Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

- Ну? - нецярпліва сказаў Малфой, калі Гары вярнуў яму выразку. - Ты не лічыш, што гэта смешна?

- Ха, ха, - млява сказаў Гары.

- Артур Уізлі так любіць маглаў, яму прытрымлівалася бы зламаць сваю палачку і пайсці жыць з імі, - абразліва кінуў Малфой. - Ніколі не скажаш, што Уізлі чыстакроўкі, калі судзіць па тым, як яны сябе вядуць.

Твар Рона - дакладней, Крэба - сказіўся ад абурэння.

- Што гэта з табой, Крэб? - рэзка спытаў Малфой.

- Жывот баліць, - прамыкаў Рон.

- Тады пайдзі ў лякарню і дай там усяму маглароддзю добрага штурхяля ад майго імя, - хіхікнуў Малфой. - Ведаеце, я здзіўляюся, што ў "Прарыцацельскай газеце" дагэтуль нічога не напісалі аб усіх гэтых нападах, - працягнуў ён задуменна. - Пэўна, Дамблдор імкнецца замоўчыць гэтую гісторыю. Яго звольняць, калі гэта неўзабаве не спыніцца. Тата кажа, што сам Дамблдор - гэта горшае, што магло здарыцца ў школе. Ён любіць маглакровак. А нармалёвы дырэктар і блізка не падпусціў бы сюды ўсякае паскудзьдзе накшталт Крыві.

Малфой пачаў пстрыкаць уяўным фотаапаратам і здзекліва, але вельмі сапраўды, намаляваў Коліна: "Ах, Потэр, можна, я цябе сфатаграфую? Дай мне аўтограф, Потэр! Можна, я выліжу табе чаравікі, калі ласка, Потэр?"

Ён выпусціў рукі і паглядзеў на Гары і Рона.

- Ды што з вамі адбываецца?

Залішне позна, Гары і Рон выдушылі з сябе па непераканаўчым смяшку, але гэта, падаецца, задаволіла Малфоя; магчыма, да Крэба і Гойла заўсёды даходзіла як да жырафаў.

- Святы Потэр, апякун маглароддзя, - павольна вымавіў Малфой. - Вось яшчэ адзін, хто не мае чароўнага гонару, а то бы ён не цягаўся паўсюль з гэтай задавакай Грэнджэр. А бо ўсё думаюць, што ён - Нашчадак Слізэрына!

Гары з Ронам затаілі дыханне: ясна, што Малфой зараз прызнаецца, што насамрэч Нашчадак - ён... Але тут...

- Жадаў бы я ведаць, хто гэты Нашчадак, - раздражнёна сказаў Малфой, - я бы яму дапамог...

Рон адкрыў рот, так што Крэб стаў выглядаць тупей звычайнага. Да шчасця, Малфой не звярнуў на гэта ўвагі, а Гары сходу задаў яму пытанне:

- Ты жа павінен кагосьці падазраваць? Ёсць нейкія здагадкі?

- Ты ж ведаеш, што не, Гойл, колькі можна казаць? - узлаваўся Малфой. - Бацька таксама нічога не распавядае аб тым выпадку, калі Пакой была адчынены ў мінулы раз. Вядома, гэта было пяцьдзесят гадоў таму, яшчэ да яго, але яму ўсё вядома. Ён кажа, што ўсё трымалася ў вялікім сакрэце, і будзе вельмі падазрона, калі раптам высвятліцца, што я ведаю занадта шмат. А я ведаю толькі адно - у мінулы раз, калі Таемны Пакой быў адчынены, загінуў хтосьці з маглароддзя. Так што, па-мойму, гэта пытанне часу, пакуль і на гэты раз хто-небудзь з маглародаў не памрэ... спадзяюся, гэта будзе Грэнджэр, - дадаў ён са смакам.

Крэб-Рон сціснуў вялізныя кулакі. Разумеючы, які гэта будзе правал, калі Рон стукне Малфоя, Гары кінуў на Рона папераджальны погляд і пацікавіўся:

- А ты выпадкова не ведаеш, злавілі таго, хто адкрыў Пакой у мінулы раз?

- Так, вядома... хто ён там быў, не ведаю, але яго выключылі, - адказаў Малфой. - Пэўна, ён дагэтуль у Аскабане.

- Аскабане? - не зразумеў Гары.

- Так, у Аскабане - у чароўніцкай турме, - адказаў Малфой, усім сваім выглядам выяўляючы найглыбокае здзіўленне перад выключнай тупасцю Гойла, - На самай справе, Гойл, калі ты і далей будзеш так тармазіць, то хутка паедзеш назад.

Ён раздражнёна пахістаўся у крэсле і сказаў:

- Бацька кажа, трэба стаіцца і пачакаць, пакуль Нашчадак Слізэрына не зробіць за нас усю працу. Ён кажа, што з "Хогвартса" даўно пара прыбраць ўсё смецце, усіх бруднакровак, але самім пры гэтым лепш застацца як бы ні пры чым. У яго, вядома, зараз сваіх клопатаў поўны рот. Ведаеце, што ў нашым асабняку на мінулым тыдні была праверка?

Гары, як мог, састроіў з малавыразных рыс Гойла грымасу занепакоенасці.

- Вось-вось... - сказаў Малфой. - Да шчасця, ім мала што атрымалася знайсці. А ў таты ёсць некаторыя вельмі каштоўныя прадметы чорнай магіі. Так добра, што ў нас пад гасцінай ёсць свой сакрэтны пакой...

- Хо! - выпаліў Рон.

Малфой звярнуўся да яго. І Гары таксама. Рон увесь пакрыўся фарбай. Нават валасы счырванелі. І нос стаў паступова даўжэць - гадзіна прайшла, Рон пачаў ператварацца ў самога сябе, і, па панічным выразе ў яго на твары, Гары зразумеў, што з ім, мабыць, адбываецца тое ж самае.

Абодва ўскочылі на ногі.

- Мне трэба што-небудзь ад жывата, - бухнуў Рон і, без далейшых прамаруджанняў, яны ірванулі з Слізэрынскай гасцінай, ледзь не праламаўшы па шляху каменную сцяну, і панесліся па калідоры, ад душы спадзяючыся, што Малфой ні аб чым не здагадаўся. Гары адчуў, як скурчваюцца яго нагі ў гіганцкім абутку Гойла. Яму прыйшлося падабраць крысы адзення, таму што яго рост імкліва памяншаўся. Пераскокваючы праз некалькі прыступак, яны прамчаліся па лесвіцы ў неасветлены вестыбюль. З шафы, дзе былі зачыненыя сапраўдныя Крэб і Гойл, даносіліся раўнамерныя глухія ўдары. Хлопцы паставілі запазычаныя чаравікі поруч дзверы ў шафу і ў шкарпэтках пабеглі па мармуровай лесвіцы да туалета Плаксы Міртл.

- Што ж, нельга сказаць, што мы дарма страцілі час, - праз сілу вымавіў задыханы Рон, зачыняючы за сабою дзверы туалета. - Мы, вядома, так і не пазналі, хто ў нас тут брыдуе, але затое я заўтра жа напішу таце і намякну, што яму варта пашукаць лепей пад гасцінай Малфоеў.

У треснуўшам люстэрку Гары даследаваў свой твар. Ён цалкам вярнулся да нармалёвага стану. Гары надзеў акуляры, а Рон тым часам барабаніў у кабінку, дзе хавалася Герміёна.

- Герміёна, выходзь, нам столькі ўсяго трэба табе распавесці!...

- Сыйдзіце! - пранізліва завішчала Герміёна.

Гары з Роном пераглянуліся

- Што з табой? - здзівіўся Рон. - Ты бо ўжо павінна была вярнуцца ў свой звычайны выгляд, мы, напрыклад....

Тут скрозь дзверы з кабінкі нечакана выслізнула Плакса Міртл. Гары яшчэ ні разу не бачыў яе такой натхнёнай.

- Ооооо, зараз вы ўбачыце! - выклікнула яна. - Гэта так жудасна!...

Яны пачулі, як засаўка слізганула ў бок, і з'явілася ўсхліпываюшчая Герміёна. Яна зачыняла галаву падолам.

- Ды ў чым справа? - няўпэўнена спытаў Рон. - У цябе што, застаўся нос Мілісэнты? Або што?

Герміёна апусціла падол, Рон адхіснуўся і сёлаў на ракавіну.

Твар дзяўчынкі пакрываў густы чорны мех. Вочы сталі ярка-жоўтымі, з густых валасоў тырчалі доўгія, вострыя вушкі.

- Гэта быў каціны волас, - зарыдала яна. - Пэўна, у М-Мілісэнты Булстроўд ёсць кошка! А Пераваротнае зелле не п-прызначана д-для ператварэння ў жывёлін!

- Ой, матухна, - сказаў Рон.

- Цябе будуць цвяліць чым-небудзь кашмарным! - пажадліва прагаварыла Міртл.

- Не хвалюйся, Герміёна, - сказаў Гары. - Мы адвядзем цябе ў лякарню. Мадам Помфры ніколі не задае занадта шмат пытанняў...

Ім спатрэбілася шмат часу на то, каб пераканаць Герміёну пакінуць туалет. Калі нарэшце гэта атрымалася, Плакса Міртл праводзіла іх да дзвярэй вантробным гогатам: