Неизвестно - Дубянецкі

13 красавіка 1986 году. Я не выпісваю сабе дахаты “Литературную Россию” – штотыднёвую газету СП РСФСР і маскоўскай пісьменьніцкай арганізацыі. Усяго не перачытаеш, тым больш ня выпішаш. А часта ў гэтым выданьні бываюць цікавыя, часам сьмелыя пасажы. Вось апошні нумар за 11 красавіка. (Калі меркаваць па першай, “тытульнай”, старонцы, дык быццам бы “газета як газета”. “Вядучае” фота прысьвечана Дню касманаўтыкі”. Калонка “В номере” – асаблівых эмоцыяў не выклікае”, хоць у ёй і дадзены падрабязны пералік рубрык і публікацыяў: “Рашэньні ХХVІІ зьезду КПСС – у жыцьцё!”, “Паскарэньне эканомікі і сацыяльнае разьвіцьцё” – не чытэльна, “Да 25-годдзя палёту Юрыя Гагарына” – няма калі чытаць, “Цьвярозасьць – норма жыцьця” – брыдка чытаць такое, “З пісьменьніцкіх біяграфіяў”… Гэта барыс ізмайлаў расказвае пра фатаграфіі Сафіі Андрэеўны – жонкі Льва Талстога. Прачытаем! У рубрыцы “Проза” спыняюся на Эдмандзе Гамільтане. На перадапошняй старонцы даецца яго апавяданьне “Выгнаньнік” у перакладзе М. Глінскага. Ужо прачытаў. А што пад рубрыкай “Паэзія”? Названы імёны М. Андронава, М. Варанецкага, Ісы Капаева. Ці варта мне пашыраць кола сваіх паэтычных знаёмстваў? Хто яго ведае? А раптам нешта істотнае адкрыю? Добра, пагляджу. Гартаю з канца, ад Э. Гамільтана. Усярэдзіне газета багацей выглядае, чым прадстаўляе яго гэты кволы анонс.)

Прыцягвае старонка “Рэвізор”, яе загалоўкі: “Сьмех праз прозу”, “Паэзы”, “Мікраэпапеі”, “сяброўскія пасквілі”, “запісныя кніжкі”, “Сюжэты”. Перагортваю дзьве старонкі рэцэнзіяў. Левая мая рука апынулася на левым ніжнім рагу 18-ай старонкі. Вершы. Амаль старонка. У “анонс” ня вынесены. Аўтар? Божа, Мікола Гумілёў! Ня веру сваім вачам!” А тут з правага верхняга кутка паласы загадкава глядзіць паўз мой твар злева малады прыгожы доўгатвары, стрыжаны пад “нулёўку”, бязвусы мужчына. Адзеты ён па модзе 1920-х гадоў – пругкі накрухмалены белы каўнерык з загнутымі ўніз трохвугольнікам канцамі. Па-старасьвецку павязаны чорны гальштук прыціскае каўнерык да высокай зграбнай шыі. Чорны фрак. Фон накшталт аблокаў. Так паказвае Гумілёва на сваім дрэварыце Н. Каліта. Поруч 12 радкоў “урэзкі”-“рэкамендацыі”, напісаныя Барысам Прымеравым і аздобленыя пасярэдзіне цытатаю Гумілёўскага верша. Ніжэй, пад ружовай веньеткай са словам “паэзія” на разгорнутай кнізе – знак рубрыкі – шэсьць цудоўных вершаў, набраных у тры слупкі! “Самафракійская Перамога”, “Вольга”, “Стары канквістадор”, “Каханьне”, “***Паэт лянівы…”, “Пярсей. Скульптура Кановы”!

Божа, колькі Гумілёўскага багацьця! Упершыню пасьля яго канчатковай забароны! Ён жа быў застрэлены бальшавікамі ў Петраградзе ў 1921 годзе, пражыўшы ўсяго толькі 35 гадоў. З 1905 года, менш, чым за 20 гадоў творчай дзейнасьці, Мікола Гумілёў выдаў каля дзясятка паэтычных зборнікаў, свае пераклады вавілонскага эпасу, фальклору і паэзіі народаў Англіі, Германіі, Францыі. Пасьля яго забойства, запушчаныя яшчэ ім у вытворчасьць, ягоныя кнігі ўсё яшчэ працягвалі выходзіць у сьвет: зборнік вершаў “Агністы слуп” – 1921 год, зборнік апавяданьняў “Цень ад пальмы” – 1922 год, зборнік крытычных артыкулаў “Лісты пра рускую паэзію” – 1923 год. У гэтым самым годзе выпушчана другое выданьне пасьмяротнага зборніка М. Гумілёва “Вершы”. Вось якая вялізная творчая спадчына ўжо была набыта Гумілёвым да таго часу.

І вось цяпер ледзь ня цэлая газетная старонка прысьвечаная 100-годдзю гэтага выдатнага паэта і культурнага дзеяча, забітага паводле загаду самога Леніна. (Перад тым, як аддаць такі загад, Ленін, праўда, распарадзіўся “взять раскаяние у гумилёва и взамен пообещать помилование”. З такой мэтай з ім сустракаўся сам вярхоўны кат РСФСР Фелікс Дзяржынскі. Гумілёў з агідаю адкінуў гэтую “спагаду”). Праўда, больш нідзе ў гэтыя дні я пра яго не сустракаў ні слова. Нават “Литературная Россия”, як я заўважыў, не дала гэтае сьветлае імя ў тым самым зьмесьце: “в номере”.

Незалежная ж агульнасаюзная “Литературная газета” зусім абмінула знамянальную дату вялікага літаратара, што стаў крывавай ахвярай ленінскага тэрору. Прынамсі, у нумары за 9 красавіка – ні слова. Паглядзім, што будзе ў нумары за 16 красавіка.

Аднак публікацыя вершаў М. Гумілёва з яго партрэтам і словам пра яго павінна нам аблегчыць кампанію за рэабілітацыю Алеся гаруна, за выпуск зборніка яго цудоўных твораў. На 11 сакавіка наступнага году прыпадае 100 гадоў з дня нараджэньня гэтага слаўнага сына Беларусі.

15 красавіка 1986 году. Дзён тры таму назад я атрымаў па пошце запрашэньне праўленьня Дома літаратара “на вечар новай кнігі: Адам Міцкевіч. “Пан Тадэвуш”. Пераклад Язэпа Семяжона”.

Яшчэ задоўга да гэтага я ўжо з друкаванага “Каляндарнага плану работы” Д. Л. на красавік ведаў пра названы вечар. Зразумеў, як і трэба было разумець: гаворка павінна весьціся пра “новую кнігу”, значыць, перш за ўсё пра выдавецкую зьяву, а не пра сам твор. Бачачы адноснае безуладдзе ў выдавецтве, ды й узважваючы сваю ролю ў зьяўленьні гэтага шыкоўнага выданьня, я... праяўляю “ініцыятыву”. Яна вылілася ў мой тэлефонны выхад на Ніла Гілевіча. Думаю, уяўляючы сябе ў ролі дырыжора імпрэзы, трэба ж узгадніць некаторыя дэталі, перш за ўсё “праблему” ганаровых гасьцей і прамоўцаў. “Узгадняю”. Атрымліваю высьпятка, якім, аднак, чамусьці ня вельмі быў шакаваны.

– Гэта павінен быць, Міхась Фёдаравіч, высокі ўзровень, – кажа Ніл, – паколькі абавязкова будуць польскія консулы. І, значыць, весьці вечар мусіць нехта з сакратароў Саюза пісьменьнікаў. – Гілевіч, думаю я, якраз адпавядае гэтаму ўзроўню. – А вам, Міхась Фёдаравіч, абавязкова давядзецца выступіць. Так што, прашу вас, рыхтавацца.

Атрымаўшы такія тлумачэньні і інструкцыі, я пачаў сапраўды рыхтавацца. А куды ж дзенешся? Сказаць жа ёсьць пра што. Хацелі ж зьвесьці выданьне да звычайнага радавога, абы б надрукаваць пераклад. Я ў свой час на планёрцы разьвеяў такія намеры, сказаўшы, што кніга павінна стаць выдавецкай зьяваю. Адпаведна гэтаму падбіраліся спосабы афармленьня, мастак і мастацкі рэдактар, паліграфматэрыялы і іншае. Часткова я, напэўна, недзе ўжо закранаў гэта ў сваім дзёньніку.

Я даволі старанна падрыхтаваў тэзісы свайго выступленьня, ведаючы, што гэта будзе асноўны рэферат на імпрэзе. Я даўно ўжо зьвязаў лёс “беларускага” “Пана Тадэвуша” з лёсам наогул беларускай літаратуры-пакутніцы. Бачу тут сімвалічную сувязь. Выданьне першага беларускага перакладу В. Дуніна-Марцінкевіча, амаль цалкам зьнішчыла царская цэнзура. Другі пераклад пабачыў сьвет ужо ў наш час – праз пяцьдзясят гадоў пасьля выкананьня яго Браніславам Тарашкевічам у польскай даваеннай турме. Перакладчык, вялікі сын беларускага народу, у 1938 годзе быў расстраляны Сталіным, рукапісы зьніклі, ледзь удалося іх адшукаць. Але раней канца 50-ых гадоў выданьне гэтае і не магло зьявіцца. Аднак, як бачым, і не сьпяшаліся выдаваць. Трэці пераклад, зроблены Пятром Бітэлем у савецкім канцлагеры, яшчэ ня выдадзены (анонс я надрукаваў ужо ў плане выпуску). Семяжонаўскі, найбольш шчасьлівы, трэба лічыць фактычна чацьвёртым перакладам, калі ня браць пад увагу спробы Аляксандра Ельскага (1892 г.) і некаторых сучасных беларускіх паэтаў.