Жорж Сименон - Дзяўчына i бясхвостыя парсючкi (на белорусском языке)

Шушуканне. Нарэшце:

- Калi вы на самай справе яго кузiна...

- Ды клянуся вам... Мой бацька - ягоны...

- Вулiца Мон-Сэнiз, дзвесце сорак шэсць...

Зноў таксi. Яна праехала ўверх па Манмартры, да сабора Сакрэ-Кэр... Заплацiла пятнаццаць франкаў. Дзiўны двор, усё адно як на вясковай ферме. У глыбiнi - невялiкая двухпавярховая будынiна. На першым паверсе жыве сталяр.

- Дзе тут можна знайсцi пана Бэлуара?

- На другiм паверсе...

Яна паднялася, пастукала ў зашклёныя дзверы: званка не было.

- Што там такое? - крыкнуў нехта незнаёмы.

- Гэта я! - холадна адказала яна.

Чаканне. Асцярожныя крокi. Нарэшце да шкла прыцiснуўся конскi твар Марсэлевага сябра. Яшчэ праз нейкi час Жуль павярнуўся i знiк. Жэрмэн была ўпэўнена, што гаспадар з кiмсьцi гаварыў. Сэрца ў яе часта бiлася.

- Адчыняйце...

Адзеты быў Жуль па-хатняму, твар - няголены.

- Выбачайце, не пазнаў вас. За што такi гонар?..

- Дзе Марсэль?

Аднапакаёвая доктарава кватэра была адначасова i спальняю, i залаю, i чымсьцi накшталт майстэрнi, як у сталяра ўнiзе. Джутавая шторка падзяляла яе на дзве часткi. Два старыя прамятыя крэслы, стол, кнiгi, лямпа.

- Але... я не ведаю...

- Слухайце, Жуль...

Калi ён пазнаў яе праз шкло, то загаварыў з кiмсьцi, яна ж чула. Значыць, за штораю нехта быў. А калi жанчына? Што ж, тым горш для яе, Жэрмэн. I якая рознiца, надаваў ёй смеласцi мандарынавы лiкёр цi што iншае...

Яна ступiла тры крокi. Болей не трэба было. Падняла штору.

За ёю стаяў Марсэль. Ён глядзеў на яе так спалохана, што яна ледзь не зарагатала ад слёз, i толькi адно i сказала:

- Iдыёт!..

I вось яна ўжо i плакала i смяялася. Не асмельвалася дакрануцца да яго, бо быў вельмi бледны i грудзi былi шчыльна перавязаны - ён прыкметна раздаўся.

- Думаеш, хiтры?..

- Дарагая...

- Iдыёт...

- Слухай, дарагая... Клянуся табе...

- Але спачатку ты адразу ж вернешся дамоў...

- Ён не дасць...

- Хто?

- Жуль...

Доктар выйшаў, каб не замiнаць iм, на лесвiчную пляцоўку - там яму, мусiць, холадна было ў адной кашулi.

- Клянiся, што... - пачала яна.

- Не трэба... я i так...

- Чаму раптам?

- Сама разумееш...

- Прызнайся, што было страшна...

Ён адвярнуўся ад выбеленай сцяны.

- Было...

- Прасi ў мяне прабачэння...

- Даруй...

- Скажы, што нiколi больш не будзеш гэтага рабiць i што я буду хадзiць з табою на ўсе матчы па боксе...

- Згодзен...

- А калi я яшчэ раз знайду ў тваёй кiшэнi бясхвостага парсючка...

I толькi тады яны загаварылi сур'ёзна.