar,

baxışım sığallanar…

O, mənimtək düşünmür,

düşünmür eyyy, İlahi!

Qadınlar ayrı cürdü…

Qadın incidi, dürdü…

Görəsən mənim qədər

dərdini çəkən varmı

yerdəki mələklərin?

Üzəcək tərəddüd, üzəcək səni,

o kövrək ürəyin tab etməz buna.

O hisslər, duyğular bir etirafdı,

üzünü min kərə çəksən də yana.

Sənin etdiklərin günahdı, günah.

Sənin etdiklərin özünə qəsdi.

Çırpınıb üstümə yüyürən ürək

sinəndə car çəkir: «dözdüyüm bəsdi».

Sən niyə qənimsən özün-özünə.

Fikirlər hissini boğur hər gecə.

Hey dolub-boşalan, dəyişən halın

o kövrək qəlbini yaşatsın necə?

Hər gülü anlayan, çiçəyi duyan

özünü duymurmu? İnanmaq çətin.

Əlimdə gizlənən titrək əllərin

söyləyir: «yanmaq da, danmaq da çətin».

Daha gecələrin yuxusu qaçıb.

Daha yuxular da şipşirin gəlmir.

Gecənin halını kim qaçırıb, kim?

Bu halsız gecələr özünə gəlmir.

Dəniz qaranlığı alıb qoynuna,

sahilin dərdini ləpələr çəkir.

Bulud arxasında gizlənib ay da,

gündüzün dərdini gecələr çəkir.

Bu gecə meh də yox, yatan ağacda

yarpaqlar boynunu budağa dikib.

Girmişəm gecənin dərə bətninə,

görürəm bir qızın yuxusu itib.

Hamıdan sakitdim, saf bir oğlandım.

Başımı aşağı salıb gəzərdim.

Günəşin altında qaralanacan,

günü saatlara düzüb bəzərdim.

Məni aya bölüb böyüdən ilin,

oxşar günlərində heç darıxmadım.

Düşüncəm yerində, ağlım yerində,

sözümdə bir kərə heç karıxmadım.

Sevincli gündüzün, xoş axşamların

günəşi nə gözəl, ayı nə gözəl.

Qayğıdan çox uzaq uşaq çağların

yağışı, payızı, yayı nə gözəl.

Elə ki sən gəldin… hər şey dəyişdi.

Dəyişdi zaman da, dəyişdi an da.

Allanan yanaqla, gülən ürəklə

mənə göz vururdu təzə güman da.

Məhvəri dəyişdi sakit ömrümün,

sükutlu həyatım içdən qaynadı.

Baxdım üz-gözünə, matım qurudu:

İlahi, bu necə gözəl aynadı.

Könül aynasında mən sən olmuşam.

Dəyişib əhvalım, dəyişib halım.

Qayıdım özümə, ya səndə qalım?

Qorxuram olanı əlimdən salım…

Qalmışam bu iki yol arasında.

İçimdən içimə səs pıçıldayır:

«Dözməz bu halına…, dözməz ürəyin.

Qaytar məni geri, qadanı alım».