Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Звярніцеся тварам да партнёра! - распараджаўся Локхард са сцэны. - І пахіліцеся!

Гары з Малфоем ледзь прыкметна схілілі галовы, не зводзячы адно з аднаго вачэй.

- Палачкі напагатове! - крыкнуў Локхард. - Калі я далічу да трох, накладзеце свой заклён, каб раззброіць суперніка - толькі раззброіць - нам не патрэбныя няшчасныя выпадкі - раз... два... тры!

Гары занёс палачку над галавой, але Малфой змахляваў і пачаў на рахунку "два": яго заклён стукнуў Гары з такой сілай, што яму здалося, быццам на галаву абрынулася вялікая чыгунная патэльня. Ён пахіснуўся, але не зваліўся і, не губляючы больш часу, выставіў чароўную палачку ў бок Малфоя і выгукнуў: "Ріктусемпра!"

- Я сказаў, толькі раззброіць! - у трывозе закрычаў Локхард па-над галовамі, паколькі Малфой стаў павольна абсоўвацца на пол; Гары стукнуў па ім казытчарай, і Малфой так выгінаўся ад рогату, што не змог выстаяць на нагах. Гары бестурботна адкінуў галаву, адчуваючы, што будзе несумленна дабіваць Малфоя, калі той ляжыць на палу, і ў гэтым была яго памылка; ловячы ротам паветра, Малфой ткнуў палачкай у Гарыны калены і задаўлена выгукнуў: "Таранталлегра!", і ў тую жа секунду нагі ў Гары абсалютна перасталі яго слухацца і заторгаліся як у квікстэпе.

- Стоп! Стоп! - заекатаў Локхард. Тут Снэйп узяў сітуацыю пад кантроль.

- Фінітэ Інкантатэм! - прароў ён; ногі Гары спынілі свой шалёны танец, Малфой перастаў хіхікаць, і абодва змаглі зірнуць уверх.

Над сцэнай віселі клубы зеленкаватай смугі. Нэвіл з Джасцінам валяліся на палу, задыхаючыся; Рон падымаў Шэймаса, твар у якога было папяліста-шэрым, і перапрошваў за ўсё, што нарабіла яго зламаная палачка; але Герміёна і Мілісэнта Булстроўд усё яшчэ рухаліся; Мілісэнта схапіла Герміёну за галаву, і тая енчыла ад болю; абедзве палачкі валяліся забытыя на палу. Гары скокнуў і стаў адтасківать Мілісэнту. Гэта было нялёгка: яна была значна буйней Гары.

- Дарагія мае, што жа гэта, - усклікаў Локхард, бегаючы паміж дуэлянтамі і пазіраючы на наступствы бітвы, - уставай жа, Макміллан... Асцярожней, міс Фосэт... Зацісні мацней, і кроў перастане ісці праз секунду, Бут...

- Мабыць, я лепш павучу вас блакаваць варожыя заклёны, - аслупянела пралапатаў Локхард, стоячы пасярод залы. Ён зірнуў на Снэйпа, чорныя вочы якога грозна зіхацелі, і хутка адвёў погляд. - Нам патрэбна пару добраахвотнікаў - Лонгбатам і Фінч-Флетчы, не жадаеце?...

- Гэта дрэнная ідэя, прафесар Локхард, - прамовіў Снэйп, наблізіўшыся слізгальнымі рухамі, як вялізны, злавесны кажан. - Лонгбатам здольны разбурыць усё вакол з дапамогай найэлементарных замоваў. Нам прыйдзецца адпраўляць у лякарню тое, што застанецца ад Фінч-Флетчы, у запалкавай пушцы. - Круглы, ружовы твар Нэвіла паружавеў яшчэ мацней. - Як наконт Малфоя і Потэра? - прапанаваў Снэйп, крыва ўсміхнуўшыся.

- Выдатная думка! - узрадаваўся Локхард, жэстам запрашаючы Гары і Малфоя ў сярэдзіну залы. Стаялыя побач хлопцы расступіліся, вызваляючы праход.

- Глядзі, Гары, - сказаў Локхард. - Калі Драко нацэліць на цябе палачку, зрабі вось так.

Ён узнёс у паветра сваю ўласную чароўную палачку, вырабіў ёю нейкія мудрагелістыя маніпуляцыі і тут жа выпусціў. Снэйп пагардліва скрівілся, а Локхард паспешна падабраў палачку са словамі: - Упс - яна сёння перанапружылася...

Снэйп прысунуўся бліжэй да Малфою і прашаптаў яму нешта на вуха. Малфой заўсміхаўся. Гары спалохана падняў вочы на Локхарда і папытаў:

- Прафесар, пакажыце мне, калі ласка, яшчэ раз гэтае блакаванне.

- Спужаўся? - напаўголасу прамармытаў Малфой, так, каб Локхард яго не пачуў.

- Размроіўся, - прашыпеў Гары кутком рота.

Локхард падбадзёрвальна пакалашмаціў Гары па плячу: "Рабі, як я табе паказаў, і ўсё будзе ў парадку!"

- Што рабіць? Выпусціць палачку?

Але Локхард не слухаў.

- Тры - два - адзін - пачалі! - выгукнуў ён.

Малфой імгненна ўзмахнуў палачкай і прароў: "Серпенцорцыя!"

Чароўная палачка ізвергла залп. Гары ў нямым жаху глядзеў, як з яе выляцела доўгая чорная змяя, цяжка звалілася на пол паміж дуэлянтамі і ўскінула галаву, гатовая ўджгнуць. Раздаліся ляманты, натоўп вокамгненна адступіла, вакол Гары і Малфоя ўтварылася вольная прастора.

- Не варушыся, Потэр, - гультаявата кінуў Снэйп, відавочна атрымліваючы асалоду ад спалоху хлопчыка, які апынуўся сам-насам з разлютаванай змяёй. - Зараз я прыбяру яе...

- Дазвольце мне! - выгукнуў Локхард. Ён памахаў палачкай перад змяёй, раздалося гучнае "бум-м!"; змяя, замест таго каб знікнуць, узляцела на дзесяць метраў уверх і затым гучна шмякнулась аб пол. У лютасці, са зласлівым шыпеннем, яна імкліва заслізгала да Джасціна Фінч-Флетчы і зноў падняла галаву, агаліла зубы і прыгатавалася да нападу.

Гары так і не зразумеў, што прымусіла яго дзейнічаць. Ён не паспеў абдумаць рашэнне, прыйшэлае яму ў галаву. Ён толькі адчуў, як ногі, быццам на роліках, панеслі яго наперад, і ён самай дурной выявай закрычаў на змяю: "Пакінь яго ў супакою!" І - цуд! - невытлумачальна - змяя нямогла апусцілася на пол і, падобная на тоўсты чорны садовы шланг, паслухмяна ўляглася, утаропіўшы на Гары спакойныя вочкі. Гары ўжо не адчуваў страху. Ён ведаў, што змяя больш не будзе ні на каго нападаць, хоць і не змог бы растлумачыць, адкуль яму гэта вядома.

Ён з усмешкай звярнуўся да Джасціна, чакаючы ўбачыць у таго на твары палёгку, або збянтэжанасць, або нават падзяку - але зусім не спалох і злосць.

- Што гэта ты задумаў? - крыкнуў ён і, раней чым Гары паспеў вымавіць хоць слова, Джасцін звярнуўся і куляй выляцеў з залы.

Снэйп выступіў наперад, узмахнуў палачкай, і змяя расчынілася ў паветры, стаўшы невялікай аблачынай чорнага дыму. Снэйп таксама глядзеў на Гары з дзіўным выразам: насцярожаным, панура-праніклівым, нешта пра сябе абдумваючы. Гары такі погляд зусім не спадабаўся. Ён таксама ўсвядоміў, што адусюль даносіцца спалохана-злавеснае мармытанне. Потым хтосьці пацягнуў яго ззаду за вопрадку.

- Пайшлі, - сказаў голас Рона яму ў вуха, - пайшлі хутчэй адсюль...

Рон вывяў Гары з залы, Герміёна спяшалася за імі. Калі яны выходзілі з дзвярэй, народ паабапал праёму адсунуўся як мага далей, як быццам асцерагаючыся падчапіць заразу. Гары зусім не разумеў, у чым справа, і ні Рон, ні Герміёна нічога яму не казалі датуль, пакуль яны не дашлі ў пустую Грыфіндорскую гасціную. Там Рон уштурхнуў Гары ў крэсла:

- Аказваецца, ты змеевусны! Чаму ты нічога не казаў нам?

- Хто я? - перапытаў Гары.

- Змеевусны! - крыкнуў Рон. - Ты можаш размаўляць па-змяінаму!

- А, зразумела, - сказаў Гары. - Гэта значыць, я хачу сказаць, я толькі другі раз у жыцці гэта раблю. Аднойчы ў заапарку я выпадкова нацкаваў баа-констрыктора на майго стрыечнага братку Дадлі - гэта доўгая гісторыя - але гэты самы баа-констрыктор распавёў мне, што ніколі не быў у Бразіліі і я яго як бы вызваліў, толькі я не жадаў - гэта было яшчэ да таго, як я пазнаў, што я вядзьмак...