Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Гары быў не ў сілах слухаць далей. Ён гучна кашлянуў і выйшаў з-за паліц. Калі бы ён не быў так раз’юшчаны, то знайшоў бы гледзішча якое яму адчынілася пацешным: хафлпафцы параскрылі рты, быццам Скамянелі ад аднаго яго выгляду, ад твару Эрні павольна адлівала фарба.

- Прывітанне, - сказаў Гары. - Я шукаю Джасціна Фінч-Флетчы.

Горшая боязь хафлпафцаў пацвярджаліся са ўсёй відавочнасцю.

- Навошта ён табе? - спытаў Эрні.

- Я жадаю растлумачыць яму, што насамрэч здарылася са змяёй у Клубе Дуэлянтаў, - сказаў Гары.

Эрні закусіў збялелую губу, а потым зрабіў глыбокі ўдых і вымавіў:

- Мы ўсе там былі. Мы бачылі, што здарылася.

- Тады вы павінны былі зазначыць, што, пасля таго як я паразмаўляў са змяёй, яна адступіла? - спытаў Гары.

- Усё, што я бачыў, - заўпарціўся Эрні, хоць і быў не ў сілах суняць дрыготку, - гэта тое, што ты размаўляў на серпентарго і нацкоўваў змяю на Джасціна.

- Не нацкоўваў я змею! - выпаліў Гары, і яго голас завібрыраваў ад гневу. - Яна яго нават не кранула!

- Ледзь было не кранула! - не здаваўся Эрні. - І, калі жадаеш ведаць, - паспешна дадаў ён, - то магу табе паведаміць, што мая сям'я налічвае больш дзевяці пакаленняў ведзьмакоў і ведзьмаў, і што мая кроў такая жа чыстая, як у ўсіх, і...

- Пляваць мне на тваю кроў! - люта крыкнуў Гары. – Чаму гэта я павінен нападаць на магланароджаных?

- Кажуць, ты ненавідзіш маглаў, з якімі жывеш, - хутка адказаў Эрні.

- Жыць з Дурслі і не ненавідзець іх проста немагчыма, - горка сказаў Гары. - Паглядзеў бы я на цябе на маім месцы.

Ён разгарнуўся на абцасах і імкліва выдаліўся з бібліятэкі, заслужыўшы неўхваляльны погляд ад мадам Пінс, якая ў гэты час працірала пазалочаную вокладку вялізнай кнігі замоваў.

Аслеплены гневам, Гары крочыў па калідоры, не разумеючы, куды ідзе, да такой ступені ён разлютаваўся. У выніку ён уторкнуўся ў нешта вельмі вялікае і цвёрдае, што збіла яго з ног.

- А, прывітанне, Хагрыд, - сказаў Гары, паглядзеўшы ўверх.

Твар Хагрыда цалкам хавалася пад вязаным, зацярушаным снегам шлемам, але яго ўсё роўна ні з кім немагчыма было пераблытаць: гіганцкая фігура ў кратовым футры запаўняла сабою ўвесь калідор. З неверагоднага памеру рукавіцы звісаў дохлы певень.

- Як жыццё, Гары? - сказаў Хагрыд, сцягваючы шлем, каб можна было размаўляць. - Чагось ты не на ўроку?

- Адмянілі, - сцісла растлумачыў Гары, паднімаючыся на ногі. - А ты што тут робіш?

Хагрыд паказаў знежывелае цела.

- Другі за гэты семестр, - распавёў ён. - Або лісіцы, або крывасмактальны медзвеклоп... вось мне і трэба дазвол дырэктара накласці закляцце на куратнік.

З-пад густых заснежаных броў ён уважлівей угледзеўся ў твар Гары.

- Ты сапраўды ў парадку? Відок у цябе - потны нейкі, злы...

Гары не мог сябе прымусіць паўтарыць тое, што казалі аб ім Эрні і іншыя хафлпафцы.

- Глупства, - адмахнуўся ён. - Слухай, Хагрыд, я лепш пайду, у мяне зараз ператварэнні, а мне трэба паспець узяць падручнікі...

І пайшоў, усё яшчэ не ў сілах выкінуць з галавы слова Эрні:

"Джасцін даўно чакаў чаго-небудзь падобнага з тых самых пор, як прамовіўся Потэру, што ён магланароджаны..."

Гары цяжка ўзлез па лесвіцы, загарнуў за кут і пайшоў па пераходзе, як ніколі цёмнаму; полымя паходняў загасіў моцны ледзяны скразняк, дуўшы праз шчыліну ў аконнай раме. Гары дайшоў ужо да сярэдзіны гэтага пераходу, як раптам спатыкнуўся аб нешта і зваліўся.

Ён звярнуў галаву і, прыжмурыўшыся, стаў узірацца ў то, аб што спатыкнуўся. А разглядзеўшы, адчуў, быццам у яго знікла ўсё нутро.

Джасцін Фінч-Флетчы ляжаў на палу, халодны, адубелы, з выразам дзікага жаху на твары. Вочы яго былі нерухома абстаўленыя ў столь. І гэта было яшчэ не ўсё. Побач з ім ляжала яшчэ адна фігура, якая ўяўляла сабою самае дзіўнае гледзішча, калі-альбо бачанае Гары.

Гэта быў Амаль Безгаловы Нік, не жамчужна-празрысты як звычайна, але чорны, абгарэлы. Лежучы на спіне, прамы як дошка, ён плаваў у шасці цалях ад полу. Галава была адкінутая, а на твары застыгла такі жа, як у Джасціна, выраз.

Гары ўскочыў, дыхаючы хутка і часта. У грудной клетцы сэрца адбівала барабанны дроб. Ён стаў дзіка азірацца па баках і зазначыў доўгую працэсію павукоў, якія тарапіліся на сваіх высокіх ножках прэч ад цел. Было ціха, толькі з найблізкіх класных пакояў даносіліся прыглушаныя галасы настаўнікаў.

Ён можа збегчы, і ніхто ніколі не пазнае, што ён тут быў. Але бо нельга іх тут пакінуць вось так ляжаць... Трэба паклікаць на дапамогу... І хіба хто-небудзь паверыць, што ён тут не прычым?

Пакуль ён стаяў так, у паніцы, не ведаючы, што рабіць, дзверы побач з ім з грукатам расхінулася. Адтуль ракетай выпуліў палтэргейст Піўз.

- Ба, ды тут потны Потэр! - сухенька захіхікаў Піўз. Ён кіўнуўся поруч Гары і змахнуў яму акуляры з пераносся набок. - Чым гэта мы займаецца? Навошта шнырым?...

Піўз раптам замер пасярэдзіне складанага сальта. Павесіўшыся да гары нагамі, палтэргейст моўчкі пазіраў на Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка. Потым перавярнуўся ў правільнае становішча, напоўніў лёгкія паветрам і, перш чым Гары паспеў яго спыніць, разгаласіўся:

- НАПАД! НАПАД! ЯШЧЭ АДЗІН НАПАД! НЕ ВЫРАТУЮЦЦА НІ ЖЫВЫЯ, НІ МЁРТВЫЯ! РАТУЙСЯ ХТО МОЖА! НАПААААД!

Шух - шух - шух - паадчыняліся дзверы па ўсім калідоры, і ўсё запоўнілася людзьмі. На працягу некалькіх доўгіх хвілін вакол панавала такое замяшанне, што Джасціна цалкам маглі задушыць, а ўжо каля Амаль Безгаловага Ніка стала хтосьці таптаўся. Гары выявіў, што прыціснуты да сцяны. Настаўнікі заклікалі аб цішыні і спакоі. Прыбегла прафесар МакГонагал, за ёй па пятах - хлопцы з класа, дзе яна толькі што праводзіла заняткі. У аднаго з іх валасы так і засталіся чорна-белымі ў палоску. Прафесар МакГонагал з дапамогай уласнай чароўнай палачкі выдала гук гучнага ўдару далоні па стале, што аднавіла цішыню, і загадала ўсім разыйсціся па класах. Не паспелі трохі расчысціць месца злачынства, як прымчаўся хафлпафец Эрні, адчайна пыхкаючы на ходу.

- Злоўлены з палічным! - закрычаў ён, з тварам бялей снягі, і тэатральна паказаў на Гары.

- Ціха, Макміллан! - рэзка сказала прафесар МакГонагал.

Піўз боўтаўся над усёй гэтай сцэнай, зласліва ашчэрыўшыся; ён любіў ўсялякае бязладдзе. Настаўніка схіліліся над целамі Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка і сталі аглядаць іх, а Піўз у гэты час выліўся вясёлай песенькай:

Забойца духаў і людзей,

Наш Потэр злыдзень, ліхадзей.

- Хопіць, Піўз! - раўнула прафесар МакГонагал, і Піўз задам паляцеў прочкі, паказваючы Гары язык.

Прафесар Флітвік і прафесар Сіністра з астранамічнага падпадзялення панеслі Джасціна ў бальнічнае аддзяленне, але вось што рабіць з Амаль Безгаловым Нікам, ніхто не ведаў. Урэшце рэшт прафесар МакГонагал стварыла з паветра вялікі вентылятар і ўручыла яго Эрні з указаннямі, як з ім дзейнічаць. Ганарысты Эрні накіраваў на Ніка брую паветра, і той паплыў наперадзе, як маўклівы чорны дырыжабль. Такім чынам, усё разыйшліся, і Гары застаўся сам-насам з Мінервай МакГонагал.