Грэм Грин - Стамбульскi экспрэс (на белорусском языке)

Яе яшчэ болей узлавала тое, што ў яе адняло мову, а доктар Цынер па-ранейшаму валодаў сабой. Ён падаў ёй газету i спытаў:

- Вы чытаеце па-нямецку? Тады прачытайце вось гэта.

Увесь час, пакуль цягнiк стаяў на вакзале ў Нюрнбергу, доўгiя дваццаць хвiлiн, яна прасядзела, утаропiўшыся ў газету. Паведамленне, апублiкаванае ў ёй, ушчэнт раззлавала яе. Яна думала знайсцi там навiны пра якое-небудзь незвычайнае дасягненне, пра адрачэнне якогась караля, пра дзяржаўны пераварот, пра патрабаванне народа вярнуць доктара Цынера - гэта дазволiла б яму даць ёй iнтэрв'ю ў паблажлiвым тоне. Тое, што яна прачытала, уразiла яе болей за ўсё - паражэнне паўстання ў Белградзе: ён зусiм вызваляўся з-пад яе ўлады. Шмат разоў яе абводзiлi вакол пальца тыя, хто дасягнуў поспеху, але нiколi - той, хто пацярпеў паражэнне.

"Узброенае паўстанне камунiстаў у Белградзе, - чытала яна. - Учора позна ноччу банда ўзброеных камунiстычных бунтаўшчыкоў зрабiла спробу захапiць вакзал i турму ў Белградзе. Палiцыя была заспета знянацку, i амаль тры гадзiны бунтаўшчыкi бесперашкодна ўтрымлiвалi галоўны паштамт i таварны склад. Сёння ўся тэлеграфная сувязь з Белградам была перапынена да ранiцы. Аднак а другой гадзiне наш прадстаўнiк у Вене гаварыў па тэлефоне з палкоўнiкам Хартэпам, начальнiкам палiцыi, i даведаўся, што парадак у горадзе адноўлены. Колькасць паўстанцаў была нязначная, i ў iх не было сапраўднага правадыра, iх напад на турму адбiлi ахоўнiкi, а пасля гэтага некалькi гадзiн яны заставалiся ў будынку паштамта, не праяўляючы нiякай актыўнасцi, вiдаць, спадзявалiся, што жыхары раёнаў, населеных беднякамi, прыйдуць iм на дапамогу. Тым часам урад змог паслаць дадатковыя падмацаваннi палiцыi, i з дапамогай узвода салдат i дзвюх палявых гармат палiцэйскiя адбiлi паштамт пасля асады, якая працягвалася не болей чвэрцi гадзiны". Гэтае кароткае паведамленне было надрукавана буйным шрыфтам, а нiжэй, дробным шрыфтам, давалася падрабязнае апiсанне ўзброенага паўстання.

Мiс Уорэн сядзела, утаропiўшыся ў газету, яна крыху насупiлася i адчувала, што ў яе перасохла ў горле. Доктар Цынер растлумачыў:

- Яны выступiлi на тры днi раней.

- А чым бы вы iм дапамаглi? - агрызнулася мiс Уорэн.

- Людзi з трушчоб пайшлi б за мной.

- Яны даўно забылiся пра вас. Пяць гадоў - гэта процьма часу. Маладыя людзi былi яшчэ дзецi, калi вы ўцяклi.

"Пяць гадоў!" - падумала яна, уяўляючы, як яны няўхiльна наваляцца на яе ў будучым, днi, падобныя на бясконцыя дажджы ў сырую зiму. У думках перад ёю паўстаў твар Джанет Пардаў, устрывожанай першымi маршчынамi, першымi сiвымi валасамi альбо тым, у што ператвараецца яе гладкая пасля пластычнай аперацыi скура i чорныя пафарбаваныя валасы, сiвыя каранi якiх вылазяць кожныя тры тыднi.

- Што вы зараз збiраецеся рабiць? - спыталася яна, i яго хуткi i лаканiчны адказ: "Я выходжу ў Вене", - выклiкаў у яе падазрэнне. - Вось i добра, выйдзем разам i пагутарым далей. Цяпер ужо ў вас не будзе пярэчанняў супраць iнтэрв'ю. Калi вам спатрэбяцца грошы, наша бюро ў Вене пазычыць вам. Яна адчувала, што ён глядзiць на яе больш пiльна, чым раней.

- Там, пэўна, можна будзе пагаварыць, - павольна сказаў ён.

Зараз яна была ўпэўнена, што ён гаворыць няпраўду. "Ён збiраецца заблытаць след", - думала яна, але намеры яго адгадаць было цяжка. Яму трэба выйсцi ў Вене цi ў Будапешце, далей ехаць было б даволi небяспечна. Але тут яна ўспомнiла яго на судовым працэсе над Камнецам: цвёрда ўпэўнены ў тым, што нiякiя прысяжныя не асудзяць генерала, ён усё-такi даў свае небяспечныя, але дарэмныя паказаннi ў той час, як Хартэп чакаў яго з ордэрам на арышт. "Яму хопiць дурасцi, каб пайсцi на ўсё", - разважала яна, i ёй прыйшло ў галаву, што, пэўна, пад маскай спакойнага чалавека ён ужо ў думках на лаве падсудных разам са сваiмi аднадумцамi i прамаўляе апошняе слова, не зводзячы вачэй з перапоўненай галерэi. "Калi ён паедзе далей, - вырашыла яна, - я паеду з iм. Я свайго даб'юся. I дастану пра яго матэрыял". Аднак яна адчула дзiўную слабасць i няўпэўненасць у сабе - яна ж не магла болей пагражаць яму. Глыбокi стары, ён быў пераможаны, загнаны ў кут. На пыльнай падлозе валялася газета, i ўсё-такi ён атрымаў перамогу. Сочачы за тым, як яна выходзiць з купэ, забыўшыся пра "Бедэкер", ён адказаў маўчаннем на яе развiтальныя словы:

- Убачымся ў Вене.

Калi мiс Уорэн выйшла, доктар Цынер нахiлiўся за газетай i зачапiў рукавом пустую шклянку, яна ўпала на падлогу i разбiлася. Далонь яго легла на газету, а ён утаропiўся ў разбiтую шклянку, не маючы сiлы сабрацца з думкамi, не маючы сiлы вырашыць, што ж яму рабiць далей - цi падняць газету, цi пазбiраць вострыя чарапкi. Потым ён паклаў акуратна складзеную газету на каленi i заплюшчыў вочы. Падрабязнасцi той карэспандэнцыi, якую прачытала мiс Уорэн, азмрочвалi яго душу. Ён ведаў кожны паварот лесвiцы на паштамце, мог дакладна ўявiць сабе, дзе была пабудавана барыкада. "Яны разгубiлiся, iдыёты", - падумаў ён, iмкнучыся выклiкаць у сябе нянавiсць да тых людзей, якiя знiшчылi яго надзеi. А з iмi разам зруйнавалi i яго самога. Яны кiнулi яго ў пустым будынку, дзе нiхто не хацеў жыць, бо ў пакоях зрэдку чулiся галасы людзей, што жылi там раней, i сам доктар Цынер апошнiм часам ператварыўся ў прывiд.

Калi часам чыйсьцi твар зазiраў у акно, цi чыйсьцi голас даносiўся з верхняга паверха, цi шамацеў дыван, гэта мог быць прывiд доктара Цынера усе пяць змарнаваных гадоў ён шукаў магчымасць вярнуцца да рэальнага жыцця, ён пракладаў сабе шлях, абыходзячы вуглы партаў, стаяў, як прывiд, перад класнай дошкаю i вучнямi-неслухамi, кленчыў на набажэнстве, хоць у ранейшым жыццi ў бога не верыў, i малiў бога разам з шматгалосым натоўпам багаславiць яго, адпусцiць яго душу на пакаянне.

Часам здавалася, што прывiд здольны вярнуцца да жыцця, бо ён ведаў, што i ў выглядзе зданi ён можа адчуваць душэўныя пакуты. У гэтай зданi былi ўспамiны, ён мог згадаць таго доктара Цынера, якога так любiў просты народ, што ўлады мусiлi былi наняць забойцу, каб прастрэлiць яму галаву з рэвальвера. Успамiнамi пра гэтую падзею ён вельмi ганарыўся: неяк ён сядзеў у пiўной, у тым куточку парку, якi асаблiва любiлi беднякi, i пачуў стрэл, якi разбiў люстра за яго спiнай. Ён высока ацанiў гэты стрэл, як пераканаўчае пацвярджэнне гарачай любовi да яго беднякоў. Але прывiд Цынера, якi знаходзiў надзейны прытулак, калi ўсходнi вецер дзьмуў уздоўж берага i шэрае мора шпурляла гальку, навучыўся аплакваць гэтыя ўспамiны, а потым вяртацца ў школьны будынак з чырвонай цэглы, да гарбаты i вучняў, якiя ўтыкалi ў яго вышчарбленыя стрэлы пакут. Пасля вячэрнi, звыклых гiмнаў i поцiскаў рук прывiд Цынера зноў дакрануўся да плоцi Цынера - гэты дотык быў адзiнае, што прыносiла яму душэўны спакой. Цяпер не засталося нiчога iншага, як выйсцi ў Вене i вярнуцца назад. Праз дзевяць дзён тыя самыя галасы школьнiкаў запяюць: "Божа, даруй нам тваё багаславенне. Нам, што зноў сабралiся тут".