Дар'я Ермашкевіч - Сола

— Напэўна, табе было самотна, калі ты быў зусім адзін.

— Не, я ніколі не быў адзін па-сапраўднаму. Я ведаў, што ты жывая, толькі чакаеш лепшага дня. Да таго ж, існуюць мільярды мадэлей у маёй галаве — наўрад ці гэта можна назваць адзінотай.

Сола ўсміхнуўся. Сюзан уважліва глядзела ў яго вочы. У ім не было ні пыхлівасці, ні ганарыстасці, ён шчыра хацеў зрабіць яе і ўсіх шчаслівымі. Можа, так нават лепш, што сапраўдных людзей не засталося. Ён быў іншым, больш правільным, гуманным, дасканалым. Яго сапраўды можна было назваць найвышэйшай істотай.

— Мне падаецца, ты стамілася. Давай працягнем нашу размову заўтра?

Сюзан згодна кіўнула і таропка ўстала з крэсла.

— Ты маеш рацыю. Мне трэба пра ўсё вельмі добра падумаць.

Ужо каля дзвярэй ёй у галаву прыйшло пытанне:

— Сола, твой свет дасканалы, але хіба магу я стаць яго часткай, такой, якая я ёсць? Што будзе, калі я не пагаджуся на твае ўмовы? Ты дазволіш мне памерці, калі я захачу менавіта гэтага?

На імгненне ў вачах Сола прамільгнуў страх. Ён чакаў гэтага пытання. Погляд Стваральніка зрабіўся больш мяккім, ён адвярнуўся, і Сюзан нават падалося, што яна пабачыла слёзы.

— Гэта не ўмовы, ты не абавязана іх прымаць. Я адпушчу цябе, калі ты гэтага пажадаеш.

Сюзан сцерла са шчакі слязу і як мага цішэй зачыніла за сабой дзверы.

— Дзякуй.