Грэм Грин - Стамбульскi экспрэс (на белорусском языке)

Ён налiў сабе яшчэ келiх вiна. "Дзiўна, - падумаў ён, - што якраз я, падарожнiчаючы з хуткасцю шэсцьдзесят мiль у гадзiну, адпачываю, а не мiстэр Экман, у якога ўжо закончаны працоўны дзень - ён зараз зачыняе пiсьмовы стол, бярэ з вешалкi брыль, спускаедца па лесвiцы, звыкла пакусваючы вострымi зубамi кончык тэлеграмы, атрыманай ад фiрмы: "Мiстэр Карлтан Майет прыбывае Стамбул чатырнаццатага. Арганiзуйце сустрэчу Стэйнам". У цягнiку, як бы хутка ён нi iмчаў, пасажыры мусяць адпачываць, памiж шклянымi сценамi дарэмна марна трацiць эмоцыi, можна спакойна займацца разумовай дзейнасцю, не баючыся, што цябе перапыняць. Свецкае жыццё б'е зараз Экмана i Стэйна з усiх бакоў: прыходзяць тэлеграмы, розныя людзi перабiваюць плынь iх думак размовамi, жанчыны наладжваюць абеды i вечарынкi. Але ў iмклiвым экспрэсе, якi грукоча i бразгае, шум такi роўны, упарадкаваны, што ён эквiвалентны цiшынi, рух такi працяглы i бесперапынны, што спакваля розум пачынае ўспрымаць яго як абсалютную нерухомасць. Толькi за вокнамi цягнiка было магчыма актыўнае дзеянне, а цягнiк забяспечвае яму спакойны роздум над планамi на гэтыя тры днi, а ў канцы гэтага тэрмiну яму будзе зусiм ясна, як павоцзiць сябе са Стэйнам i з мiстэрам Экманам.

Пакончыўшы з марожаным i дэсертам, аплацiўшы рахунак, ён затрымаўся каля стала, каб запалiць цыгару, i апынуўся твар у твар з незнаёмым. Ён iзноў убачыў, як той засынае памiж першай i другой стравамi - памiж недаедзенай цяляцiнай аu Таlleyrаnd* i пудзiнгам з марожаным, якi толькi што падалi яму на стол, - хутчэй за ўсё, у яго быў поўны ўпадак сiлы.

* Па-талейранску (фр.).

Пад пiльным позiркам Майета незнаёмы раптоўна прачнуўся.

- Ну, што тут такое? - спытаў ён.

Майет мусiў быў папрасiць прабачэння:

- У мяне не было намеру вас будзiць.

Мужчына падазрона паглядзеў на яго, i штосьцi ў гэтым раптоўным пераходзе ад сну да больш звыклай насцярожанасцi, штосьцi ў яго старанна прыбраным гарнiтуры, пад пацёртым плашчом, кранула душу Майета. Ён успомнiў пра iх нядаўнюю сустрэчу:

- Спадзяюся, вы знайшлi сваё купэ?

- Знайшоў.

- Здаецца мне, вы абралi не лепшае месца на адпачынак, - вырвалася ў Майета. - У мяне ў сакваяжы ёсць аспiрын. Магу даць вам некалькi таблетак.

Мужчына рэзка абарваў яго:

- У мяне ёсць усё, што трэба. Я доктар.

Па прывычцы Майет уважлiва глянуў на яго рукi, тонкiя, з выступаючымi костачкамi. Ён iзноў папрасiў прабачэння, з падкрэсленай прынiжанасцю схiлiўшы перад iм галаву:

- Прабачце, што я патурбаваў вас. Вы выглядаеце хворым. Можа, я што-небудзь магу зрабiць вам?

- Не. Нiчога мне не трэба. Нiчога.

Але калi Майет адышоў, мужчына азiрнуўся i аклiкнуў яго:

- Час. Каторая зараз гадзiна дакладна?

Майет адказаў:

- Восем сорак. Не, сорак дзве хвiлiны.

I ён убачыў, як пальцы мужчыны дакладна да хвiлiны паставiлi стрэлкi гадзiннiка.

Калi ён наблiжаўся да свайго купэ, цягнiк запаволiў рух. Вялiзныя доменныя печы Льежа ўздымалiся ўздоўж чыгункi нiбыта старажытныя замкi, агорнутыя полымем пад час варожага набегу. Цягнiк гайдануўся, i стрэлкi чыгункi бразнулi. Абапал узнялiся сталёвыя фермы моста, а далёка ўнiзе па дыяганалi бегла некуды ў цемру пустая вулiца, над уваходам у кавярню зiхацела лямпачка, рэйкi разбеглiся ў розныя бакi, i да экспрэса, вывяргаючы гудзенне i пару, наблiзiлiся манеўраныя паравозы. Святлафорныя агнi загарэлiся зялёным абапал экспрэса, i арка вакзальнага даху ўзнялася над вагонам Майета. Пачулiся выкрыкi хлапчукоў-газетчыкаў, а на платформе стаялi ў шарэнзе паважаныя, сталыя мужчыны ў чорных суконных палiто i жанчыны пад чорнымi вуалямi. Не выказваючы цiкаўнасцi, падобныя да натоўпу прыстойных незнаёмых на пахаваннi, яны сачылi, як прамiльгалi перад iмi вагоны першага класа: "Остэндэ - Кёльн - Вена - Белград - Стамбул" - i прычапны вагон да Афiнаў. Потым, з клумкамi, сумкамi i дзецьмi, яны ўскараскалiся ў апошнiя вагоны, якiя iшлi, вiдаць, да Папiньера цi Вервье - мiль пятнаццаць далей па чыгунцы.

Майет пачуваў сябе стомленым. Напярэдаднi яму давялося да гадзiны ночы абмяркоўваць з бацькам, Джэйкабам Майетам, справы Стэйна, i, калi ён убачыў, як трасецца ў бацькi сiвая барада, ён зразумеў, як нiколi раней, што кiраўнiцтва фiрмай выпадае з аздобленых пярсцёнкамi старэчых пальцаў, якiм цяжка было трымаць нават шклянку з цёплым малаком. "Пенку нiколi не здымуць", - паскардзiўся Джэйкаб Майет, дазваляючы сыну лыжкай зняць пенку з малака. Цяпер ён шмат чаго дазваляў рабiць сыну, не звяртаючы нiякай увагi на Пейджа - пасада дырэктара была проста ўзнагародай за яго дваццацiгадовую службу старшым клеркам у фiрме. "Майет, Майет i Пейдж" - гэта я", - думаў Майет, не адчуваючы нiякага хвалявання ад вялiкай адказнасцi, якая легла на яго плечы: ён быў старэйшы сын, i згодна закону прыроды бацька мусiў быў перадаць уладу яму.

Учора ўвечары памiж iмi ўзнiклi спрэчкi наконт Экмана. Джэйкаб Майет быў упэўнены, што Стэйн ашукаў Экмана, а яго сын лiчыў, што iх агент быў у змове са Стэйнам. "Вы ўбачыце самi", - гаварыў ён, перакананы ў сваёй пранiклiвасцi, але Джэйкаб Майет увесь час паўтараў: "Экман разумны. Нам трэба мець там разумнага чалавека".

Майет ведаў, што не варта ўладкоўвацца спаць да гранiцы ў Герберштале. Ён дастаў разлiкi, прапанаваныя Экманам як аснова перагавораў са Стэйнам: велiчыня асноўнага капiталу аднаго ўладальнiка, кошт перадачы права на фiрму, сума, якую, паводле яго меркаванняў, прапанаваў Стэйну другi пакупнiк. Праўда, Экман у сваiм шматслоўным паведамленнi не назваў прозвiшча Моўлта, ён толькi намякнуў на яго, каб пакiнуць сабе магчымасць потым адмовiцца ад гэтага. Моўлты да гэтага часу нiколi не цiкавiлiся разынкамi, толькi раз яны нядоўга пайгралi на рынку фiнiкаў. Майет думаў: "Я не магу даверыцца гэтым лiчбам. Справа Стэйна нам вельмi каштоўная, нават калi б мы патапiлi ў Басфоры ўсе яго акцыi: нам важна заваяваць манаполiю, а iншым фiрмам гэта было б набыццём стратнай справы, якая збанкрутавала ў канкурэнтнай барацьбе з намi".

Лiчбы нiбыта ў тумане паплылi ў яго перад вачыма, яго хiлiла на сон. Адзiнкi, сямёркi, дзесяткi ператварылiся ў дробныя вострыя зубы Экмана. Шасцёркi, пяцёркi, тройкi, нiбыта ў фантастычным фiльме, ператварылiся ў чорныя блiскучыя вочы Экмана. Камiсiйныя аддзякi ў выглядзе каляровых паветраных шарыкаў лёталi ўздоўж вагона, памеры iх усё павялiчвалiся, i Майет шукаў шпiльку, каб пракалоць iх адзiн за адным. Ён поўнасцю прачнуўся ад тупату ног - нехта хадзiў туды-сюды на калiдоры. "Бедалага", - падумаў ён, убачыўшы, як карычневы плашч i сашчэпленыя за спiной рукi знiклi за акном.

Аднак у яго не было лiтасцi да Экмана, у думках ён iшоў следам за iм з канторы ў кватэру ў сучасным будынку, у зiхатлiвы туалет, у серабрыстую з пазалотай ванную, у залiтую святлом, застаўленую моднай мяккай мэбляю гасцёўню, дзе яго жонка бесперапынна шые куртачкi, штонiкi, каптурыкi i вяжа шкарпэткi англiканскай мiсii: Экман - узорны хрысцiянiн.