Albert Baantjer - De Cock en de blijde Bacchus

’Dat begrijp ik,’ sprak hij ernstig. ’Maar zo’n uitlating geeft toch blijk van een bepaalde mentaliteit, van een bijna morbide instelling. Ik ben ervan overtuigd dat de beide neven wel eens met de gedachte aan een moord op hun oom hebben gespeeld.’ De Cock knikte instemmend.

’Gezien de reputatie van de beide heren kunnen we daar wel vanuit gaan.’

De oude rechercheur glimlachte.

’Ik weet niet of jij ooit nog eens rijk zult worden, maar zeg nooit tegen iemand die je hebt begunstigd, dat hij of zij jouw nalatenschap erft! Je maakt daarmee van jezelf een object voor moord.’ Vledder grinnikte.

’Een kreet van je oude moeder?’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Die had niets na-te-laten. Ze was haar hele leven zo arm als een kerkmuis. Ik vind het knap van haar dat ze toch zonder schulden stierf.’

Vledder gniffelde.

’Ze heeft uiteindelijk jou nagelaten. En dat is toch heel wat.’ De Cock keek hem van terzijde wat schamper aan, maar reageerde verder niet.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters de grijze speurder vanachter de balie.

Vledder ging rustig verder en besteeg de trap. De Cock liep op de wachtcommandant toe.

’Je gaat mij toch niet vertellen,’ vroeg hij breed grijnzend, ’dat je weer een vrouwelijke agent hebt die in de toekomst graag bij de recherche wil?’

Jan Kusters lachte.

’Ik denk niet dat je voorlopig van die Adelheid verlost bent. Ze was laaiend enthousiast. Ze wil ook nog wel eens een keer een verhoor van jou bijwonen.’ Jan Kusters boog zich naar hem toe. ’Is… eh,’ fluisterde hij De Cock in het oor, ’is Dick Vledder nog ongetrouwd?’

De oude rechercheur reageerde verrast.

’Hoezo?’

Jan Kusters keek hem bezorgd aan.

’Adelheid van Buuren had een dromerige blik in haar ogen toen ze mij verslag deed van haar ontmoeting met hem. Volgens mij is ze een beetje verkikkerd en ik zou niet graag willen dat die meid… ’

De Cock maakte een afwerend gebaar.

’Om je vaderlijke gevoelens direct gerust te stellen,’ sprak hij licht spottend. ’Dick Vledder heeft zelfs geen vriendin meer. Hij kan ongehinderd door eenieder worden bemind.’ De wachtcommandant zuchtte omstandig.

’Gelukkig.’

De Cock keek hem schuins aan.

’Hoeveel meiden heb jij op je groep?’ vroeg hij bezorgd. ’Negen.’

De Cock liep gnuivend bij hem weg.

’Ik wens je heel veel sterkte.’

Jan Kusters riep hem terug.

’Dat wilde ik je nog zeggen… er zit boven een man op je te wachten.’

’Een man?’

’Ja.’

’Sinds wanneer?’

’Rond tien uur.’

’Heb je zijn naam?’

De wachtcommandant raadpleegde een notitie.

’Ferdinand van Harrecoven.’

Toen de man De Cock in het oog kreeg, stond hij van de bank op en liep op hem toe.

’Daar bent u,’ jubelde hij opgetogen. ’Rechercheur De Cock met ceeooceekaa.’

De oude rechercheur knikte bedaard.

’De juiste spelling van mijn naam.’

De man grijnsde.

’Ik ben Ferdinand van Harrecoven. Ik zit hier al bijna drie kwartier en het is niet mijn gewoonte dat ik op de komst van de politie wacht.’

’U wacht die komst liever niet af?’

Ferdinand van Harrecoven schudde zijn hoofd.

’Gewoonlijk niet. Ik heb… hoe zal ik dat zeggen… pijnlijke ervaringen met de politie. Ik neem aan dat u inmiddels mijn doopceel hebt gelicht?’

De Cock veinsde onbegrip.

’Heb ik daar reden toe?’

Ferdinand van Harrecoven zuchtte, ’Ik wil met u praten,’ zei hij.

De Cock ging de man voor naar de grote recherchekamer en liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen. Voor hij zelf ging zitten, liep hij om de man heen en nam hem nauwkeurig op.

Smalle Lowietje had gelijk. Ferdinand van Harrecoven zag er wat sjofeltjes uit. Aan zijn grijs colbert ontbrak een knoop en achter aan de zomen van zijn pantalon zaten rafels. De Cock keek in zijn scherpgesneden ongeschoren gelaat en bezag de groene, rusteloos dwalende ogen. Zijn donkerblonde ver terugwijkende haardos zag er vaal en onverzorgd uit. De oude rechercheur schatte de man qua uiterlijk op achter in de veertig, maar hij realiseerde zich dat Ferdinand van Harrecoven vermoedelijke wel enige jaren jonger was.

De Cock liet zich in zijn stoel zakken.

’Waarover?’

Ferdinand keek hem verwonderd aan.

’Wat bedoelt u?’

De Cock glimlachte.

’U wilde met mij praten… waarover?’

’De moord op oom Herbert.’

’Wie heeft u daarover geïnformeerd?’

’Eerst belde mijn achterneef Francois dat oom Herbert in zijn woning aan de Brouwersgracht was vermoord. Hij vertelde mij ook dat u het onderzoek deed. Daarna heb ik nog contact gehad met mijn neef Petrus Blankenberg. Hij zou de begrafenis van oom Herbert regelen.’

’U bent begunstigde?’

’Wat is dat?’

’U erft van uw oom?’

’Petrus Blankenberg heeft me dat vanmorgen bevestigd. Hij heeft een afschrift van het testament.’

De Cock keek hem strak aan.

’Wist u,’ sprak hij met enige nadruk, ’dat uw oom Herbert van Harrecoven voor zijn dood een intieme relatie had met wulpse vrouw?’

De mond van Ferdinand viel halfopen.

’Had oom Herbert een relatie met een vrouw?’

In zijn stem trilde ongeloof.

’Een vrouw,’ zei De Cock, ’die hij als callgirl had leren kennen.’

Ferdinand grinnikte.

’Oom Herbert bediende zich van een callgirl?’ riep hij verbaasd.

De Cock spreidde zijn handen.

’Wat is daar voor vreemds aan?’

’Oom Herbert wilde nooit iets van vrouwen weten. Wij dachten aanvankelijk dat hij homofiele relaties had, maar toen daar niets van bleek, namen wij maar aan dat hij impotent was en daarom het gezelschap van vrouwen uit de weg ging.’ De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

’Ik heb die vrouw gesproken. Oom Herbert was van plan met haar te trouwen.’

’Het is niet waar!’

De Cock knikte.

’Zijn moordenaar greep op tijd in.’ De oude rechercheur zweeg even voor het effect, maar liet het onderwerp verder rusten. ’Kwam u vaak bij oom Herbert op bezoek?’

Ferdinand van Harrecoven schudde zijn hoofd.

’Vrijwel nooit. Toen hij er achter kwam dat ik voor een vermogensdelict was veroordeeld, belde hij me op en zei kortaf dat hij geen contact meer met mij wilde. Zo’n telefoontje van hem kreeg ook mijn neef Felix toen die voor ongeoorloofd wapenbezit was gepakt.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

’Hoe wist oom Herbert van jullie veroordelingen? Hebben jullie hem dat zelf verteld?’

Ferdinand schudde zijn hoofd.

’Natuurlijk niet. Felix en ik waren bang dat ons gedrag voor oom Herbert een reden kon zijn om ons uit zijn testament te weren.’

’Hoe wist hij het dan?’

Ferdinand maakte een berustend gebaar.

’Oom Herbert,’ sprak hij weifelend, ’bezocht vaak concerten en ging zeker eenmaal in de week naar de schouwburg. Felix en ik vermoedden dat hij daar wel eens iemand van Justitie of van de rechterlijke macht ontmoette.’

’Dat zou de bron van zijn inlichtingen zijn?’

Ferdinand knikte.

’De naam Van Harrecoven komt niet zo veel voor en blijft gemakkelijk in het geheugen hangen. Het kan uiteraard ook iemand van de politie zijn, die oom Herbert tipte.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

’Toch opmerkelijk. Ondanks het… eh, het laakbare gedrag van jou en Felix heeft oom Herbert jullie niet uit zijn testament laten verwijderen.’

Ferdinand glimlachte.

’Dat had hij ons beloofd. Hij zou die belofte alleen verbreken als de criminele activiteiten van mij en Felix tot doodslag of moord zouden leiden. Dat ging hem te ver.’

’Dan zouden jullie worden geschrapt.’

’Precies.’

De Cock keek hem schuins aan.

’Gestel… eh,’ formuleerde hij voorzichtig, ’gestel dat oom Herbert… terugblikkend vanuit het hiernamaals… nu nog zou kunnen ingrijpen, had hij dan een reden om een van u beiden uit zijn testament te schrappen?’

Op het ongeschoren gelaat van Ferdinand van Harrecoven verschenen rode blosjes.

’Wat suggereert u?’ vroeg hij scherp.

De Cock glimlachte beminnelijk.

’U bent intelligent genoeg om te begrijpen wat ik bedoel. Hebt u of heeft neef Felix iets met de gewelddadige dood van oom Herbert te maken? Gezien zijn voorgenomen huwelijk met die aantrekkelijke dame kwam zijn dood voor alle neven exact op tijd.’ Ferdinand zuchtte diep.

’Ik kan u rustig opbiechten dat ik wel eens naar de dood van oom Herbert heb verlangd… dat hij naar mijn gevoel veel te lang bleef leven. En ik heb ook wel eens gemijmerd dat er een middel moest zijn om het moment van zijn dood iets naderbij te brengen.’

Hij zuchtte opnieuw en haalde zijn schouders op.

’Het is bij mijmeren gebleven.’

De Cock boog zich iets naar hem toe.

’Met andere woorden?’

’Ik ben niet verantwoordelijk voor zijn dood. Ik heb met zijn gewelddadige dood niets van doen.’

De Cock keek hem aan.

’U niet… Felix?’

Ferdinand liet zijn hoofd zakken. Hij antwoordde niet. De Cock nam een kleine pauze.

’Ik vroeg u,’ sprak hij na een poosje, ’of Felix iets met de dood van oom Herbert heeft te maken?’

Ferdinand keek op.

’Felix heeft verstand van vuurwapens en ik heb begrepen dat oom Herbert met een vuurwapen werd gedood.’

’En?’

’Neef Felix heeft een opvliegend karakter. Hij maakt graag ruzie en staat onmiddellijk met zijn blaffer klaar.’

’Dus?’

Ferdinand keek De Cock meelijwekkend aan.

’Kunt u zelf geen conclusies trekken?’

Toen Ferdinand uit de grote recherchekamer was verdwenen, bracht De Cock zijn wijsvinger voor zijn mond.

Zo bleef hij enige seconden zitten. Daarna stond hij op en liep op zijn tenen naar de deur. Met een ruk trok hij die naar zich toe. Achter de deur stond een geschrokken Ferdinand van Harrecoven.

De Cock grijnsde breed.

’Ik dacht dat wij afscheid van u hadden genomen?’ Ferdinand schonk hem een verlegen lachje en liep de gang af naar de trap.

Toen De Cock naar zijn bureau terug liep, keek Vledder hem geamuseerd aan.

’Wat was dat?’

De oude rechercheur duimde over zijn schouder.

’Een oude truc van Ferdinand van Harrecoven. Afscheid nemen en dan achter de deur luisteren hoe wij op zijn bezoek reageren. Hij heeft er in het verleden wel eens zijn voordeel mee gedaan. Collega Rijpkema belde mij vanmiddag toen jij naar de sectie was. Hij had het Generaal Rapport van de moord op Herbert van Harrecoven gelezen en waarschuwde mij voor de truc van neef Ferdinand.’

Vledder glimlachte.

’Ik vond hem vrij openhartig. Hij gaf onmiddellijk toe dat hij wel eens met de gedachte aan moord op oom Herbert had gespeeld.’

De Cock lachte.

’Ge-mij-merd.’

Vledder knikte.

’Daar was het bij gebleven.’

De Cock snoof.

’Hij schroomde niet om… zij het in bedekte termen… neef Felix te beschuldigen.’

Vledder spreidde zijn handen.

’Wat wij tot nu toe over die Felix van Harrecoven te weten zijn gekomen, geeft aan dat hij inderdaad een geschikte kandidaat is om door ons te worden benaderd. Hij is opvliegend van aard en beschikt over een vuurwapen.’

De jonge rechercheur keek De Cock vragend aan.

’Zullen we…’

Hij maakte zijn zin niet af.

’Nu nog?’

’Ja.’

De Cock schudde langzaam zijn hoofd.

’Het is gisteren al laat geworden,’ reageerde hij brommend. ’Het is nu bijna half twaalf. Ik ga naar huis.’ Hij stond van zijn stoel op en slenterde naar de kapstok. Terwijl hij zijn hoedje over zijn haren schoof, ging de telefoon op zijn bureau. Vledder nam op en luisterde.