Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

Гары з Ронам ледзь паспелі выпрастацца з трэцяй порцыяй каляднага пудынгу, калі Герміёна прымусіла іх выйсці з Залы, каб у апошні раз абмеркаваць план дзеянняў.

- Нам бо яшчэ трэба здабыць кавалачкі людзей, у якіх мы збіраемся ператварыцца, - супакоена сказала Герміёна, быццам пасылаючы іх у супермаркет за пральным парашком, - Ясна, што самым лепшым варыянтам будзе дастаць што-небудзь ад Крэба і Гойла; яны лепшыя сябры Малфоя, ім ён напэўна ўсё распавядае. Акрамя таго, трэба мець гарантыі, што сапраўдныя Крэб і Гойл не памяшаюць, пакуль мы будзем дапытваць Малфоя.

- У мяне ўжо ўсё прапрацавана, - роўным голасам працягвала яна, цалкам ігнаруючы выраз безнадзейнай прыдуркаватасці, якое ўсталявалася на тварах Гары і Рона. Герміёна дастала два тоўстых кавалка шакаладнага торта. - Я напоўніла гэты торт звычайным Сонным Зеллем. Ваша задача - зрабіць так, каб Крэб з Гойлам яго знайшлі. Вы ведаеце, якія яны хцівыя, яны не змогуць гэта не з'есці. Як толькі яны заснуць, вырвіце ў іх па пары валасінак, а іх саміх замкніце ў шафе для мецел.

Гары з Роном пераглянуліся ва ўзрушэнні.

- Герміёна, мне не здаецца...

- Можа здарыцца што-небудзь непрадбачанае...

Але ў Герміёны ў вачах з'явіўся сталёвы бляск, падобны на той, што часам хаджалы ў прафесара МакГонагал.

- Без валасоў Крэба і Гойла ад зелля не будзе ніякага карысці, - сурова заявіла яна. - Вы жадаеце дапытаць Малфоя або не?

- Ну добра, добра, - сказаў Гары. - А ты-та сама? У каго волас навыдзіраеш?

- Ужо! - радасна выклікнула Герміёна і дастала з кішэні малюсенькая бутэлечку. Усярэдзіне бурбалкі трапятала адна-адзіная валасінка. - памятаеце, як мы біліся з Мілісэнтай Булстроўд у Клубе Дуэлянтаў? Гэта засталося ў мяне на вопрадцы, калі яна спрабавала задушыць мяне! І яна з'ехала дахаты на Каляды - так што я смогу зрабіць перад Слізэрынцамі выгляд, што проста раптам вырашыла вярнуцца.

Пасля гэтага Герміёна ўцякла, каб у апошні раз праверыць Пераваротнае зелле. Рон звярнуўся да Гары з асуджаным выглядам.

- Чуў ты калі-небудзь пра план, у якім столькі ўсяго можа пайсці не так, як трэба?

Аднак, да вялікага здзіўлення хлопчыкаў, этап аперацыі нумар адзін прайшоў гладка, у дакладнай адпаведнасці з планамі Герміёны. Пасля снядання яны прашмыгнулі у бязлюдны вестыбюль і сталі чакаць Крэб і Гойла, якія адны затрымаліся ў Вялікай Зале, набіваючы рты пакінутымі бісквітнымі пірожнымі. Гары паклаў кавалкі шакаладнага торта на закругленне парэнчаў. Убачыўшы, што Крэб і Гойл выходзяць з Вялікай Залы, Гары з Роном хутка схаваліся за рыцарскімі даспехамі ў парадных дзвярэй.

- Трэба ж быць такімі тупенямі! - у захапленні прашаптаў Рон, убачыўшы, як Крэб, праззяўшы, паказаў Гойлу на торт і тут жа схапіў яго. Бессэнсоўна хмылячыся, яны цалкам запхалі па кавалку кожны ў свае вялізныя пашчы і пачалі прагна працаваць сківіцамі. На тупых фізіяноміях адбіўся трыюмф. Затым, без найменшай змены ў выразе твараў, абодва бухнуліся ніц.

Як высвятлілася, на дадзеным этапе аперацыі самым цяжкім у выкананні плану было змяшчэнне Крэб і Гойла ў шафу. Калі іх тушы апынуліся нарэшце надзейна размешчаныя паміж вёдрамі і швабрамі, Гары выдраў некалькі шчыцінак, якімі парос нізкі ілоб Гойла, а Рон вырваў пару валасінак у Крэба. Прыйшлося таксама выкрасці ў іх чаравікі, таму што абутак Рона і Гары была малы для вялізных лап збраяносцаў Малфоя. Потым, усё яшчэ ашалелыя ад зробленнага, яны панесліся да туалета Плаксы Міртл.

Усярэдзіне было не прадыхнуць з-за густога чорнага дыму, валіўшага з кабінкі, дзе Герміёна мяшала ў катле варыва. Зачыніўшы насы вопрадкай, Гары з Ронам ціха пастукалі ў дзверы.

- Герміёна?

Раздаўся скрыгат замка і здалася Герміёна. Твар у яе ўзбуджана ззяў, але пры гэтым выраз быў заклапочаны. За яе спіной раздавалася глухаватае "гулп-гулп" бурбулячай, глейкай вадкасці. На ўнітазе стаялі тры ўжо прыгатаваных шкляначкі.

- Дасталі? - аддзімаючыся, спытала Герміёна.

Гары паказаў ёй валасы Гойла.

- Выдатна. А я яшчэ сцягнула вопрадку з пральні, - пахвалілася Герміёна і паказала невялікі мяшок. - Вам бо спатрэбіцца вопратка большага памеру.

Усе трое ўтаропіліся ў кацёл. Зблізку зелле выглядала як густы, цёмны бруд. Паверхня бугрылася і чамусьці наводзіла на думку аб смоўжах.

- Я упэўненая, што ўсё зрабіла правільна, - Герміёна нервова перагортвала і перачытвала абрынданую старонку "Усемацнейшых зелій". - Яно выглядае так, як сказанае ў кнізе... калі мы яго вып'ем, у нас будзе роўна гадзіна, пасля гэтага мы ператворымся зваротна.

- А зараз што? - прашаптаў Рон.

- Разліем па шкляначках і дададзім валасы.

Герміёна зачэрпала і разліла па самавітай порцыі зелля. Затым, дрыготкай рукой, вытрасла з бутэлечкіі волас Мілісэнты Булстроўд у першую шкляначку. Зелле гучна сыкнула, пайшоў пар. Праз секунду колер адвара змяніўся на ванітна-жоўты.

- Бррр - бульстроўдаўская мілісэнція, - сказаў Рон з агідай. - Спрачаемся, густ жудасны.

- Давайце жа, кладзіце валасы, - прыспешыла Герміёна.

Гары кінуў волас Гойла ў сярэднюю шкляначку, а Рон паклаў волас Крэба ў апошні. Абодва шкляначкі сыкнулі, выпускаючы пар: Гойл набыў своеасаблівы колер хакі, уласцівы так званым зялёным соплям, а Крэб - цёмна-карычневы.

- Пачакайце-ка, - сказаў Гары, калі Рон і Герміёна пацягнуліся кожны да сваёй шкляначкі. - Лепш не будзем піць тут утрох... Калі мы ператворымся ў Крэб і Гойла, то перастанем сюды мясціцца. Ды і Мілісэнта таксама не Дзюймовачка.

- Маеш рацыю, - зазначыў Рон, адмыкаючы дзверы. - Расходзімся па кабінках.

Асцярожна, каб не праліць ні кроплі Пераваротнага зелля, Гары праслізнуў у сярэднюю кабінку.

- Гатовыя? - крыкнуў ён.

- Гатовыя, - прычуліся галасы сяброў.

- Раз - два - тры!

Заціснуўшы нос, Гары ў два глытку выпіў зелле. Густ быў як у пераваранай капусты.

Адразу жа ў жываце ў яго ўсё закруцілася, нібы ён праглынуў клубок жывых змей. Ён сагнуўся напалову, гадаючы, званітуе яго або не - затым пякота распаўсюдзілася з жывата па ўсім целе да самых кончыкаў пальцаў - потым (чаму ён, задушыўшыся, паваліўся на карачкі) надыйшло адчуванне, што яго цела плавіцца, а скура плавіцца як гарачы воск - і вось, прама на вачах, яго рукі пачалі расці, пальцы патаўшчацца, пазногці пашырацца, чучкі пальцаў зрабіліся як ніты - плечы пашырэлі, і гэта было вельмі хваравіта; па пашчыпыванню на ілбу Гары здагадаўся, што валасы прарастаюць да самых броў - вопрадка парвалася на грудзях, раптам разнеслай як бочка, у якой лопнулі абручы - нагам зрабілася пакутліва цесна ў чаравіках на чатыры памеру менш...

Усе гэтыя адчуванні скончыліся гэтак жа нечакана, як і пачаліся. Гары выявіў, што ляжыць тварам уніз на халоднай каменнай падлозе і слухае, як Міртл панура булькае ў крайнім унітазе. З працай зняў ён чаравікі і ўстаў. Дык вось якое яно, быць Гойлом. Вялікімі дрыжачымі рукамі ён сцягнуў праз галаву вопрадку, якая зараз даходзіла яму толькі да каленак, надзел тую, што прынесла з пральні Герміёна і зашнураваў вялізныя як лодкі чаравікі Гойла. Ён па звычцы пацягнуўся прыбраць валасы са ілба, але рука натыкнулася на цвёрды шчаціністы вожык, які расце нізка панад ілбом. Тут ён зразумеў, што з-за акуляраў дрэнна бачыць - бо ў Гойла нармалёвы зрок. Ён зняў акуляры і крыкнуў: "Вы там як, нармалёва?" хрыплым нізкім голасам Гойла.