Вітаўт Чаропка - Няхай жыве горад шчасця!

— Дарагія таварышы, — пачаў ён нетаропка, — сябры і паплечнікі, асабіста наш паважаны госць, у гэты гістарычны момант я, як вялікі міратворца i чалавекалюбца, падымаю свой тост за нябачаны росквіт...

Ён так i не закончыў. У гэты момант у пакой з крыкамі ўварваліся аген­ты пільнасці.

— Дзе ён? Дзе ён?—закрычалі яны. — Дзе ён?

Прэзідэнт пераможна ўсміхнуўся і паказаў пальцам на мяне. Старшыня паспешліва цугліў са шкляніцы віно — гэта было апошняе, што я ўбачыў тут. Агенты пільнасці схапілі мяне за рукі, заламалі іх за спіну і вывелі за дзверы. Следам выбег Прэзідэнт.

— Вось забыліся, — працягнуў ён агентам Святое пісьмо.

На вуліцы нас ужо чакаў бранявік. Ля яго тоўпіліся зацікаўленыя гараджане. Сярод ix i тая дзяўчынка з блакітнымі вачыма. Яна глядзела некуды ў бясконцую далеч, кудысьці туды, у будучыню. У руках дзяўчынка трымала паштоўку з рэпрадукцыяй «Дынарыя кесара».

— Ану, пакажы гэтым цемрашалам клас! — штурхнулі мяне ў спіну агенты, i я звыкла крыкнуў штомоцы:

— Няхай жыве горад Шчасця!