Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Герміёна прыклала палец да вуснаў і прайшла да самой далёкай кабінцы. Спыніўшыся перад ёй, яна спытала:

- Гэй, Міртл! Прывітанне! Ты тут?

Гары з Роном падышлі паглядзець. Плакса Міртл плавала ў паветры над унітазам і калупала вугор на падбароддзе.

- Гэта туалет для дзяўчынак, - заявіла яна, з падазронам паглядзеўшы на хлопчыкаў. - А яны не дзяўчынкі.

- Не дзяўчынкі, - пагадзілася Герміёна. - Я проста прывяла іх зірнуць, як тут... цікава.

Герміёна нявызначана абвяла рукой старое бруднае люстэрка і вільготны пол.

- Спытай яе, ці не бачыла яна чаго-небудзь, - аднымі вуснамі сказаў Гары Герміёне.

- Што гэта вы шэпчацеся? - патрабавальна спытала Міртл, утаропіўшыся на яго.

- Нічога, - паспяшаўся засведчыць яе Гары, - мы толькі жадалі спытаць...

- Як бы мне жадалася, каб людзі перасталі шаптацца за маёй спіной! - істэрычна выгукнула Міртл, відавочна душачыся слёзамі. - У мяне ёсць пачуцці, ці ведаеце, нягледзячы на тое, што я мёртвая...

- Міртл, ніхто не жадаў цябе пакрыўдзіць, - паспрабавала супакоіць яе Герміёна, - Гары ўсяго толькі...

- Ніхто не жадаў мяне пакрыўдзіць! Гэта мне падабаецца! - завыла Міртл. - Усё маё жыццё ў гэтай школе была суцэльным кашмарам, а зараз вы жадаеце сапсаваць мне смерць!

- Мы ўсяго толькі жадалі спытаць, не ці бачыла ты тут за апошні час чаго-небудзь дзіўнага, - хуткамоўкай выпаліла Герміёна. - Таму што ў Хэлоўін прама тут, у цябе за дзвярамі, было здзейснены напад на кошку.

- Ты бачыла каго-небудзь паблізу ў той вечар? - спытаў Гары.

- Я не звярнула ўвагі, - драматычна выгукнула Міртл, - Піўз мяне так пакрыўдзіў, што я прымчалася сюды і жадала пакончыць з сабою. Потым, зразумела, я апамяталася і зразумела, што я і так... што я...

- І так мёртвая, - з шчырым жаданнем дапамагчы дамовіў за яе Рон.

Міртл трагічна ўсхліпнула, паднялася вышэй, перавярнулася і ластаўкай нырнула ва ўнітаз, апырскаўшы хлопцаў вадой. Пасля гэтага яна знікла з выгляду, хоць, калі судзіць па прыглушаных, але не затіхавшім рыданнях, яна стаілася дзесьці ў выгіне трубы.

Гары і Рон застыглі расчыніўшы роты, а Герміёна стомлена паціснула плечамі і сказала:

- Для Міртл гэта амаль што вясёлая гутарка... Пайшлі адгэтуль.

Ледзь толькі Гары зачыніў дзверы, і всхліпываній не стала чуваць, як раздаўся гучны голас, які прымусіў усіх траіх прыскокнуць ад спалоху.

- РОН!

Персі Уізлі як укапаны спыніўся на лесвічнай пляцоўцы. Значок "СТАРАСТА" грозна зіхацеў, а на твары застыгла выраз найпоўнага шоку.

- Гэта для дзяўчынак! - бязгучна вытхнуўся ён. - Што вы там?...

- Жадалі паглядзець, - паціснуў плечамі Рон, - доказы, разумееш....

Ад абурэння Персі стаў раздзімацца і гэтым вельмі нагадаў місіс Уізлі.

- Хутка - прыбірайцеся - адгэтуль, - люта вымавіў Персі, падышоў і пачаў адштурхваць хлопцаў ад туалета сваім целам, шырока разводзячы рукі. - Вам што, абыякава, што аб вас могуць падумаць? Трэба жа здагадацца прыйсці сюды, калі ўсё астатнія на вячэры!...

- А чаму нам нельга быць тут? - заспрачаўся Рон, упіраючыся і абурана гледзячы на Персі. - Слухай, мы не чапалі гэтую кошку!

- І менавіта гэта мне прыйшлося тлумачыць Джыні, - выклікнуў Персі з абурэннем, - але яна ўсё роўна баіцца, што вас выключаць, я яшчэ ніколі не бачыў яе такой засмучанай, яна ўсе вочы выплакала, ты мог бы падумаць трохі і аб ёй, усе першакласнікі і так пад занадта моцным уражаннем ад гэтай гісторыі...

- На Джыні табе напляваць, - заявіў Рон. Вушы ў яго пачалі чырванець. - Ты проста баішся, што я сапсую табе кар'еру, што з-за мяне ты не станеш лепшым вучнем школы...

- Мінус пяць балаў! - сувора сказаў Персі, паказаўшы пальцам на значок "СТАРАСТА". - Спадзяюся, гэта паслужыць вам урокам! І больш ніякіх гульняў у шпікоў, а то напішу маці!...

І ён важна выдаліўся. Ззаду шыя ў яго была такая жа чырвоная, як вушы ў Рона.

Увечар Гары, Рон і Герміёна вылучылі сабе месцы ў агульнай гасцінай як мага далей ад Персі. Рон усё яшчэ знаходзіўся ў вельмі благім стане духу і таму стала саджаў кляксы на хатнюю працу па замовах. Урэшце рэшт ён безуважліва пацягнуўся за палачкай, каб выдаліць бруд, але тая чамусьці падпаліла пергамент. Дымячыся ад абурэння ані не менш, чым яго хатняя праца, Рон з сілай зачыніў "Зборнік замоваў (частка другая)". Да найвялікшага здзіўлення Гары, Герміёна рушыла ўслед яго прыкладу.

- Хто жа гэта мог быць? - задуменна прагаварыла яна, як быццам працягваючы даўно ідучы паміж імі гутарка. - Каму трэба напалохаць усіх сквібов і маглонароджаных, каб яны сыйшлі з "Хогвартса"?

- Давайце падумаем, - сказаў Рон, штукарска імітуючы крайняе здзіўленне. - Не ці ведаем мы выпадкова кагосьці такога, хто лічыць, што маглакроўкі - гэта бяка?

Ён скрыва паглядзеў на Герміёну. Герміёна ў адказ паглядзела на яго з сумненнем на твары.

- Калі ты аб Малфое...

- А аб кім жа яшчэ! - сказаў Рон. - Ты жа чула: "Бруднакроўкі - чарга за вамі!" - кінь, дастаткова зірнуць на яго гідкую пацучыную фізіяномію, і становіцца ясна, што гэта ён!

- Малфой? Нашчадак Слізэрына? - скептычна вымавіла Герміёна.

- А што? Паглядзі на яго сям'ю, - умяшаўся Гары, таксама захлопывая кніжку. - Усе вучыліся ў "Слізэрыне"; ён гэтым выхваляецца. Яны папросту могуць быць нашчадкамі Салазара. І татка Малфой вызначана здольны на любыя брыдоты.

- Ключ ад Таемнага Пакоя мог захоўвацца ў іх у сям'і стагоддзямі! - выклікнуў Рон. - І перадавацца ад бацькі да сына...

- Што ж, - задумалася Герміёна, - думаю, гэта магчыма...

- Толькі як гэта даказаць? - змрочна спытаў Гары.

- Спосаб, падаецца, ёсць, - павольна вымавіла Герміёна, неўзаметку кінуўшы погляд на Персі і яшчэ мацней панізіўшы голас, - хоць, вядома, гэта цяжка. Да таго ж небяспечна, вельмі небяспечна. Думаю, для гэтага прыйдзецца парушыць не менш пяцідзесяці школьных правіл...

- Калі калі-небудзь, ну, можа, праз месяц, ты нарэшце вырашыш нам усё растлумачыць, тады скажаш, добра? - раздражнёна сказаў Рон.

- Добра, - халодным тонам адказала Герміёна. - Нам трэба будзе пракрасціся ў агульную гасціную "Слізэрына" і задаць Малфою некалькі пытанняў, толькі так, каб ён не здагадаўся, што мы - гэта мы.

- Але гэта жа немагчыма, - сказаў Гары, а Рон засмяяўся.

- Не, магчыма, - запярэчыла Герміёна, - усё, што нам трэба - гэта Пераваротнае зелле.

- А што гэта? - хорам спыталі Гары і Рон.

- Снэйп распавядаў аб ёй пару тыдняў таму...

- Вось рабіць нам на зеллеварэнні больш няма чаго, толькі Снэйпа слухаць, - прабурчэў Рон.

- Перваротнае зеллея можа ператварыць цябе ў кагосьці іншага. Ну, думайце жа! Мы можам ператварыцца ў Слізэрынцаў. І ніхто не здагадаецца, што гэта мы. І Малфой можа нам усё распавесці. Можа быць, ён прама зараз выхваляецца гэтым у агульнай гасцінай "Слізэрына", вось было бы выдатна, калі бы мы маглі быць там і чуць яго!