Бычковский Алесь - Прапаведнікі смерці

Бывай. З табой было захапляльна і цікава».

Славамір дапісаў апошнія словы, перачытаў. Адным клікам мышкі ліст быў адпраўлены. Усё скончылася. Ён зноў свабодны, чым так заўсёды ганарыўся, і такі ж нязменна адзінокі, як і раней. Славамір ніколі не пакутаваў ад сентыментальных пачуццяў, але на гэты раз адчуванне шчымлівай тугі ціха раздзірала сэрца. Г адзіннік паказваў палову дванаццатага вечара. Эксперымент з «Сусветнымі таямніцамі» мусіў хутка распачацца. Славаміра ахапіла нявыказаная трывога. Мурашы прабегліся па спіне. Каб сагрэцца, ён пайшоў на кухню заварыць гарбаты. З вентыляцыйнай трубы патыхнула тухлымі яйкамі. На імгненне падалося, што акрамя яго ў кватэры яшчэ хтосьці ёсць. Але толькі на імгненне.

Славамір дачакаўся пакуль закіпіць чайнік і заліў вадой шчэпаць зялёных лісцікаў у кубку. Непрыемны пах змяніўся водарам кітайскіх палёў. Славамір вярнуўся да камп’ютара.

Побач з «таямніцамі» чакала трынаццаць свечак...

.Пасля рытуалу наступіла паўза.

Жыццё раптоўна неяк прыпынілася. Застыла на месцы. Нічога не адбывалася. Ніхто не званіў ужо два дні. Карына не адказала на апошні ліст, а ў кнігарню Славамір наўмысна не заходзіў, каб не сустрэцца з сяброўкай. Ромка Фокін не турбаваў. Распачаты рукапіс не прыцягваў увагі. Камп’ютар шапацеў кулерам. Ён перабіваў цішыню ў кватэры. Цішыня — страшэнная рэч. Паспрабуйце ўслухацца ў яе. Можаце пачуць такія нерэальныя гукі, што можа падацца, быццам вы з’язджаеце з глуздоў.

Пасля кантакту з пазабоччам Славаміру было не па сабе. Ахапілі невытлумачальныя тужлівасць ды самота. Яны прыйшлі потым, не адразу, не падчас мармытання заклёнаў.

На трэцюю ноч прыснілася суседка. Мярцвяна-бледная, яна моўчкі ўзіралася пустымі вачыма ў Славаміра і быццам нема папікала. Потым прамовіла: «Я ў вёсцы Жытніца». І ён адразу прачнуўся ў халодным поце. У пакой лілося святло Месяца.

Усю наступную раніцу і палову дня Славамір праваляўся ў ложку. Ён не мог падняцца з-за ламаты ў целе. Сэрца напаўняў цяжар душэўнай пустэчы. Толькі бліжэй да абеду неяк здолеў прымусіць сябе вылезці з-пад коўдры. Пасля пастаяў пад халодным душам, каб змыць здранцвенне.

Затым у дзверы настойліва пазванілі і пагрукалі. Славамір адчыніў. На ўваходзе чакаў знаёмы ўчастковы Серабракоў.

— Ваша суседка недзе прапала. Тры дні няма. Заяву прынёс цяперашні муж.

— Муж?

— Прабачце, прыяцель. З ейным ладам жыцця. Мо сканала дзе? Але ж, для праформы я павінен распытаць: калі вы бачыліся апошні раз, дзе, пры якіх абставінах?

Славамір павольна распавёў пра апошнюю сустрэчу каля пад’езда. Напрыканцы падумаў крыху і параіў нечакана для сябе:

— Пашукайце ў вёсцы Жытніца. Мажліва, яна там.

— Адкуль ведаеце? — здзівіўся Серабракоў.

— Неяк чуў, што там засталася радня маёй суседкі, — схлусіў Славамір. Не расказваць жа пра прарочы сон.

Калі развіталіся, Славамір вярнуўся ў рабочы пакой і ўзяў у рукі «таямніцы». На гэты раз ён глядзеў на кнігу з цікавасцю і спалохам. Гартаць старонкі не хацелася.

Вось табе і маеш. А ён лічыў набытае забабонне недарэчнымі казкамі. Рытуал супраць запояў суседкі правёў быццам у жарт. Мо супадзенне? Раптам моцна захацелася выпіць.

***

Ромка Фокін намаляваўся знянацку ў другой палове дня. Зваліўся нібы снег на галаву. Безцырымонна адштурхнуў Славаміра ўбок і пакрочыў у пакой, дзе паставіў на стол пузатую бутэльку каньяку. Славамір зачыніў дзверы і рушыў следам.

— Можаш сябе павіншаваць, — выдыхнуў Ромка і адкаркаваў бутэльку. — Выдавецкі савет вырашыў вызваліць цябе ад напісання касмічных баевікоў. Мне даручана прапанаваць табе пісаць дзіцячыя казкі.

Славамір моўчкі зняў з паліцы на сцяне дзве філіжанкі і паставіў іх на стол.

— Хлопцы вельмі смяяліся з прапанаванай табой літаратурнай канцэпцыі нябачнага твора, — працягваў Ромка.

Ён спрытна разліў напой.

— Будзем, — Ромка выпіў.

Славаміру піць расхацелася. Ён перасунуў крэсла насупраць і сеў.

— Наконт казак, канешне, жарт, — прызнаўся Ромка. — Справа ў іншым, што апошняя твая кніжка «Забойства на колах» амаль уся раскуплена за квартал. Ты ўпэўнена дэбютаваў у дэтэктыўным жанры. Разумееш?

Славамір паціснуў плячамі. З моманту Ромкінага ўваходу ў кватэру ён яшчэ не прамовіў ні гуку.

— Плануецца хуткім часам ціснуць дадатковы наклад. Як табе навіна?

Славамір уздыхнуў.

— Што ў цябе за твар? — абурыўся Фокін. — Прачніся, поспех на ганку. Больш не трэба аніякіх космаопер. Пішы, што душы заўгодна. Выдавецтва чакае працягу дэтэктыва.

— Ромка, — прамовіў Славамір. — З табою адбывалася калі-небудзь містыка?

— Не ведаю. Мажліва калісьці, — Фокін гадаў, што хоча сказаць сябар. Патлумач.

— У мяне за сцяной суседка жыла. П’янь несусветная. Жыцця не давала. Кожны дзень у атрутнай гары, а па начах канцэрты. Набыў неяк кніжачку «Сусветныя таямніцы», вычытаў «рэцэпт», як пазбавіць ад алкагалізму іншую асобу і. карацей, правёў дзеля цікавасці рытуал, а пасля высветлілася, што суседка недзе знікла без вестак, і ўжо тры дні няма. Што думаць?

— Пачакай. пачакай, — Ромка схапіў том і прыняўся зацікаўлена гартаць. Пакрысе ягоны твар набыў заклапочанасць. — Вось не думаў, што яна яшчэ недзе прадаецца. Няйнакш, на складзе ці сховішчы завалялася пара-тройка асобнікаў. Ну і ну.

Ромка шумна выдыхнуў і загарнуў кніжку.

— Што?

— Ты дарослы мужчына, а вінаваціш сябе ў знікненні суседкі з-за рытуалу?

— Я не ведаю, — шчыра прызнаўся Славамір. — Але на сэрцы цяжка, сам не свой які дзень.

— Дурань, — сказаў Ромка. — Гэта падробка. Кніжку напісаў я.

— Не разумею. Як гэта?

— Справа была на пачатку дзевяностых. Памятаеш, што адбывалася тады ў кніжным бізнесе? Мы, жаўтаротыя юнакі, прагнулі нахапаць грошай. Які там літаратурны працэс, браце? Саюз распаўся, цэнзура знікла, а кніжны рынак у стане вакуума. Фантастыка, фэнтэзі, баевікі, кінараманы, дэтэктывы, парнаграфія, эротыка, кінасерыялы — усё віхурам напоўніла кнігарні, выціскаючы класіку і калгасна-рабочыя раманы. Попыт быў страшэнны. Прыбыткі выдавецтваў вымяраліся касмічнымі лічбамі. Усё паглыналася галоднымі чытачамі, нібы ў прорву. Рэлігія стала дазволенай, Біблія — у свабодным гандлі. І чыталі! І не толькі Біблію. Колькі тады кніжак пра акультызм з’явілася! Існавалі аўтары, якія з лёгкай рукі сачынялі соннікі, з пальца высмоктвалі гараскопы. А я вось вырашыў напісаць «Сусветныя таямніцы». Абклаўся гарой ужо выдадзенай адпаведнай літаратуры, як у анекдоце: з адной кніжкі — цытата, з двух — лекцыя, з пяці — яшчэ адна кніжка. Дзе свайго навыдумляў, дзе спісаў тэкст з іншай крыніцы, толькі словы пераставіў. Гэткім чынам і нарадзіліся «таямніцы».

Славамір нічога не адказаў.