Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Таемны Пакой

На сцяне насупраць вісеў гадзіннік з адной стрэлкай і зусім без лічбаў. Замест іх былі надпісы: "Час ставіць гарбату", "Час карміць куранятаў", "Зноў спазніўся". На каміннай паліцы ў тры шэрагі стаялі кніжкі, з загалоўкамі тыпу "Магічная разыначка для кожнага", "Чароўная выпечка", "Абед за адну хвіліну!". І, альбо Гары ашукваў яго ўласны слых, альбо па старым радыё над ракавінай толькі што абвясцілі, што праз пару хвілін пачнецца "Ведзьміна гадзіна", на якую запрошаная Селесціна Уорбэк, "спявачка-чараўніца".

Місіс Уізлі клапатала вакол. Яна спрытнымі, хоць і некалькі нядбайнымі рухамі рыхтавала сняданак і пасля кожнай кінутай на патэльню сасіскі кідала гнеўныя погляды на сваіх сыноў. Праз роўныя прамежкі часу з яе боку даносілася выразнае бурчанне - "не ведаю, дзе была ваша галава" і "нізашто б не паверыла".

- Цябе я не вінавачу, любы, - запэўніла яна Гары, наваліўшы яму на талерку не менш за паўтузіна сасісак. - Мы з Артурам самі аб табе вельмі турбаваліся. Як раз учора ўвечары мы казалі аб тым, што паедзем і забярэм цябе самі, калі да пятніцы Рон не атрымае ад цябе адказу. Але, на самай справе (яна дадала да сасісак яечню з трох яйкаў), ляцець на машыне праз усю краіну - вас хто заўгодна мог убачыць…

Паміж справай яна пастукала чароўнай палачкай па талерках у ракавіне, і тыя пачалі самі сабою мыцца, паціху пазвякваючы адна аб адну.

- Было воблачна, маці! - не вытрымаў Фрэд.

- За сталом не размаўляюць! - люта рыкнула місіс Уізлі.

- Мам, яны яго не кармілі! - сказаў Джордж.

- Ты таксама маўчы! - прыкрыкнула і на яго місіс Уізлі, але выраз яе твару крыху памякчэў, і яна пачала наразаць для Гары хлеб і намазваць яго маслам.

У гэты момант здарылася штосьці, што прыцягнула ўсеагульную ўвагу - з'явілася маленькая, яркагаловая фігурка ў доўгай начной кашулі, ціха завішчала і выбегла прэч.

- Джыні, - нягучна сказаў Рон, звяртаючыся да Гары. - Мая сястра. Яна ўсё лета толькі пра цябе і гаварыла.

- Ага, ты потым дай ёй аўтограф, Гары, яна будзе шчаслівая, - ухмыльнуўся Фрэд, але, злавіўшы погляд маці, змоўк і ўткнуўся носам у талерку. Больш ні словы не было сказана да таго, як усе чатыры талеркі не былі чыста вылізаныя - што заняло надзвычай мала часу.

- Жах, да чаго я стаміўся, - пазяхнуў Фрэд, адкладаючы нарэшце відэлец і нож. - Пайду-ка я пасплю.

- Нікуды ты не пойдзеш, - заявіла місіс Уізлі. - Сам вінаваты, што не выспаўся. Ты адправішся ў сад, яго даўно трэба абязгноміць; яны зноў цалкам адбіліся ад рук…

- Ой, маці…

- І вы двое таксама, - сказала яна Рону і Фрэду, палаючы вачамі. - А ты, мой дарагі, ідзі паспі, - дадала яна, звяртаючыся да Гары. --Ты ж не вінаваты, што яны вырашылі прыляцець за табой на гэтай ідыёцкай машыне…

Але Гары, які цалкам не жадаў спаць, хутка сказаў:

- Я дапамагу Рону. Мне яшчэ ніколі не прыходзілася абязгномліваць…

- Вельмі ветліва з твайго боку, дарагі, але гэта зусім нецікава, - сказала місіс Уізлі, - дайце я пагляджу, што пра гэта кажа Локхарт…

І яна выцягнула тоўстую кнігу са стопкі на каміне. Джордж застагнаў:

- Маці, ну што мы, не ведаем, як абязгноміць сад…

Гары зірнуў на вокладку. Па ёй ішоў надпіс вітымі залатымі літарамі: "Гілдэрой Локхарт "Бытавыя і сельскагаспадарчыя шкоднікі. Даведнік". Там жа была змешчаны вялікі фатаздымак вельмі прывабнага светлавалосага ведзьмака з зіхатлівымі блакітнымі вачыма. Як заўсёды на чароўных фатаграфіях, фігура рухалася; вядзьмак, які, як здагадаўся Гары, і быў Гілдэроям Локхартам, весела падміргваў усім прысутным. Місіс Уізлі заззяла ў адказ.

- Ён такі чароўны, - сказала яна, - ужо ён усё ведае пра хатніх шкоднікаў, такая карысная кніга…

- Маці закаханая ў яго, - вельмі гучным шэптам паведаміў Фрэд.

- Не кажы дурасці, Фрэд, - абарвала сына місіс Уізлі, але шчокі яе прыкметна паружавелі. - Ну добра, калі вы лічыце, што ведаеце ўсё лепш Локхарта, адпраўляйцеся і прыступайце, але глядзіце: калі я потым знайду хоць аднаго гнома…

Незадаволена пазяхаючы, браты папляліся ў сад, і Гары адправіўся ўслед за імі. Сад быў вялікі і, на погляд Гары, як раз такі, якім і павінен быць сапраўдны сад. Дурслі, канешне ж, жахнуліся ад яго выгляду - вакол было пустазелле, і траву па ўсіх канонах прытрымлівалася б пастрыгчы - але паўсюль уздоўж плота раслі дзіўныя сучкаватыя дрэвы, на кветніках буялі нейкія невядомыя расліны, а пасярэдзіне рунела раскай вялікая сажалка, поўная жаб.

- Ведаеш, у маглаў таксама ёсць садовыя гномікі, - распавёў Гары Рону, калі яны ішлі па лужку.

- А, я бачыў - яны думаюць, гэта гномы, - адказаў Рон і сагнуўся над піёнавым кустом, - такія тоўстыя Санта-Клаўсы з вудамі…

Нешта шумна шмыгнула, куст півоні здрыгануўся, і Рон выпрастаўся.

- Вось ён, гном, - змрочна прабурчэў ён.

- Адчччапіся ад мяне! Адчччапіся ад мяне! - віскатаў гном.

Без сумневу, ён не меў нічога агульнага з Санта-Клаўсам. Ён быў маленькі, скурысты, з вялікай, гузаватай, лысай галавой - вылітая бульбачка. Рон трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, а гном адчайна брыкаўся маленькімі, аднак вострымі, бы шпоры ножкамі; у рэшце рэшт Рон здолеў ухапіць гнома за ладыжкі і перавярнуць уніз галавой.

- Вось што з імі трэба рабіць, - прыняўся тлумачыць Рон. Ён падняў гнома над галавой ("Адчапіся!") і пачаў раскручваць яго шырокімі кругамі, як ласо. Убачыўшы, што Гары шакаваны падобнай жорсткасцю, Рон дадаў:

- Яму цалкам не балюча - проста трэба, каб у яго як след закруцілася галава, і ён не змог знайсці дарогу назад.

Ён раптам адпусціў гномавыя ладыжкі, і той праляцеў метраў дзесяць па паветры і шмякнуўся дзесьці за плотам, у полі.

- Слабак, - сказаў Фрэд. – Жадаеш пары? Мой даляціць да таго слупа.

Гары вельмі хутка перастаў шкадаваць гномаў. Самага першага з іх ён жадаў акуратна высадзіць за плот, але гном, адчуўшы слабіну, усадзіў вострыя як брытва зубкі ў палец хлопчыку і той доўга пакутаваў і трэс рукой датуль, пакуль…

- У-у-ух ты, Гары - метраў дваццаць, не менш…

Неўзабаве неба ледзь не пацямнела ад лятаючых гномаў.

- Разумееш, яны не вельмі разумныя, - сказаў Джордж, утрымліваючы ў руцэ не меней за паўтузіна, - як толькі да іх даходзіць, што хтосьці вырашыў абязгноміць сад, так і лезуць наверх, каб паглядзець. Падавалася б, даўно трэба зразумець, што лепш бы не высоўвацца.

Неўзабаве стала відаць, як па полі, унурыўшы плечыкі, цягнуцца гномы.

- Яны хутка вернуцца, - сказаў Рон, назіраючы, як гномы знікаюць за агароджай на супрацьлеглым боку поля. - Ім у нас падабаецца… Тата з імі залішне добры, яны яму падаюцца пацешнымі...

Тут пляснулі ўваходныя дзверы.

- Ён прыйшоў! - крыкнуў Джордж. - Тата прыйшоў!

Хлопцы паспяшаліся ў дом.

Містэр Уізлі паваліўся на крэсла ў кухні, зняў акуляры і заплюшчыў вочы. Гэта быў худы, лысаваты чалавек, але тыя валасы, якія яшчэ заставаліся ў яго на галаве, мелі той жа ярка-руды колер, што і ва ўсіх яго дзяцей. Ён быў апрануты ў доўгую зялёную мантыю, пыльную і патрапаную.