Рузил Фазлыев - Язганнарның җитмеше. Шигырле гомер

Һәр адымың уйланылган булып,
Ышанычың булып күңелдә.
Хыялыңда, максатыңда бергә,
Була алу бәхет түрендә.

Биектәме, әллә ерактамы,
Баскычларын үтеп күренә.
Күренсәдә, күренмәсәдә,
Гомер буе, күңел үрелә.

Ул чакыра безне үз янына,
Безгә кала барып карасы.
Үзеңнекен үзең таба алып,
Аның белән бергә каласы.

Кайларда туадыр яман сүз,
Кешенең күңелен теләргә.
Теләге күңелдә булганда,
Телләре яман сүз сөйләргә.

Хаклыгы бөтенләй булмыйча,
Була ул гайбәт, йә ялган сүз.
Пычырак шикелле, йөзләргә,
Атыла әйтелгән яман сүз.

Күңелләр каралган булганда,
Яманнан, яманлык агыла.
Бер генә сәбәбе булмыйча,
Яман сүз әйтүче табыла.

Гадәтме, «сәләтме», халәтме,
Күңелләр шул эшкә тартылу.
Очыраган бәхетле җаннарның,
Бәхетен бозарга талпыну…

Кыендыр яшереп үзеңне,
Тырышып яшәве битлектә..
Курыксаң ачарга йөзеңне,
Яшәгән шикелле читлектә.

Ниятең тирәндә булганда,
Максатың сер булып калганда.
Сәхнәдә яшәгән шикелле,
Хыялый юллардан барганда.

Тамаша булганда бар гомер,
Уенга әйләнә язмышлар.
Битлекләр астында калынып,
Кылына иң олы ялгышлар.

Тапканда тормышның маясын,
Килсәдә битлектә каласы.
Иртәме соңмы бит, барыбер,
Битлекне, була шул саласы.

Артык үкенүләр булмасынга,
Булу кирәк сабыр күңелле.
Язмышыңа син бит хуҗа түгел
Үлчәп сөйләү кирәк сүзеңне.

Кеше язмышына кагылганда,
Гөнахларны уза, алдашу…
Киләчәккә яралары булып,
Эзсез генә hичтә калмас ул.

Өметләрнең җимерелүләре,
Исраф булган сөю язлары.
Үкенепме яки җиңел уйлап,
Язмышларга диеп язганы.

Тирәнлеген күңел хәсрәтен,
Яра салган аңлый алырмы?
Бер гәепсез итеп үзен сизеп.
Җәзә алмый гына калырмы?

Аңлаганда, вакыт үткән була,
Курыкмыйча яшәп гөнахларда.
Ничек бәрәкатле тормыш булсын,
Тәүбәләрсез калган, гөнах барда.

Акырынлап кына, аңлау килә,
Ерагырак hаман аңардан.
Төзәтергә олы ялгышларны,
Вакытларын каян табарлар?

Дөрес сүзләр, ялгыш гамәлләр,
Бергә бара hаман урелеп…
Матурлыклар кала күренмичә,
Ямьсезлекләр белән төрелеп.

Аллаhны безБ Алла гына дибез,
Алмаз белән алма шикелле.
Адашулар гына түгел болар…
Кире якка таба кителде…

Кеше күргәнне без күрербез,
Шулай диеп уйлый күбебез…
Яңгырлардан котылырга теләп,
Аяз булсын диеп күгебез…

Үзгәртмәккә дөнья тәртипләрен,
Булганнарын санга сукмыйлар.
«Көрәш» майданында җиңү өчен,
Харамлашып җиргә екмыйлар.

Харамчылар гомер буе булган,
Тигез булмый җирдә көрәшләр.
Кануннар ул, бозучылар өчен,
Гадел кеше, гадел көрәшкән.

Бер җиңүче – берәү батыр була,
Ә калганнар калмый канәгать.
Билгелиләр, шул ук канун белән,
Хөкүмдарлар яки җәмәгать.

Бозылганда җиhан кануннары,
Хаксызлыктан, туа хаксызлык
Харам белән көчләр кулланылса,
Хөкүм итә башлый башсызлык.

Бәйрәм түгел, тормыш бозыла,
Хаксыз көчләр өскә чыкканда.
Ризасызлык туып, ут кабына,
Чарасызлык чаңы «сукканга».

Бу дөньяга ниләр алып килдем,
Ниләр алдым микән дөньядан?
Ярый әле алыш биреш өчен,
Яши алган, якты дөнья бар.

Алганнарым шактый булган инде
Гомер буе, барсы алынган.
Күпмеләре төрле сәбәпләрдә,
Бурычларың булып калынган.

Җавап гәмәлләре онтылмасын,
Саклый торган кеше арасын.
Күңелеңдә синең калганнарга,
Шөкер сүзен әйтә аласың.

Кичерешләр нинди генә булмый,
Авырлары, шатлык хисләре.
Барысыда синең өчен кебек,
Төрле яктан җилләр искәне.

Җавап булып, әгәр туа икән,
Күңелеңдә рәхмәт сүзләрең.
Бер өлеше кебек бурычыңның.
Авырлыкларына түзгәнең.

Сабантуйлар кабатлана,
Елларны санагандай.
Майданнарга бергә җыеп,
Бер сынап карагандай.

Елның, җәйнең уртасында,
Үза Сабантуйлары.
Кемнәр өчен быел әле,
Үзләренең туйлары…

Исәннәр барсы килгәндәй,
Бу олы җыеннарга.
Бәйрәмнәрдә хайран була,
Майданга җыелганда.

Бәйрәм төсен тою өчен,
Анда булулар кирәк.
Күрешүләр, очрашулар,
Кабатланулар сирәк.

Шаулап үтсен Сабантуйлар,
Татар Иле бәйрәме.
Кабатланып торып җирдә,
Халыкның hәм – җәй яме.

Ерак инде чирәмнәре,
Ялан аяк йөгергән.
Шырпы «табып» яга алган,
Учаклары сүрелгән.

Мәктәп еллары еракта,
Таралдык сабакташлар.
Җирдә гомер дәвам итеп,
Кем кайда, яраклашкан.

Малайлар көтүе булып,
Җыелып үскән чаклар.
Кычыткан, әрем арасын,
Беренче үткән чаклар.

Еракта, иртән ягылган,
Мичләрнең җылылыгы.
Яңа пешкән ипи исе,
Корылган, чыбылдыгы.

Яшәү көче булгандыр да,
Шул чакта табылганы.
Якынаер кебек hаман.
Уйланып, сагынганы…

Җан азыгы, җанлы җансыз…
Гади ул, бер уйласаң.
Бу җирдәге урыныңны,
Артык биек куймасаң.

Барлыгыңны, юклыгыңны,
Җаның булу күрсәтә.
Җанга нидер җитми кала,
Ниләр генә күрсәк тә.

Җан белән тән бер бөтендәй,
Тәндә җанның «оясы».
Тәнне саклый белгән кебек,
Җанныда, бар тоясы.

Җылы сүзләр, җылы караш,
Ризык табу җаныңа.
Онытмаска юл табарга
Үз җаныңның «янына».

Рухи байлык-җан азыгы,
Табыйк, таба алганын.
Сине кеше итеп тота,
Тәннәреңдә җан барың.

Тәннәр өчен җаннар кирәк,
Җансыз тәннәр-мәетләр.
Яшәсәк мәетләр кебек,
Ходай безне гаепләр…

Шатланабыз җәйләр җитә диеп,
Әллә ниләр аннан көткәндә.