Кузьма Черный - Пошукi будучынi (на белорусском языке)

- А пра Лiзавету што?

- А Бог жа яе ведае. Анiчагуткi нiякага слыху. Думай што хочаш. Больш я i не бачыў яе. I ў цябе ж, кажаш, дачка малая Лiза. Адкуль ты ведаеш, што яна ў лагеры?

- Я напэўна не ведаю.

Зноў Сымон Ракуцька i Кастусь Лукашэвiч змоўклi на доўгi час. Неба на ўсходзе пачынала шарэць, i зоры цьмелi.

- А цi даўно я так глядзеў на зоры, калi шукаў яшчэ сабе дарогi на ўсё жыццё! Усё прайшло як адзiн дзень. I зноў як прыйшлося. Лiзачка, дачушка!

Кастусь Лукашэвiч шпарка ўстаў i закурыў. Ён i Ракуцька яшчэ цэлыя суткi так прагутарылi тут, пасля кожнай гаворкi даючы па гадзiне маўчання. А яшчэ цераз дзень тут з'явiўся Тамаш i з iм людзi. Усе аставалiся тут яшчэ нешта з паўтыдня. Цяпер успамiнаюць, што ў тыя днi Сымон Ракуцька многа бываў на людзях i любiў слухаць, калi хто што расказваў. Тамаш мала быў вiдзён. Кастусь жа Лукашэвiч быў вельмi задумёны, бадай што сумны. У апошнюю ноч перад выхадам адсюль з'явiлася тут Волька. Яна нашмат змянiлася з таго, калi пакiнула Сумлiчы. Здавалася, што яна стала вышэйшая ростам, рысы твару яе сталi вострымi. Яна была ў мужчынскай жакетцы з саматканага сукна i рукi трымала ў кiшэнях. Некалькi гадзiн, да ранiцы, яна праседзела з Кастусём на паваленым дрэве, i скарга прарывалася ў яе голасе. Яна доўга расказвала Кастусю, як тыдняў два хадзiла наводдалек па лясах i полi там, пад лагерам, i як нарэшце выбрала зручнасць падысцi да лагернай агароджы так на вярсту. Там было тарфяное балота, праз якое цякла павольна ржавая рачулка. "Я ляжала ў чорным куп'i некалькi дзён. Раз на дзень да той рачулкi нявольнiкi з лагера з'яўлялiся па воду. Саматугам яны кацiлi бочку на колах. Вартавы немец не iшоў следам за iмi, а садзiўся са сваiм аўтаматам на купiну i зводдалеку сачыў за людзьмi. Адзiн раз я падпаўзла да самай рачулкi i, калi яны ўжо налiлi ў бочку вады i пхалi яе назад, я запытала ў iх, цi няма там у лагеры Лiзы прозвiшча Лукашэвiч... Маладая жанчына з распушчанымi валасамi адагнулася ад бочкi i сказала, што нейкая Лiза ёсць i ўжо даўно ляжыць каля слупа ад агароджы хворая на крываўку. А колькi год можа быць гэтай Лiзе? запытала я, але немец там крыкнуў, i людзi наляглi на бочку. Можа, гэта i яна, даўно ляжыць..." Вельмi доўга яны маўчалi. Канчалася ноч, Волька раптам ткнулася тварам у Кастусёва плячо i зарыдала.

- Нашто цябе благi лёс прывёў тады да мяне, калi я была малая... Божа, якая пакута!

Кастусь змрочна запытаў:

- Дык дзе ж бацька?

- Не ведаю, дзе бацька. Знiк. Я яшчэ раз вярнулася была ў хату. Пуста. Павукi адбiтае ад дошчак акно заплятаюць.

Як прайшоў дзень i сцямнела, гэтае месца зноў стала пустое. Нi голасу, нi шоргату. Стала поўная цiшыня. I ветру не было, але лiсце з бярозы падала ўсю ноч, так што зранку ўся зямля пад бярозай была выслана жаўталiсцем. Але не было каму цешыцца хараством гэтага малюнка. Тут не было нi душы. Птушкi, што збiралiся зiмаваць у лесе, смела садзiлiся на паваленае дрэва, i за цэлы дзень нiхто нi разу не спудзiў iх.

III

I тут было скрыжаванне дарог, але малое i своеасаблiвае. Хто ведае, чым падтрымлiваецца iснаванне некаторых глухiх дарог, па якiх мала хто калi ездзiць i якiх нiколi нiхто не правiць i не глядзiць. Але вельмi можа быць, што такая дарога больш бачыла на сабе чалавечага ўтрапення, чым бiты шлях. На тым шляху, калi ўпадзе чалавек, яго неўзабаве падымуць. Тут жа ён можа заходзiцца тыднямi ў адзiноце. Малое скрыжаванне было на самым узлессi, кiламетраў за чатыры ад паваленага дрэва i вялiкай бярозы. Вялiкi шлях, што праходзiў праз гэты лес i далёка ад лесу на паўночны захад, на Вялiкiм скрыжаваннi скрыжоўваўся з Маскоўска-Варшаўскай шашою, тут, за лесам, перасякаў вельмi вузкую, на выгляд толькi палявую дарогу, з пяском, ператоўчаным конскiмi капытамi на пыл. Перакрыжаванне тут было простым кутам. Калi вялiкi грунтавы шлях iшоў з усходняга поўдня на заходнюю поўнач, то скрыжаваная тут з iм дарога злучала заходнi поўдзень з поўднем усходнiм. Гэтым апошнiм кiрункам дарога прыводзiла да Маскоўска-Варшаўскай шашы даволi-такi далёка ад Вялiкага скрыжавання. Ад лесу цi ад малога скрыжавання да самай шашы дарога iшла паўз невялiкiя лясы i скрозь узгорыстым полем i спрэс усюды паўз густыя паселiшчы. Так што зранку тут на гэтай дарозе льга было часта пачуць пах дыму з хатнiх комiнаў. Першы ж кiрунак вёў дарогу найбольш чыстым полем, з чыстымi ж узгоркамi. Мясцовасць тут была вышэйшая, узгорыстасць гусцейшая, i дарога не заўсёды ўздымалася ўгару, а давала кругу. Тут яна абвакольвала вядомую на ўсю ўсходнюю Случчыну Малiбажкаву гару памiж Заняведамскiмi i Вераб'ёўскiмi лясамi i рэзалася проста ў некалькi шырозных тарфяных балот. Кiламетраў за сорак з гэтага боку да малога скрыжавання пры гэтай дарозе ляжаў у полi вялiкi, як гара, камень дзiўнай формы i не менш дзiўнымi на iм слядамi мiнуўшчыны. Камень меў трохкутную форму, як бы палавiну куба, разрэзанага напалам ад аднаго рога да другога i ўбiтага ў зямлю адным рабром сваiм. Так што было падобна, што гэта каменны зуб увязiўся ў зямлю, а здалёк здавалася, што гэта нешта нейкае стаiць на адной назе. Камень гэтакi высокi, што пад iм мог стаяць чалавек, крыху прыгнуўшыся, i мог такiм парадкам закрыцца зверху i ад бомбы i ад дажджу. Верх каменя быў пляскаты i бадай што правiльны чатырохкутнiк, быццам дошка стала. Нага гэтага каменя абрасла iмхом, верх жа аставаўся зусiм чыстым. Узлезцi на верх гэтага каменя было вельмi цяжка. Малыя пастушкi, найпярвейшыя лазуны, станавiлiся пры каменi адзiн на аднаго i верхняга падсаджвалi, ды i то мала каторы мог здзержацца, вiсючы на руках, i не ўпасцi на зямлю. На сподняй старане каменя, пад якой чалавек мог хавацца ад якой-небудзь прыгоды, немаведама кiм i калi, быў выразаны рысунак тонкiмi i неглыбокiмi рысамi, але вельмi выразны. Рысунак не быў удалы i тым больш не быў нават блiзак да мастацтва. Гэта была вельмi недакладная зарысоўка, i калi добра i доўга прыглядацца да яе, то тады рысунак праступаў выразней: з напятага добра лука страла прыцэлена ў галаву аднарогага быка. Цi гэты рысунак нарадзiўся сваiм замыслам у быце тае самае асобы, што пакiнула яго тут, цi гэта была простая стылiзацыя, цяжка сказаць. У кожным разе рысунак быў старадаўнi, гэта вiдно было з таго, што некаторыя рысы яго даволi-такi прыцерлiся. Гэты камень называўся ў гэтых мясцовасцях "сухi дзюб", i не толькi ў гэтых мясцовасцях. Вельмi далёка адтуль, кiламетраў, напэўна, не менш як семдзесят, у Леньках пад самым Грэскам, я чуў, як жанчына сказала свайму малому, якi нешта насваволiў: "Iдзi з разгону вытнiся лбом аб сухi дзюб". Паўз гэты "сухi дзюб" дарога iдзе далей роўнай лiнiяй да свае завiлiны, а там, раздвоеная на вiлы, адным рогам iдзе на тую самую "Перабродскую Злыбяду", дзе, як казаў Сымону Ракуцьку Тамаш, немцы зрабiлi канцэнтрацыйны лагер. А другiм рогам дарога даходзiць да вялiкай сялiбы, якая займае шырокi абшар у чыстым полi. Ад усяго тут павявае старадаўшчынай. Да рэвалюцыi гэта быў маёнтак тутэйшага зямельнага магната. Двухпавярховы дом стаяў белым паўкругам, у якiм расло больш як паўсотнi старых дрэў усялякiх парод. Два сады яшчэ захавалiся паабапал дома. Яблынi i iгрушы ўжо дуплявалiся, але яшчэ садавiна адцягвала ўнiз iх голле. Незаўважна стары сад пераходзiў у зону маладых дрэўцаў. Гэты малады сад быў пасаджан год сем таму i займаў гектар не менш дваццацi. На зялёным паплаўцы за гэтым садам стаялi будынкi дробнага з выгляду заводзiка, вiннага браварца, дзе выраблялася яблычнае вiно i гатавалася павiдла. За поплавам былi дзве вулiцы новых хат i дамкоў з жоўтымi шуфлядамi i шалёўкай вокан, з кветнiкамi ад вулiцы i вяндлярнямi на агародах. З усяго было вiдно, што тут будоўля дайшла да свайго завяршэння апошнiмi гадамi. У гэты час ранняй восенi, калi непадалёку ад малога скрыжавання бяроза сыпала на лясную дарогу жоўтае лiсце, тут, на поплаве, каля вiннага завода хадзiла на пашы чарада кароў, у кожнай з якiх вымя адвiсала нiжэй каленных суставаў. У двухпавярховым доме пахла фарбаю i мытаю падлогаю. Вокны былi адчынены, i пад iмi ляжалi на двары зграможджаныя разам абы-як школьныя парты i сталы, шафы i чорныя дошкi для пiсання мелам. Усё гэта было перасыпана i перашпаклёвана кнiгамi, некалькi разоў перамыта дажджамi i бесперапынна прысыпалася пылам з навакольнага поля. Было яшчэ невялiкае дапаўненне да агульнага малюнка: некаторыя хаты стаялi з павыбiванымi вокнамi i знятымi з крукоў сенечнымi дзвярыма, а памiж дрэў перад двухпавярховым домам пахаджваў нямецкi палiцай, вiдаць, нейкi тутэйшы хамула з падстрыжанымi вусамi. З другой стараны дома стаялi грузавiкi i лёгкая машына, i два нямецкiя салдаты мылi яе. Невядома, якi гэта быў дзень пасля таго, як Гертруду i старога Густава малады Густаў спаткаў на Баранавiцкiм вакзале, але гэта было праз нядоўгi час пасля таго. У адным з пакояў двухпавярховага дома сядзела за сталом Гертруда i цераз стол насупроць яе той сярэднi афiцэр, што камандаваў салдатамi, калi яны ахоўвалi маладзейшага Густава ў Баранавiчах i па дарозе i абстрэльвалi лес паабапал дарогi. Вельмi можа быць, што яны заседзелiся пасля абеду, бо на стале былi ласункi, а час хiлiўся на вечар.