Сяргей Белаяр - Логіка негуман

СЯРГЕЙ БЕЛАЯР

ЛОГІКА НЕГУМАН

Фантастычнае апавяданне

Транспартнае судна «Непатрабавальны мул» перасекла мяжу Сонечнай сістэмы дваццаць другога кастрычніка дзве тысячы сто шэсцьдзясят дзявятага года. На борце было васьмёра членаў экіпажа і адзінаццаць з паловай тысяч тон каштоўнага грузу, які чакалі на Еўропе.

— Хутка мы будзем дома! — летуценна ўсміхнулася Сняжана Гаўрыш і прыціснулася да каханага. Вочы долмата Раксы гарэлі радасцю, прычынай якой было не толькі ўсведамленне блізкасці спадарожніка Юпітара. — Ты яшчэ не прыдумаў імя для дзіця?

— Калі народзіцца хлопчык, назавём Арвідам, у гонар дзеда...

— А калі дзяўчынка?

— Не ведаю, — Ракса пяшчотна пагладзіў жанчыну па жываце, які пачаў акругляцца, а затым пацалаваў у патыліцу, удыхнуўшы чароўны водар валасоў. — Мне падабаецца Астэрыя.

— А Бажэна?

— Чаму не? — паціснуў плячыма Ракса. — Таксама прыгожае імя... Галоўнае, каб табе падабалася!

— Не, цяпер мы — сям’я. І падабацца павінна нам абодвум.

— Мы занадта розныя для таго, каб мець аднолькавыя густы.

— Мужчына і жанчына павінны быць рознымі, інакш у іх саюзе няма ніякага сэнсу... Праўда, прыгожа?

Гарызонт займаў срэбны россып.

— Ты столькі гадоў у космасе, але так і не перастала захапляцца зоркамі? — здзівіўся Ракса.

— Імі нельга аб’есціся, таму што яны мацнейшыя за любы наркотык... Я буду па іх сумаваць!

— Гэта ж не назаўсёды!

— Я змагу вярнуцца да іх толькі пасля таго, як нашадзіця стане дарослым, — у голасе Гаўрыш адчуваўся смутак, — а да гэтага... Не хвалюйся, Долмат, я дам рады, бо нас будзе трое!

— Мы можам наняць выхавацеля.

— Мы ўжо гаварылі пра гэта: ані нянечкі, ані дзіцячыя садкі, якімі б выдатнымі яны ні былі, бацькоў ніколі не заменяць!

— Я магу знайсці іншую працу.

— А чым дрэнная гэта?.. Ты будзеш прылятаць на Еўропу. Хай на месяц, на два, але зможаш праводзіць час з дзіцём... Дый дзе ты яшчэ заробіш такія грошы?

У словах Гаўрыш мелася рацыя, таму Ракса палічыў за лепшае прамаўчаць. Ды і навошта лішні раз верадзіць душу?

— Падумаць толькі, я падарыў жыццё чалавеку, і гэты чалавек зможа радавацца яму. Стаць пісьменнікам ці артыстам, будаваць дамы ці кіраваць касмічнымі караблямі...

— Хочаш, каб наша дзіця стала касманаўтам?

— Кім яно будзе, вырашаць яму. Галоўнае, каб прыносіў карысць людзям!

— Ты заўсёды была альтруісткай, — Ракса ўзнагародзіў жанчыну пацалункам і злавіў сябе на тым, што лічыць яе сапраўдным падарункам лёсу.

— А ты не?

Адказаць Раксу не далі.

— Капітан? — ажыў інтэркам.

— Прабач! — Ракса наблізіўся да перамоўнай прылады і націснуў на кноп­ку. — Слухаю!

— Інвентарызацыя грузу завершана. Пасля выхаду з гіперпрасторы мы нічога не страцілі!

— Добра, Вірмант! Што рэактар?

— Набірае абароты. Праз два тыдні будзем у порце!

— Падумаць толькі — многіх зорак даўным-даўно няма, а святло ад іх працягвае да нас ісці, — сказала Гаўрыш, калі Ракса зноў схапіў яе ў абдымкі. — Што гэта?

— Не ведаю...

Прама па курсе з’явілася воблака, афарбаванае ў блакітныя і ружовыя колеры. Ракса быў гатовы паклясціся, што яшчэ секунду таму гарызонт быў чысты. Памеры воблака імкліва павялічваліся.

«Непатрабавальны мул» не мог ні затармазіць, ні павярнуць...

Спалохацца касманаўты не паспелі. Пачуўся дробны трэск анігіляцыі, які імгненна ўзмацніўся да верхняй крытычнай велічыні, затым судна з жахлівай сілай скаланула.

Згасла святло, і практычна адначасова завыла сірэна.

— Долмат! — голас Гаўрыш звінеў ад спалоху.

— Без панікі! — Ракса ўскочыў і дапамог жанчыне падняцца. — Ты цэлая?

— Так, — Гаўрыш цяжка дыхала. Адчувалася, што яна слаба кантралюе сябе.

— Да вочак!

Перагародку прыйшлося падымаць уручную. Ледзь толькі ўтварылася дзірка якая дазваляла выбрацца з адсека, як касманаўты нырнулі ў яе. З-за дыму было цяжка дыхаць. Ён лез у вочы, замінаючы арыентавацца.

— Сюды! — Ракса сціснуў руку Гаўрыш і пацягнуў жанчыну за сабой. Лік ішоў на секунды. З кожным крокам дыму прыбывала. Сістэма прымусовай вентыляцыі бяздзейнічала.

— Чаму не загараецца аварыйнае асвятленне?

Замест адказу Ракса сарваў вечка і вырваў з яго дубль-скафандр.

— Апранай! Хутчэй!

Экіпаж любога судна стараліся падбіраць з такім разлікам, каб касманаўты не моцна адрозніваліся адзін ад аднаго па камплекцыі.

На тое, каб апрануцца ў скафандры, сышло крыху больш за хвіліну. Да гэтага часу дым апусціўся да пояса.

— Можаш дыхаць?.. Выдатна, не адыходзь ад мяне!.. Вірмант?.. Вірмант, чуеш мяне?.. Адказвай, Вірмант!

Ні па ўнутраным канале, ні па інтэркаме звязацца з памочнікам капітана так і не ўдалося.

— Мы павінны трапіць на мосцік!

Зрабіць гэта хутка і з найменшай рызыкай можна было толькі праз выхад у адкрыты космас.

Гаўрыш не вагалася.

У суседнім адсеку панаваў вакуум — выбух прабіў наскрозь усе тры пласты ашалёўкі. Пры цьмяным святле зорак была бачная бялявая заслона інею, што пакрываў сцены, падлогу і столь.

Холад абсалютнага нуля. Выжыць немагчыма.

На шчасце, помпа не пацярпела, і касманаўтам удалося хутка адпампаваць паветра. А вось перагародка падымалася з цяжкасцю, прымушаючы губляць каштоўныя хвіліны. Нарэшце шлях быў вольным.

— Чаравікі! — не паленаваўся лішні раз нагадаць пра магнітныя прысоскі Ракса. З космасам жартаваць нельга. Ён, як і раней, заставаўся чужым і варожым. — Гатовая?.. За мной!

Касманаўты ўключылі ўнутраны ціск скафандраў і ступілі ў пустэчу. Па адсеку загулялі прамяні ліхтароў. Да шлюзавай камеры дайшлі без праблем, а вось з люкам зноў узнікла замінка — створкі ніяк не хацелі рассоўвацца.

Ракса і Гаўрыш пасля няўдалай спробы прабіць праход пры дапамозе лома пусцілі ў ход плазменны разак. Промень без цяжкасці прарэзаў тоўсты метал. Замацаваўшы страховачны трос, Ракса першым пакінуў судна.

Ашалёўку «Непатрабавальнага мула» нібы паела воспа. Рознапамерныя кратэры, шчыліны і шчарбіны пакрывалі ўсю пярэднюю частку судна. Дзе-нідзе ў корпу­се зеўралі вялікія дзіркі. Усе яны размяшчаліся насупраць адсекаў, дзе знаходзіліся людзі.

Ракса ў думках вылаяўся — ён да апошняга моманту спадзяваўся на тое, што яшчэ каму-небудзь пашчасціла выжыць.

— Пашанцавала, нічога не скажаш.

Гаўрыш заплакала — яна паспела пасябраваць з усімі.

Варта было павярнуць галаву, як у поле зроку трапляла воблака, якое хутка аддалялася. Нічога не сведчыла пра тое, што нейкія паўгадзіны таму яно сустрэлася з «Непатрабавальным мулам».

— Антыгаз... Трагічная выпадковасць... Мы павінны ісці!

Падсвядома Ракса чакаў пытання «навошта», але яно не ўзнікла — на першае месца выйшла дзіця.