Неизвестно - Дубянецкі

6 мая 1985 г. Экскурсіяй задаволены. Зрабіў цікавае адкрыцьцё. Музей існуе ў Івянцы з верасьня 1957, калі адзначалася 80-годдзе заснавальніка небывалага ў сьвеце чэкісцкага рэжыму. Ад Івянца да роднай сядзібы Дзяржынскага 15 кіламетраў. Трэба б было, вядома, там, у Дзяржынаве адкрываць музей, але ж яно было дашчэнту спаленае фашыстамі ў 1943 годзе(?). Давялося шукаць адпаведнае памяшканьне ў Івянцы, які тады быў, здаецца, раённым цэнтрам. Значыцца, персьпектыўным, значыцца, натоўп да “жалезнага Фелікса” будзе пастаянны. І знайшлі сапраўды адпаведны будынак – вялікі, двухпавярховы, мураваны, прыгожы. Крыху падправілі і ён стаў нагадваць (перш за ўсё сваёй вежай) цытадэль, за сьценамі якой можа ціха і сакрэтна рабіцца тое, што патрэбна гаспадару.

Я пацікавіўся былымі гаспадарамі гэтага збудаваньня. Паводле дзівоснага зьбегу абставінаў дом належаў да 1939 году аднаму жыхару мястэчка (шкада, што ня ведаю пакуль яго імя і прозьвішча), мясьніку па роду сваіх штодзённых заняткаў. Дом быў ня толькі жыльлём сям’і мясьніка, але ж і “фабрыкай”. Сюды заводзілі жывёліну, забівалі, секлі на адпаведныя кавалкі і накіроўвалі што ў падвалы, што ў склеп (магазін).

Я быў шакіраваны гэтым адкрыцьцём: музей Дзяржынскага ў былым доме мясьніка! Нават зьдзіўляюся цяпер, як я здолеў пасьля такой моцнай асацыяцыі задаць экскурсаводу яшчэ адно “нявіннае” і наіўнае пытаньне:

– А гэты мясьнік так і “раскашаваў” у гэтым доме аж да 1957 году?

– Ну што вы, хто б дазволіў такое? – чую ў адказ тое, што і сам ведаю. Але ж мая цікаўнасьць была па-каралеўску ўзнагароджаная працягам адказу. З прыходам у 1939 годзе савецкай улады ў гэтым доме разьмяшчаўся раённы камітэт дзяржаўнай бясьпекі, тады, здаецца, ён ня так называўся.

Я ледзь не самлеў ад такога адкрыцьця. На языку круцілася пытаньне, дзе цяпер мясьнік. Але я ня стаў так доўга трымаць чалавека, бо я ж у яго не адзін. Да таго ж упэўнены, што тое НКУС сьпярша арыштавала мясьніка, вывезла ў Сібір яго сям’ю, адмыла са сьценаў кроў хатняй жывёлы і толькі пасьля гэтага пачало пырскаць на яе чалавечай крывёю.

О, Богі! І цяпер менавіта тут музей менавіта Дзяржынскага!

Дом пафарбаваны ў густа-чырвоны колер. Мабыць, маляры сьвядома ці з нечые каманды гэта робяць – колер рэвалюцыі, маўляў. Я ж уяўляю сабе, гледзячы на гэты будынак, кроў. Кроў мясьніковых ахвяраў. Кроў ахвяраў таго НКУС. Кроў тых усіх разнайменных крывавых органаў, бацькам і патронам якіх быў і ёсьць той, як палякі яшчэ да 1939 года казалі, crwawy Feliks.

Экскурсавод сабраў усіх перад гэтым дзівосным домам дзеля фатаграфаваньня. Я з маімі думкамі ня мог ні пазіраваць, ні тым больш малітоўна стаяць на фоне гэтага злавеснага мясьніковага дому. Другі раз фатаграфаваньне было арганізаванае перад помнікам гэтаму Феліксу ў яго бацькоўскай сялібе. І таксама без мяне.

З мяне было досыць таго, што я здабыў. Праўда, дзеля поўнага “шчасьця” вынаходцы мне ўсё-такі трэба дазнацца ўсё пра таго мясьніка і яго сям’ю, пра іх лёс, што-небудзь аб працягу мясьніковай дзейнасьці яго “пераемнікаў”, а можа, і пра іхніх сёньняшніх нашчадкаў.

У Івянцы ў нас было паўгадзіны вольных. Усе разышліся па сваіх справах. Я пайшоў у кнігарню. Тут яна на другім паверсе “прамтаварнай крамы” райспажыўкааперацыі. Купіў некалькі патрэбных мне публікацыяў. Па-першае, альбом “Пластыка Беларусі ХІІ-ХVІІІ стагоддзяў”. Укладальнік Н. Ф. Высоцкая. Яго выдавецтва “Беларусь” выпусьціла з год таму. Але неяк здарылася так, што я дагэтуль яго не набыў. Альбом выкананы добра, надрукаваны на замежнай паліграфічнай базе, якую сарамліва савецкія “выдаўцы” у выходных зьвестках не паказалі. Гэта ж таксама своеасаблівае пірацтва, як тое, што практыкавалася да 23 мая 1973 году – да падпісаньня Савецкім Саюзам Жэнеўскай канвенцыі па аўтарскіх правах.

Па-другое, узяў адзін з апошніх тамоў БНТ – “Жарты, анекдоты, гумарэскі”. Добра, што выдалі такое, але вельмі вузкая геаграфія ахопу – недзе каля 50 раёнаў!

Апрача гэтага, купіў твор Чарльза Дыкенса “Таямніца Эдвіна Друда”. Купіў абы купіць: папера вельмі дрэнная, шрыфт дробненькі, нават не 9-ты кегль, так званы прамежкавы, а 8-ы, петыт(!). Тыраж гэтага антывыданьня 300 000 экземпляраў!

Убачыў там добры набор з 24-х “паштовак”: “Беларускі сцэнічны касцюм”. Нехта А. Бялова назвала сябе аўтарам. Вядома, гэта можна прыняць толькі ўмоўна, калі наогул можна пагаджацца з гэтым.

Прыцягнуў, вядома, ілюстраваную чорна-белую брашуру пра гэты музей. Няхай будзе, як экспанат у маім “музеі” дзівосаў.

Пасьля абеду, я зьбіраўся на прагулку якраз, у палату весела укаціліся неяк вельмі сімпатычныя мне хлопцы Толя Кудравец, Алесь Жук, Жэня Прыгодзіч. Прыемная была гамонка – дзе трэба спачуваньне ці нешта накшталт таго, дзе трэба жарт, анекдот.

Хлопцы зьбіраліся спакусіць мяне на адзін “зігзаг” у маім рэжыме. “Зігзагу” не было, быў намёк. Правёўшы іх на шашу, я пайшоў на вячэрні замер ціску. Вынік: 120х80. Такога здаецца даўно ў мяне не было. Трэба паведаміць гэтым хлопцам, каб часьцей прыязджалі са сваімі лячэбнымі жартамі.

7 мая 1985 г. Ідэальна выконваю рэкамендацыі ўрача наконт хады. Сёньня ён мне ўжо давёў яе да двух кіламетраў два разы ў дзень у рытме 90 крокаў у хвіліну. “Пішчалку” ня браў. Устанавіў сабе гэты рытм з дапамогаю свайго га­дзіньніка. Адчуваю сябе нармальна.

Заадно пахадзіў па “лесапарку”, што перад фасадам санітарных корпусаў. Лес жыве ўжо сваім вясеньнім жыцьцём: поўна птушак, зазелянеў “ніз”. Кветак поўна, белыя, блакітныя і жоўтыя. Белыя вытыркаюцца з дробных лісьцікаў – вакол адной кветкі пры складаных “комплексных” лісточках. Кожны з іх складаецца з трох рознафігурных лісточкаў – з двух падвойных, лісточкам меншанькім і большанькім і з аднаго цэнтральнага “трызубца”. Аддалена цэлы лісток нагадвае кляновы, праўда, вельмі аддалена.

У “сініх” якія-небудзь лісточкі знайсьці цяжкавата. Часта можна памылкова прыняць любыя, што растуць вакол іх. Справа ў тым, што яны быццам бы непасрэдна прарастаюць з зямлі. Прынамсі, так на першы погляд здаецца. Але ж яны маюць свае лісты – гэта адзінкава растучыя, не групуючыся ў галінкі ці кусты, грубаватыя, амаль мясістыя, велікаватыя цёмна-зялёныя лісты.

І белыя, і сінія кветкі маюць часта па 8 пялёсткаў, часам па 6 (чаго баяцца ўсе савецкія «інтэрнацыяналісты”). Гэтыя кветкі лічаць падсьнежнікамі ці пралескамі. Я думаю, што ня варта “прыніжаць” сапраўдныя падсьнежнікі. Які і дзе цяпер у нас сьнег?

Бліжэй да пралесак стаіць сон-трава – велікаватыя сьветла-ружова-блакітнаватыя шасьціпялёсткавыя кветкі. Яны занесеныя ўжо ў нас у “Чырвоную кнігу”. Мне яны сёньня ня трапіліся, а ў адной сястры нашага аддзяленьня стаіць цудоўны букет іх – “з вёскі, кажа, прынесьлі мне”.