Адам Глебус - Дамавiкамерон (на белорусском языке)

А на золку ён будзе вяртацца, i кашуля вiсецьме на плечыках i махацьме рукамi. А кабеты з сталовай знойдуць букет i па адной кветцы паставяць у вазы на сталы адпачывальнiкаў. А той, каму не хопiць ружы, яшчэ i пазайздросцiць астатнiм.

XХV. ЦIКАЎНIК

- Займацца ананiзмам шкодна?

- Затое прыемна.

- Дык шкодна цi не?

- Усё прыемнае - шкодна.

- Жанчына лепш за ананiзм?

- Вядома лепш.

- А займацца з жанчынаю шкодна?

- Небяспечна.

- Гэта iншае.

- Не шкодна.

- А з жанчынаю прыемна?

- Прыемна.

- Вы казалi, што ўсё прыемнае - шкодна. Як быць?

- З жанчынаю небяспечна, а значыць i шкодна.

- Тады i ананiзм такi ж шкодны, як i занятак з жанчынаю?

- Напэўна.

- А як лепш, з жанчынаю цi з мужчынам?

- Як каму.

- А вы спрабавалi з мужчынам?

- Спрабаваў. Не спадабалася.

- А мне варта паспрабаваць?

- Калi дзеля цiкаўнасцi, дык не варта.

- А з жывёлаю прыемна?

- Не спрабаваў.

- Але ёсць такiя, што займаюцца з жывёламi. Вы iх не сустракалi?

- Сустракаў жанчыну, што займалася з сабакам.

- I ёй было прыемна?

- Напэўна, калi яна гэтым займалася.

- А з жывёламi шкодна?

- Небяспечна.

- А вы змаглi б паспрабаваць з жывёлаю?

- Напэўна, не змог бы.

- А чаму?

- Мне нават ад такой думкi робiцца непрыемна.

- Вы натурал?

- Так. I, дарэчы, табе не здаецца, што нашая гутарка чымсьцi нагадвае ананiзм?

- Затое цiкава, прыемна i нiякай шкоды.

XXVI. ГОСЦЬ

Госць увалiўся ў кватэру а дванаццатай ночы, дый не адзiн, а з сябрам i сяброўкаю. Гаспадар пашкадаваў, што пусцiў п'яную кампанiю, бо сам быў з каханкаю. Тая засталася ў ложку, а гаспадар правёў начных наведнiкаў на кухню. Госць запатрабаваў вiна, закусак i цыгарэт. Гаспадар сабраў на стол. Госць схапiў бутэльку, разлiў яе па шклянках адразу ўсю, выпiў сваю чвэрць, запалiў цыгарэту i папрасiў гаспадара выйсцi "на два словы".

У вiтальнi Госць зашаптаў на вуха гаспадару:

- Гэта мае сябры. Ён - мент, але класны мужык, i баба яго класная. Хай яны застануцца ў цябе да ранiцы...

- Не магу я iх пакiнуць. У мяне адзiн пакой, ложак ужо заняты, каханка ў мяне.

- А калi мы iх на кухнi пакладзём? Ёсць у цябе якi-небудзь стары матрац? - напiраў п'яны Госць.

- Няма ў мяне матраца, нi старога, нi новага.

- А коўдра ватная ёсць?

- Здаецца, ёсць...

- Чакай тут, зараз у iх спытаюся, - Госць хiтнуўся ў бок кухнi i ледзь устояў на нагах. - А зрэшты, што ў iх пытацца? Коўдра дык коўдра, на кухнi дык й-ййк.. Iкаўка напала. Пайшлi дап'ём.

На кухнi Госць выпiў з гаспадаровай шклянкi, паклаў у кiшэню пачак цыгарэт, развiтаўся i сышоў.

Гаспадар прынёс з кладоўкi коўдру i падушку з прасцiнамi, сябры нечаканага Госця пачалi ўладкоўвацца на ноч, а ён вярнуўся да каханкi. Тая прахапiлася ад сну, села на ложку i запыталася:

- Сышлi?

- Цiшэй ты! Леглi на кухнi.

- Утраiх?

- Удваiх, адзiн сышоў.

- А гэтых няўжо ты не мог выгнаць?

- Ды цiшэй гавары, - асцярог гаспадар. - Не мог я iх выгнаць.

- Тады будзем спаць, - каханка павярнулася тварам да сцяны.

Мужчына паклаў руку на жаночыя грудзi. Яму хацелася цеплынi i пяшчоты. Жанчына адкiнула мужчынскую руку ад сваiх грудзей.

- Ты не хочаш?

- Будзем спаць.

- А чаму ты не хочаш? Ну, перапынiлi нас, з кiм не бывае...

- Непрыемна, калi побач чужыя людзi...

- Ну, хочаш, я пайду зараз i праганю iх.

- Не трэба, давай спаць.

Мужчына зноў паклаў руку на жаночыя грудзi. Яму нясцерпна хацелася пяшчоты. Жанчына ўзяла мужчынскую руку i павольна перасунула яе з грудзей сабе на жывот, потым нiжэй у самае гарачае месца.

Ранiцай каханка пабудзiла гаспадара. Яна паспела апрануцца i стаяла каля ложка ў куртцы i ботах.

- Ты сыходзiш? - гаспадар соладка пазяхнуў.

- Мяне чакаюць на працы, - каханка нахiлiлася i пацалавала гаспадара ў няголеную шчаку.

Той iзноў пазяхнуў, павярнуўся тварам да сцяны i апынуўся ў недагледжаным сне. Прачнуўся ён з-за таго, што моцна грукнулi ўваходныя дзверы.

"Сышлi. Нарэшце. Божа, якi кайф! Можна i ўстаць".

Гаспадар пайшоў на кухню, каб паставiць iмбрык. Там на разасланай коўдры ляжала сяброўка начнога Госця i з неапiсальным здзiўленнем пазiрала на аголенага засмучонага гаспадара, якi спачатку засмуцiўся, а толькi потым скемiў, чым так уразiў жанчыну.

- Прабач, - нарэшце сказаў ён i прыкрыў рукой сваё самае мужчынскае месца. - Я ж думаў, усе сышлi, i хацеў толькi iмбрык на плiту паставiць.

- Нiчога страшнага, я зараз устану i пастаўлю...

Гаспадар вярнуўся ў пакой i, калi пачаў апранацца, дык адчуў, што яму iзноў захацелася жаночае пяшчоты. Пакуль мужчына апранаўся, дык жанчына паспела прыбраць на кухнi i паставiць iмбрык.

- А я ложак не паспеў заслаць, - сказаў гаспадар, як пабачыў прыбраную кухню.

- Ты зараз iдзеш на працу? - спыталася жанчына.

- Не пайду, затэлефаную i вазьму бiблiятэчны дзень.

- А ў мяне самы звычайны адгул.

"Загул, - падумаў гаспадар, - самы звычайны загул. I трэба, каб ён працягнуўся". Ён разлiў кiпень па кубках.

- Ты, напэўна, не выспалася на падлозе?

- А чаму ты пытаешся?

- Гэта праўда, што твой сябра з мiнiстэрства ўнутраных спраў?

- А якое гэта мае значэнне?

- Калi ў цябе выхадны, дык можаш легчы на мой ложак i паспаць.

- У тваёй прапанове эратычны падтэкст?

- Я не падумаў, але, калi мужчына застаецца з жанчынай, у кожным слове, напэўна, ёсць падтэкст.

- Сапраўды, а чаму не паспаць у выхадны дзень? Занятак не з горшых, сяброўка начнога Госця памыла кубкi.

Мужчына i жанчына леглi ў ложак. Ён паклаў руку ёй на жывот. Яна абняла яго i прытулiлася ўсiм целам. Мужчына гладзiў жаночую спiну. Раптам у вiтальнi падаў голас дзвярны званок. Гаспадар адхiнуў палюбоўнiцу, устаў i на дыбачках прайшоў у вiтальню. Праз дзвярное вочка ён убачыў азызлы твар Госця.

"Колькi можна хадзiць? Нi канца, нi краю. Ну, колькi можна хадзiць i збiваць кайф? Не адчыню, i канец!" - падумаў гаспадар i вярнуўся ў ложак, дзе адчуў, што ўжо не хоча жаночай пяшчоты.

XXVII. НЯБОЖЧЫК

На памiнкi я патрапiў выпадкова. Ну, не зусiм выпадкова, бо ўсё ж ведаў Нябожчыка - колькi разоў сядзелi i выпiвалi за адным сталом. Але i памiнкi былi не зусiм памiнкi, бо сабралiся толькi аднакурснiкi Нябожчыка, нi мацi, нi жонкi, нi каханкi не было за жалобным сталом. Са слоў прысутных я зразумеў наступнае...

За чатыры днi да пахавання Нябожчык, тады яшчэ жывы i вясёлы саракагадовы мужчына, сказаў дома, што едзе ў камандзiроўку, а сам пайшоў да каханкi. Там ён i сканаў. Сэрца спынiлася. Каханка выклiкала "хуткую дапамогу". Нябожчыка завезлi ў морг, дзе ва ўлiковай кнiзе зрабiлi запiс наступнага зместу: такi i такi ўзяты па адрасу - горад Менск, вулiца Багдановiча, дом 55, кватэра 200. Потым адрас быў закрэслены i напiсана, што Нябожчыка забралi з дому. А калi "з дому", дык у моргу нiхто i не хваляваўся, усе былi ўпэўненыя, што сваякi ведаюць пра смерць. Але ж i мацi i жонка нiчога не ведалi. А каханка маўчала. Потым пайшлi чуткi, але ўсе яны разбiвалiся аб тэлефоннае "ў камандзiроўцы". Нарэшце адзiн з аднакурснiкаў здагадаўся затэлефанаваць у морг, дзе яму прапанавалi прыехаць i апазнаць Нябожчыка. Ён апазнаў i ўзяў на сябе ўсе пахавальныя клопаты. Гэты аднакурснiк працуе разам са мною, i адпаведна мне давялося сёе-тое яму дапамагчы, ну, напрыклад, я "дастаў" каньяк, бо цяпер на памiнкi ўсе ходзяць са сваёй бутэлькай. Вось так я апынуўся за жалобным сталом, за якiм даведаўся, што Нябожчыка забралi ў морг з майго дому, бо я жыву якраз на вулiцы Багдановiча ў доме 55 i кватэра 200 знаходзiцца ў суседнiм пад'ездзе.