Анатоль Астапенка - Нэйсі

Раптам контуры наваколля зноў пачалі губляць выразнасць. І разам з гэтым прывідным наваколлем пачала мяняцца і сама Нэйсі. Урэшце яна растварылася ў гэтым вечным танцы быцця і небыцця, і да яго даляцелі яе апошнія словы: “Я прыйду да цябе. Не ведаю, калі, але прыйду. Няхай гэта будзе каштаваць мне жыцця. Але ты ніколі не забывай пра тое, аб чым я цябе прасіла. Кінь доследы.”

У наступны момант Антон убачыў сябе ў тым лесе, куды трапіў спачатку. Ноч замыкала свой чарговы цыкл зыбкім, дрыжачым ранкам новага дня. Дзень урываўся ў яго свядомасць да болю знаёмымі і цяпер вельмі роднымі прыкметамі. Весела пераклікаліся між сабой вераб’і і нетаропка стукаў па сасне нястомны дзяцел. Верхавіны магутных разлапістых грабаў гайдаліся ў прывітальным руху галінаў. Ласкава шапацела пад нагамі мокрая, набрынялая расой трава.

“Як жа прыгожа тут!” - падумаў бы яшчэ ўчора Антон. Але як нельга ўступіць двойчы ў адну і тую ж раку, так і нельга прадубляваць учарашняе шчасце. І ён не адчуваў і не заўважаў прыгажосці новага дня. Ён крочыў у бок горада, увесь ва ўладзе перажытага, і нешта новае паступова захлынула яго, напоўніла нечаканай рашучасцю і яснасцю.

З таго часу Антона Дворжыка ніхто не мог пазнаць. Зусім нядаўна вясёлы, дасціпны, ён цяпер амаль увесь час маўчаў і ўключаўся толькі ў службовыя размовы. Працаваў шмат і, мусіць, яшчэ больш упарта, але толькі дзеля таго, каб забыць пра перажытае. І гэта ў яго атрымалася - у ім нарадзіўся зусім новы чалавек. Тое, мінулае “Я” засталося разам з Нэйсі і назаўсёды для яго знікла.

У першы ж працоўны дзень ён патэлефанаваў шэфу і напісаў заяву аб пераводзе ў іншы аддзел. З даследаваннямі сноў усё было скончана.

Да сённяшняга часу ніхто так і не даведаўся, што ж такое з ім раптоўна здарылася. Сам жа ён маўчаў і на ўсе пытанні толькі паціскаў плячыма. Антон ведаў, што загадка сну, якая адкрылася яму, не павінна быць разгаданай у маштабах усяго чалавецтва. Прынамсі, у цяперашні, вельмі складаны час прагматычных адносінаў і духоўнай дэградацыі грамадства.

Антон разумеў: калі людзі авалодаюць тэхнікай кіравання снамі, пачнецца новая эра - эра міфічнага Эдэма чалавецтва. Відавочна, кожнаму захочацца сніць цікавыя сны - яны будуць нешта накшталт кіно, але больш рэальнымі, матэрыяльнымі, бо адбываюцца пры актыўным удзеле самога чалавека.

І надыдзе момант, калі людзі будуць жыць у сне больш, чым у звычайным стане.

Навошта шукаць задавальненне ў працы, сям’і, каханні. Навошта? Можна ж змайстраваць сабе любое шчасце: вялікае і маленькае, усіх колераў і ўсіх гатункаў. І гэта загубіць чалавецтва, бо яно проста выпадзе з рэальнасці.

Дворжак ведаў пра гэта і маўчаў. Ён чакаў Нэйсі.

...Прайшло шмат гадоў. А ён па-ранейшаму чакаў, памятаючы: яна сказала, што яшчэ адзін раз прыйдзе.

І аднойчы, калі чаканне зрабілася нясцерпным, гэта адбылося.

Неяк пад вечар ён адчуў сябе вельмі кепска. Ледзь дабраўся да ложка, лёг і заснуў. Ноччу, упершыню за ўсе гады пасля працяглага растання з Нэйсі, яму з’явіліся старыя сны. Да яго прыйшла Нэйсі. Вялікая цяга адно да аднаго нарэшце зноў звяла іх разам на скрыжаванні двух Сусветаў, і яны былі разам усю ноч. Яны ведалі, што памруць, але былі бясконца шчаслівыя ад таго, што нарэшце разам.

Раніцой прасторы светаў зноў разышліся, і яны памерлі.

А можа, яны пайшлі ў нейкі іншы Сусвет? Гэтага ніхто не ведае. Памерлі ж яны толькі ў сваіх сусветах...